این همان دست های پینه بسته ایست که در آغاز جمهوری اسلامی، آقای خمینی گفت که پیامبر بر آنها بوسه زده است! و حالا این دست ها برای نان و آب و کار و مسکن دراز است. آقای خامنه ای بجای نان و پنیر، وعده نان و اتم را داده است و حالا چاشنی خطر جنگ را هم همراه آن کرده است. صاحبان این دست هائی که بر آن می خواستند بوسه بزنند، اگر بگویند کار می خواهند، اگر بگویند نان می خواهند، اگر بگویند سندیکا می خواهند، اگر بگویند می خواهم دور هم جمع شویم تا برای دردهای مشترکمان درمانی پیدا کنیم، به آنها حمله امنیتی و نظامی می شود، به جای بوسه، بر دستهایشان دستبند زده می شود و سر از زندان در می آورند. شمار زیادی از زندانیان سیاسی کنونی فعالان کارگری اند و شمار زیادی از بدهکاران به زندان افتاده نیز کارگرند. در هر کوچه پس کوچه ای شعبه بانک هائی که مثل قارچ در دوران احمدی نژاد سبز شده اند، چند به گریبان مردم فقیر و بدهکار انداخته اند. بنابراین بانک ها تماماً در شبکه مافیائی تاسیس شده اند که گردانندگان اصلی خود آقازادهایشان هستند. آن اختلاس ۳ میلیارد دلاری از درون همین شبکه بیرون آمد و نمونه های دیگری هست که صدایش را در نمی آورند.این تصویر، تصویر دردها، رنجها، خواستهای معمول، شدنیها، و نه شدنیهاست، آنچه کارگران ما، آنچه مردم ما میخواهند، فقط حق زندگیست! حق زندگی‌ در این دوران ناحق، در مملکتی که دولت و رهبرانش آن را دکانی می‌بینند! این فقط یک تصویر است! اما گویای گوشهی از خواستهای کارگران ماست! این دست ها، بوسه نمی خواهند، کار و نان می خواهند و سرانجام نیز ازهمین پل حکومت کنونی گذشته و به همت خویش به آن خواهند رسید. نوشته ای از پدرام طنازی