آقای روبین در این یادداشت با اشاره به اعدام چندین هزار زندانی به دست حکومت جمهوری اسلامی در سال ۱۳۶۷، و اعدام ده‌ها هزار زندانی و مخالف می‌نویسد در طول چهل و یک سال حیات رژیم، معتقد است هرچند شمار کشته‌شده‌ها با توجه به گستردگی موارد نقض حقوق بشر در ایران تبدیل به آمار شده‌ است، اما تاکید می‌‌کند که اعدام نوید افکاری برای حکومت جمهوری اسلامی بسیار گران تمام خواهد شد.

نویسنده این یادداشت با اشاره به اهمیت دو ورزش فوتبال و کشتی در ایران، اولی را بیشتر مطلوب طبقه تحصیل‌کرده و نخبه، و دومی را محبوب قشر کارگر می‌داند و می‌گوید، جمهوری اسلامی نیز مانند دیگر حکومت‌های ارتجاعی، افرادی را که نگاه بین‌المللی دارند پس می‌زند و ادعای مشروعیت خود را بر حمایت طبقه تهیدست و کارگر بنا می‌کند. او می‌افزاید: «اما اعدام افکاری نشان می‌دهد [که رژیم] از تلاش برای راه یافتن به قلب و اندیشه پایگاه اصلی خود [طبقه تهیدست و کارگر] دست برداشته و بر قساوت تکیه کرده است.»آقای روبین می‌گوید که اعدام نوید افکاری در سطح بین‌المللی نیز تبعات دیگری در حوزه‌هایی همچون ورزش نیز در پی خواهد داشت. او می‌گوید که اعدام یک ورزشکار قهرمان چیزی نیست که بتوان آن را نادیده گرفت و پس از پایان شیوع کرونا می‌تواند منجر به محرومیت ایران از مجامع بین‌المللی شود.

آقای روبین نوشته است بسیاری از دیپلمات‌ها و سیاستمداران اروپایی و آمریکایی معتقد بودند اصلاح‌طلبان ایران می‌توانند کشور را تغییر دهند؛ اما اعدام افکاری بر این تفکر خط بطلان کشید. او با اشاره به واهمه حکومت از «مردم ایران و هر قهرمان زنده‌ای که ممکن است مردم را کنار هم جمع کند» می‌گوید که «نسل بعد رهبران ایران ممکن است از داخل زندان‌های جمهوری اسلامی برخیزد.»

نویسنده در پایان این مطلب اعدام نوید افکاری را نشان‌دهنده ضعف و وحشت و انزوای رهبران ایران می‌داند و می‌نویسد: «مورخان به روز اعدام نوید افکاری، به عنوان روزی که خامنه‌‌ای به امید برای اصلاحات پایان داد و به جای آن، حکم اعدام جمهوری اسلامی را امضا کرد.»