دیگر پشت پنجره نمی ایستم !بیرون را نظاره نمی کنم! پنجره ها را بسته ام طوری که هیچ صدائی از بیرون را نمی آید ! حتی پرده ها را هم کشیده ام !دیگر نه طاقت دیدن دارم ونه طاقت شنیدن .تنها بعد از نیمه شب که شهرتن بیمار وتب دار خود را به تاریکی وسکوت می سپاردبه ایوان می روم برشهر خفته نظر می کنم .
شهری که گاه فکرمی کنم زن ومردی هستند پیرگشته، بیمار که دیگر رمقی بر تن ندارند. رگهای خشک شده که هیچ خونی جوان ، روشن وسرشار از زندگی در آنها جریا ن ندارد.
گاه صدای نفس نفس زدن خواب آلودی سکوت دردناک شهر رابرهم می زند تن های بی رمقی که دارند کیسه های فشار آورده بر تن خود را خالی می کنند! بی آن که شوری عاشقانه تن آن را بلرزاند.زنی فریادی از سر درد می کشد.نوزادی بینوا پای بر هستی می نهد تا فردا شهراورا در میان خشونت ،فقر و بیچارگی در کام خویش بکشید.
فریادهائی دردناک از دیوارهای بلند زندان بزرگ شهرعبورمی کند در فضا می پیچد،طناب آخرین فریادها رادر خود می فشارد. تنهاصدای خرناس غریبی که ازحنجره اعدام شدگان بر می خیزد در فضا معلق می شود.
جغدی نشسته بر بلند ترین گلدسته مطلای شهرکه پیگرپیرمردی جنایت پیشه در آن مدفون شده فریاد می کشد"خون خون "! در فاصله ای نه چندان دوراز گنبد وگلدسته های طلائی در گورستانی گمنام گورکنانی در حال کندن گورند. دیر گاهی است جز صدای شبانه تیشه های این گورکنان وجغدی که" خون خون "می گوید صدائی در شب نمی پیچد.آن ها هر شب در حال کندن گورند. گورهای گمنام گورهای دسته جمعی که اعدام شدگان شب را در خود جای میدهند.
فردا مادران وپدران خمیده پشت با بغض های شکسته در گلو در میان آن گورها خواهند گردید بر بالای هر برآمدگی خاک خواهند نشست پیشانی بر خاک خواهند سائید و نشان فرزندان خود خواهند گرفت.
شب در این سرزمین در این شهر وهمناک است! روز تلخ تر ودردناکتر.
مردان و زنانی درغم نان فردا بدنبال یافتن راه مفری تا صبح نمی آسایند.بر کودکان خفته خود نظر می کنند از تیرگی آینده و سرنوشت نا معلومشان هراسناک درخود می پیچند.
شب بسختی تن علیل وبیمار خود را به روز می سپارد .سکوت وهم آلود شب درمیان هیاهوی روزگم می شود. بلند گو های عظیم نصب شده در جای جای شهر سرگرم کار خود می شوند. صدای نامائوس ودل بهم زن بلند گوها که گاه با کلمات عربی قاریان در هم می آمیزد حالم را بهم می زند.
متولیان شهردست های خونین خودرا می شورند! مانند شستن دستان آلوده "پیلاس"در قتل مسیح! قاضیان لباس جلادی شب از تن بر می کشند. لباس قضاوت می پوشند.تعدادی دیگرجامه شبانه خود رابا خرقه تزویرعوض می کنند. برخی چکمه برخی نعلین در پا بمسند های روزانه خود برمی گردند.
"گرم رو آزادگان در بند
روسپی نا مردمان در کار".
شهرهذیان گرفته دور خود می چرخد.لشگر بیکاران نشسته بر جدول خیابان ها خواب یک وعده غذا می بینند با سقفی بر بالای سر.کودکان کار،کودکان گرسنه در خیابان ها شهر در لابلای ماشین ها با تکه پارچه ای بر شیشه ها می کشند التماس می کنند."کمک کنید من نان آور خانه ام "!
مردانی،گاه زنانی با کیسه های بزرگ پلاستیکی درمیان زباله ها می گردند.اگرمانده غذائی بیابند همان جا کنار زباله دانی ها ایستاده می خورند بازدرجستجوی زباله دانی دیگری براه می افتند.
جمعیت معتادان مانند مرغ های آزار گرفته برخی ولو شده بر صحن کوچه ها، برخی تکیه داده بردیوارخانه ها شهر را به تصرف خود در آورده اند.توان بر خاستنشان نیست!
زنانی جوان در کناره خیابان ها ایستاده اند تا کدام اتومبیل زیر پایشان بیاستد و هم خوابگی طلب کند .سیل عظیم تن فروشان گرفتار در چنبره فقر ،اعتیاد ونا امیدی .
مردم مانند شمعی می سوزند آب می شوند ،تحلیل می روند! گاه نسیمی کم رمق در شعله می پیچد وشعله بالا می رود .دستی سنگین برای کشتنش می آید
"شهر سیلی خورده هذیان داشت
بر زبان بس داستان پریشان داشت".
شهر بی دفاع ،شهر از پای افتاده! شهری که چهل سال است به طاعونی سیاه گرفتار شده است. نه! نه! توان آمدن ونگاه کردنم از پنجره بر این شهر طاعون زده نیست! شهری که مانند صنحه تراژیک یک تئاتر رو بازخیابانی است .تئاتری که همه بهم دروغ می گویند با صحنه گردانی دزدان کلاه از سر یکدیگربرمی دارند.هرکس بتوان نزدیکیش به دار الحکومه چاقوئی بر دست گرفته سرگرم بریدن پاره ای از تن شهر است. مرد "خنزر پنزری" با آن دندان های ترسناک در گوشه ای نشسته سرگرم کشیدن نقاشی روی کوزه تاریخی خویش است. از خنده اش وحشتم می گیرد.
شهر در قرق سیاه جامگان حکومتی است. نظامیانی که بر سر گذر گاهها می ایستند بدقت گوئی به مجرمی خیره شده اند در عابران نظاره می کنند! همراه قداره کشانی که قداره بر دست راه عبورمی بندند قداره بر زمین می کوبند.از پشت خنجر بر کتف "داش اکل" می نشانند.
"چکینی" های ولائی با دندان هائی آماده برای دریدن رعب دردل مردم می افکنند.
از رفتن بخیابان هم می ترسم. کافی است تنت به تنی بخورد فرصت عذر خواهی نیست! باید گوش بشنیدن قبیح ترین دشنام ها بدهی بی آن که جرئت کنی اعتراض بنمائی! که جواب اعتراض دشنه وچاقوئی است که ازپر قبا بیرون می کشندودنبالت می کنند.
فکر می کنم دارم دیوانه می شوم .مگر می شود شهری ،مردمی تا این میزان سقوط کند؟چه بر سر مردم آورده اند ؟بر سر ما چه آمده است؟ میدانم بسیاری چون من دیگر توان نگریستنشان به خیابان نیست .پنجره ها را بسته ، پرده ها را کشیده درتارتنهائی خود روزهائی بدرازای یک قرن را تحمل می کنند.
شهر دیوانه خانه بزرگی است. کامیون های سیاه با باری از زنجیر در شهر می گردند باسیاهه ای بزرگ از دیوانگان که باید به زنجیرشان بکشند. پرده ها را کشیده ام! تنهاچراغی در خانه می سوزد ! کسی بر در می کوبند!