اعدام روح الله زم، نقض آشکار حقوق بشر در ایران و تلنگری دیگر بر وجدان خفته جامعه جهانی
"ما از دیاری می آییم که در دشتش نه باغ هست ونه گل، تیر هست و مردن هست و ..... در کف خیابان جان سپردن." (مهدی اصلانی) "هر حکایت دارد آغازی و انجامی جز حدیث رنج انسان، غربت انسان آه! گویی هرگز این غمگین حکایت را هر چه ها باشد نهایت نیست." (اخوان ثالث)
اولین نقض حقوق بشر در ایران پس از پیروزی انقلاب با کشتار بی‌حساب و کتاب از بام مدرسه رفاه آغاز شد. کشتاری که در آن جو پرتلاطم و انقلابی کمتر کسی به زشتی و ناعادلانه بودن آن اذعان و اعتراض داشت.
چهارشنبه 5 شهریور 1358 فرودگاه سنندج شاهد تیر باران 11 نفر از مبارزین کرد بود. مبارزینی که طی دادگاه چند دقیقه ای بدون هیچ گونه ضوابطی و بدون هیچ مدرکی دال بر گناهکار بودن، جان عزیزشان قربانی وحشیگری جانیان تشنه خون شد.
تهران و شهرستانها (عمدتا تهران) در جریان تظاهرات و درگیری‌های خیابانی ۳۰ و ۳۱ خرداد 1360شاهد کشتارهای وسیع کف خیابانها بودند.
اعدام زندانیان عقیدتی-سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ یا کشتار ۶۷، واقعه ای که طی آن به فرمان خمینی رهبر وقت جمهوری اسلامی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های نظام در ماه‌های مرداد و شهریور به شکلی مخفیانه اعدام و در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند.
کشتار برخی از شخصیت‌های سیاسی و اجتماعیِ منتقد نظام جمهوری اسلامی در دههٔ هفتاد خورشیدی که به قتل‌های زنجیره‌ای معروف شد.
و این قصه سر دراز دارد.
و امروز روح‌الله زم، خبرنگار و فعال سیاسی و موسس کانال تلگرامی "آمدنیوز" بامداد شنبه ۱۲ دسامبر (۲۲ آذر) اعدام شد و اکثر نیروهای اپوزیسیون این اقدام ضد بشری و نفرت انگیز جمهوری اسلامی را محکوم کردند.
دیانا الطحاوی، معاون دفتر خاورمیانه و شمال آفریقا در سازمان عفو بین الملل طی بیانیه‌ای در واکنش به خبر اعدام روح الله زم گفت: "ما از اینکه مقامات ایرانی روح الله زم، خبرنگار مخالف را سحرگاه امروز اعدام کردند، مبهوت و وحشت زده هستیم. در روز ۱۸ آذر، مقامات اعلام کردند که دیوان عالی کشور حکم اعدام روح الله زم را تأیید کرده است. مقامات تنها چهار روز بعد حکم اعدام روح الله زم را به اجرا گذاشتند. به باور ما این شتابزدگی با هدف قبیح جلوگیری از شکل‌گیری یک کارزار بین المللی برای نجات جان وی صورت گرفته است."
وزیر خارجه سوئد در واکنش به خبر اعدام روح‌الله زم در صفحه شخصی خود در توییتر نوشت: "سوئد مانند باقی اتحادیه اروپا قاطعانه با اعدام مخالف است. ایران باید به تعهدات بین‌المللی خود در زمینه حقوق بشر از جمله آزادی بیان و مطبوعات احترام بگذارد."
وزارت خارجه فرانسه نوشت: "فرانسه با قوی ترین عبارات ممکن این نقض فاحش آزادی بیان و آزادی مطبوعات در ایران را محکوم می کند. این یک اقدام وحشیانه و غیرقابل قبول است که با تعهدات بین المللی این کشور مغایرت دارد."
دفتر خدمات خارجی اتحادیه اروپا در بیانیه ای نوشت: "اتحادیه اروپا این اقدام را با قوی ترین عبارات محکوم می کند و بار دیگر مخالفت خستگی‌ناپذیر خود با استفاده از مجازات مرگ تحت هر شرایطی را اعلام می کند."
چهل و دوسال آزگار است که رژیم اسلامی ایران حقوق بشر را به فاحش ترین و وحشیانه ترین شکل ممکن نادیده میگیرد و چنین موضعگیریهایی از طرف کشورها و مقامات جامعه جهانی در رابطه با نقض حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی اتخاذ میشود. چهل و دو سال است که تمامی نیروهای دمکرات ایرانی چه در داخل و چه در خارج به درستی اعمال وحشیانه و ضد بشری حکومت اسلامی را محکوم میکنند و جامعه جهانی را به موضعگیری فرا میخوانند. برای یک بار هم که شده بیاییم از خودمان بپرسیم که ماحصل این موضعگیریها و فراخواندن حکومت حاکم بر میهن بلازده ایران به رعایت حقوق بشر و حقوق اولیه انسان چه بوده است.
بوده اند مواردی که حکومت در برابر اقدام جدی، هماهنگ و فوری طیف وسیعی از نیروهای ترقیخواه ایرانی (داخل و خارج) و جامعه بین المللی مجبور به عقب نشینی شده است. به عنوان مثال وقتی در سال 1375حکومت در مقابل موج گسترده حمایت هماهنگ داخلی و خارجی از فرج سرکوهی قرار گرفت مجبور شد ایشان را پس از یک سال ونیم از زندان ازاد کند. نمونه دیگر توقف و یا به تعویق انداختن اجرای حکم اعدام دکتر احمدرضا جلالی در هفته گذشته در نتیجه مبارزه گسترده نیروهای طرفدار حقوق بشر و جامعه جهانی است.
آنچه که قابل تامل است این است که وقتی نیروهای آزادیخواه و دمکرات تمام قد به میدان می آیند و دولتها و نمایندگان دولتها به حکومت اسلامی اولتیماتوم میدهند، خلافت اسلامی "جام زهر" را تا ته سر میکشد و یا با یک "نرمش قهرمانانه" سعی میکند خود را از فشارهای نفس گیر رها کند تا نفسی تازه کند. بقول همزبانان عزیز افغان و تاجیک، سردمداران رژیم وقتی احساس کنند که "سنبه پر زور" است بر خلاف میل باطنی خود شرمسارانه عقب نشینی میکنند.

