اعدام های  پی در پی،  نشانه ترس و وحشت رژیم!

حسن جداری

  در سحرگاه 22 آذر  ،  رژیم  کشتار و جنایت،  روح اله زم، مدیر  و گرداننده  رسانه  افشاگر آمد نیوز را اعدام کرد .  در  روز ها و ماه  های    اخیر، ربودن و کشتن  مخالفین  رژیم،  ابعاد  بس  گسترده ای  پیدا کرده است.  روزی  نیست  که  خبر ربوده شدن ، قتل و اعدام  این یا آن  انسان آزاده  مخالف  با  رژیم  بیداد و زورگوئی، در رسانه  های  جهان   انتشارنیابد. بیخود  نیست  که  افکار  عمومی  در  سرتاسر  گیتی سال هاست  رژیم  جمهوری  اسلامی  را به مثابه رژ یم  شلاق و  کشتار و جنایت،  می  شناسند. چهل  و دو  سال  است  در ایران رژیمی  بر سر کار است  که  بقای  سلطه  ننگین  خود را  در درجه  نخست  در اعدام  و شکنجه و آزار مخالفین  و مبارزین جستجو می  کند. رژیم  ارتجاعی جمهوری اسلامی  که  ایران  را به  زندان  مخوفی  برای  اکثریت  مردم  این  کشور اسیر و دربند مبدل  ساخته،  با این آدم ربائی  ها و اعدام  های  وحشیانه، نهایت  درنده خوئی  خود را  به  نمایش  گذاشته، چهره  کریه  خود را  برای  هزارمین  بار در معرض  دید  جهانیان قرار میدهد.                                                                               

             +++++

مردم ستمدیده و به ستوه آمده ایران  در چنگ  رژیم  ارتجاعی جمهوری  اسلامی، روزگاری  بس دردناک و ناگواردارند.  فقر و فلاکت و بی خانمانی   در سرتاسر  کشور توده های زحمتکش را سخت به ستوه آورده است . فساد و  دزدی و اختلاس سران تبه کاررژیم،  حد و اندازه ای نمی شناسد. 42  سال است کارگران  ایران  در معرض  بیرحمانه ترین استثمار  و ستمدیدگی  قرار  دارند و به فریاد های  حق  طلبانه  آنها با  زندان و شکنجه ، پاسخ  داده می شود. 42  سال است  زنان  ایران از کلیه  حقوق انسانی  محروم  بوده و بدترین احخافات و تبعیض  ها را متحمل میشوند.  42  سال است رژیم  ارتجاعی شوونیست،   ملت های  غیر فارس  را  در معرض  ستم مضاعف  قرار داده و  بر  معتقدین  به  مذاهبی  غیر از  مذهب  رسمی، انواع  ستم ها  روا میدارد.   42 سال است رژیم  خودکامه سانسور مرگ باری را  در جراید و   رسانه ها  برقرار ساخته و پای  آزادی و دموکراسی را محکم  در زنجیر کرده است .  در ابان  ماه سال  گذشته،  توده های  زحمتکش در سرتاسر کشور دلیرانه  به پا  خاسته، دست به قیام و حرکت  های  اعتراضی  گسترده  زده، فریاد خشم و انزجار   خود را  علیه  بیدادگری های  حاکمان آزادیکش،  بلند کردند.  در سرکوب  مبارزات  سهمگین  و حق  طلبانه توده های  محروم و زحمتکش ، رژیم   ضد مردمی  نهایت سبعیت  را  نشان  داده و  بیش  از 1500  تن از  جوانان  عصیان طلب  را بی رحمانه کشتار کرد.  بر کسی  پوشیده نیست که رژیم   جمهوری  اسلامی  در   سال های  گذشته  نبز  در موارد  مختلفی و از آنجمله  در  کشتار هزاران تن از  زندانیان سیاسی  در تابستان   سال 67 ، بارها چنین بربریت  هائی  را  مرتکب شده است.  اما قیام  توده های محروم وزحمتکش  در ابان ماه  سال  گذشته  آن چنان   پر  خروش و طوفانزا بود که  رعب و وحشت  دردل  سردمداران رژیم افکنده،  به   دشمنان  قسم  خورده آزادی  ثابت  کرد  که  کارگران و زحمتکشان ایران تا  روزی  که  رژیم قرون وسطائی حاکم با  قهر انقلابی  توده ها  سرنگون  نشده  است،  دست از تلاش ومبارزه بر نخواهند  داشت. از  جنبش  خونین   ابان  ماه  سال  گذشته  تا به حال،  مبارزات  توده های  تحت  ستم   و  جوانان  پرشور آزادبخواه علیه رژیم  خودکامه، بدون  وقفه  همچنان ادامه  داشته است. رژیم   ضد مردمی که سلطه  پوشالی  خود را سخت  متزلزل می بیند،  چاره را در  این می بیند که  از  طریق شکنجه و  اعدام،  آدم ربائی و ترور  مخالفین  در خارح  از کشور و انواع    تمهیدات فاشیستی  دیگر، جلو رشد  اجتناب  ناپذیر مبارزات  حق  طلبانه  توده های عصیان طلب  را  گرفته  و از  سرنگونی  حتمی  کاخ  بیداد  و ستمگری  خود  جلوگیری به  عمل آورد. زهی  خیال خام!                                  