اگر از همان فردای انقلاب واژگان "استقلال"، "آزادی" و "عدالت" در مسلخ "اسلام" سلاخی نمی شدند، اگر نیروهای دمکرات و آزادیخواه متحد و منسجم در مقابل اعدامهای بی مبنا و نقض بی رویه حقوق بشر توسط تازه به قدرت خزیده ها به میدان میآمدند، اگر جامعه جهانی در تعامل با حکومت ایران بدیهی ترین حقوق بشر را وجه المصالحه قرار نمیداد و خلاصه اگر خلافت اسلامی سنبه را پر زور میدید وطن بلازده ما این همه روزهای تاریک را در تاریخ چهل و دوساله خود تجربه نمیکرد.

"فریدریش گوستاف در یکی از اشعارش میگوید:

"نخست برای گرفتن کمونیست ها آمدند
من هیچ نگفتم
زیرا من کمونیست نبودم
بعد برای گرفتن کارگران و اعضای سندیکا آمدند
من هیچ نگفتم
زیرا من عضو سندیکا نبودم
سپس برای گرفتن کاتولیک ها آمدند
من باز هیچ نگفتم
زیرا من پروتستان بودم
سرانجام برای گرفتن من آمدند
دیگر کسی برای حرف زدن باقی نمانده بود"

خانی غفاری
12 دسامبر 2020
22 آذر 1399