             +++++

 امروز  در سرتاسر  دنیا  کمتر  رژیمی  می  توان  سراغ  داشت  که در  قتل  و کشتار  انسان های   آزاده و بی باکی  که  فریاد خود را علیه  ظلم و ستمگری بلند کرده اند  ، همچون  رژیم جمهوری  اسلامی، اینهمه  گستاخ و عنان گسیخته  باشد.  جای  هیچ  تردیدی  نیست  که  در مقابله با این همه  وحشیگریها و آدم کشی ها، پاسخ   تمام  کسانی  که   خواهان  رهائی  از چنگال خونین  رژیم جمهوری اسلامی  می باشند، چیزی  جز  مقاومت  و مبارزه  پیگیر آشتی  ناپذیر  در جهت  سرنگونی  انقلابی این  رژیم خودکامه، نمی تواند  باشد.   در صفوف  اپوزیسیون رژیم  این روز ها  هر کس دم از  آزادی و  دموکراسی میزند و هر  مخالف  رژیمی  خود را    دوستدار و مدافع کارگران و زحمتکشان قلمداد می کند. باید  دید آزادی و  دموکراسی  چه  معنائی  دارد و   چگونه   واز چه  طریقی  می تواند   در  ایران  اسیر  در چنگ بیداد و استبداد،  استقرار  یابد . این  نکته را  نباید  لحظه ای  از  نظر دور  داشت  که دموکراسی  و آزادی  در  تمام  جوامع  و از آن جمله  در ایران، همواره  جنبه  طبقاتی   دارد .   به همین جهت نیز، دموکراسی  طبقه ای  برای  طبقه  یا  طبقات  دیگر  اجتماعی،  مفهومی جز  استبداد و دیکتاتوری  نمی تواند  داشته باشد.  در کتاب  ها  می  خوانیم  که  در یونان و روم  باستان، نوعی  دموکراسی وجود  داشته است.  اما  این  دموکراسی دم بریده، هرگز شامل  بردگان یعنی  بخش   قابل  ملاحظه ای  از  اهالی،  نمی شد.  از  زمانی که جوامع   طبقاتی جانشین اجتماعات  اولیه غیر  طبقاتی شده اند، دموکراسی  هیچوقت مفهوم  مطلق و عام  نداشته است .  همواره  دموکراسی و استبداد   در جوامع  طبقاتی،  با هم هم زیستی  داشته اند. دموکراسی  برده  داران ،  فئودال ها و سرمایه  داران،  برای  بردگان،  دهقانان و کارگران  و زحمتکشان ،  چیزی  جز   دیکتاتوری  و سرکوب و استثمار نبوده است. رژیم  جمهوری اسلامی به مثابه  رژیم سرمایه  داران خون آشام، نماینده  تمام عیار منافع بخش  مرفه  و  مفت خوار جامعه  علیه  اکثریت  عظیم   اهالی  فقیر  و تهی  دست  کشور  -  کارگران و زحمتکشان - است. تنها  هدف  این  رژیم آزادیکش،  صیانت  از منافع   اقلیت  دزد  و  کلاش  جامعه  و جلوگیری  از  عصیان  و  انقلاب  توده های محروم  و  زحمتکس  می باشد.   در سایه   دیکتاتوری عریان  رژیم جمهوری  اسلامی  -  وحشیانه ترین  نوع  دیکتاتوری -  در طول  42  سال  گذشته،  هرقدر  بر  ثروت و دارائی    سردمداران   رژیم و  سرمایه داران  خون آشام افزوده شده ، بر ابعاد فقر و فلاکت و بی خانمانی  توده های  زحمتکش  -  اکثریت  عظیم   اهالی  اسیر و دربند، - افزوده شده  است.                                                  

                +++++

 اگر  قرار است  دموکراسی  و آزادی  به  معنی  واقعی  کلمه شامل  حال  اکثریت  عظیم  اهالی کشور-  کارگران و توده های  زحمتکش – گردد، جامعه تحت ستم کنونی نیاز مبرم  به جنبش های قهر آمیزتوده  ای، انقلاب و دگرگونی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی  دارد. فقر و فلاکت  و  بی خانمانی زمانی  در ایران ریشه کن می گردد، تغییر ماهوی در شرایط  زندگی  فلاکت بار  توده های  زحمتکش زمانی به  وجود می آید، که  تحت  رهبری  حزب  انقلابی  طبقه  کارگر، اکثریت عظیم زحمتکش  جامعه با شرکت  فعال درمبارزت  پیگیرانقلابی و  سرنگون ساختن سلطه رژیم سرمایه  داری  حاکم، خود در راس  قدرت قرارگرفته و  اداره امور سیاسی  اقتصادی  و فرهنگی جامعه  رادر دست  های  توانای خود،  داشته  باشند.  درغیر  این صورت  بر افتادن رژیم جمهوری اسلامی  و به قدرت رسیدن  رژیم  استثمارگر  دیگری   که  متعلق به  جناحی  از جناح های سرمایه  داری باشد ، کوچک ترین سودی برای کارگران  و  توده های  زحمتکش  نخواهد داشت. در چنین صورتی،  استثمار اکثریت  جامعه توسط  اقلیتی  متمول  از خود  راضی همچنان دوام خواهد  داشت و  سرکوب   بی رحمانه  توده های  زحمتکش به هیچوجه   به پابان نخواهد  رسید. ایجاد  جامعه ای  آزاد  و آبادعاری  از ستم و تبغیض و اجحاف،  جامعه ای  مترقی و  شکوفا،  نه  از  طریق شرکت  در انتخابات کذائی ،  همه پرسی، مبارزه  مدنی  و مسالمت آمیز و یاری  خواستن از این  یا آن  قدرت امپریالیستی   - دشمنان بی  امان کارگران و زحمتکشان جهان - ، بلکه تنها و تنها با  تکیه  به قدرت لایزال  توده های میلیونی و  مبارزات  انقلابی کارگران و اقشار زحمتکش  جامعه، می تواند تحقق  یابد.  دی  ماه 1399