دیروزمیلیون ها نفر چه کسانی که با امریکا دشمنی می کنند و چه کسانی که دوستی می ورزند با دقت سخنرانی دقیق وتاریخی جو بایدن را دنبال می کردند تا پیام مشخص اورا به ملت امریکا و جهانیان بشنوند.سخنرانی کسی که قرار است بر نا سامانی امریکای دوران ترامپ چه در سطح داخلی وچه درارتباط با جهان خارج سر وسامان بخشد. من نه قصد تجزیه وتحلیل این سخنرانی را دارم ونه بضاعت فکری من چنین اجازه ای را می دهد.

آن چه که برای من بعنوان یک فعال سیاسی تشکیلاتی سابق و کوشنده اجتماعی امروزمهم بود.درک دقیق ومشخص بایدن از راهی بود که باید طی کند ومیداند که طی چنین راه پر فراز و نشیبی در جامعه دو شقه شده امریکا جز از طریق تلاش برای ایجاد یک فضای دوستی وهمیاری جهت یک وفاق ملی امکان پذیر نیست.

او بر حساس ترین بخش های تاریخ امریکا در سخت ترین روز ها انگشت نهاد، بر بزرگی و قدرتمندی آن تاکید کردو تنها راه پایان بخشیدن به چنین نابسامانی را بر یایه وحدت آمکان پذیر دانست. بدرستی گفت:"تنها گفتار کافی نیست این مستلزم نا محسوس ترین ویژگی یک دمکراسی است :وحدت!

ایمان وخرد راه را بما نشان خواهد داد. ما می توانیم به یکدیگر نه به عنوان رقیب، بلکه به عنوان همسایه نگاه کنیم. می توانیم با یکدیگر با احترام و کرامت رفتار کنیم...اختلاف نظر نباید منجر به نفاق و از هم گسیختگی گردد. باید سیاست را کنار بگذاریم و سرانجام به عنوان یک ملت، یک کشور با این همه گیری روبرو شوم." بایدن

نقل قول طولانی از رئیس جمهور کشوری که آن را جهان خواره می دانیم یک ،توهین وعمل نادرست از طرف دوستانم تلقی خواهد شد.امابرای من مهم روح این گفته وسخن رانی است که شامل ما نیز می گردد. مائی که خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی و بر پائی کشوری دمکراتیک ،سکولار بر اساس انتخابات کاملا آزاد و منطبق بر اعلامیه حقوق بشر هستیم .مائی که بعد چهل سال یدک کشیدن عنوان پر طمطراق اپوزیسیون هنوز قادر نگردیده ایم حتی سر یک میز با هم بنشینیم وبر سر اشتراکات مبارزه گفتگو کنیم .اگر نقدی بهم داریم در همان فضای خالی از حب و بغض وانباشته از عشق ومنافع ملت سنگهای خود را وا کنیم .

ما هرگز نیروهای جدی ،خردمند،خالی از وابستگی های گروهی ودگم های فکری خود نبودیم. امری که شامل تمامی جریان های اپوزیسیون می شود.ما مهاجرانی هستیم که موقع خروج قفس های خود برداشته واز ایران خارج شده ایم با همان تشتت های فکری ،همان منیت ،خود بزرگ بینی که منافع گروهی خود را بر منافع عمومی ترجیح می دهیم. در شعار رگهای گردن را کلفت می کنیم اما در عمل مشخص برای رودر روئی با استبداد حاکم قادر به کوچکترین عمل مشترک نیستیم .امری که نشان می دهد بقای جمهوری را فرضا بر همکاری با مشروطه خواهان ترجیح می دهیم .

ادعا نیست حاصل چهل سال نقد ،گفتگو و نتیجه عمل چیست؟ همان جائی ایستادیم که بودیم !تنها با یک تفاوت! چهل سال قبل جوان بودیم با ذهن ونیروی جوانی متاسفانه گرفتار در بند ایدئولوژی.امروز پا بر پیرانه سری نهاده با جسم ومغزی محافظه کار وهراسان از هر گونه تغیر و عادت کرده بر رسم مالوف چهل ساله!جلسه گفتگو وباز جلسه و گفتگو که هر گز نتیجه عملی نداشته.

هرگز از خود نپرسیدیم "ماحصل این گفتگو ها چیست ؟چه بدست آوردیم؟ درخت تئوری خاکستری است ودرخت زندگی شاداب.هرگزاز پای درخت تئوری تکان نخوردیم و در ذهنیت خود تلاش کردیم تصویری از شادابی درخت زندگی ترسیم کنیم.

از این رو زندگی چه در داخل وچه خارج بدون حضور ما جریان یافت.با داخل با نسل جدید ارتباطی نیافتیم وتمام هم وغم ما آنالیز این یا آن جریان گردید.بهر میزان که در همین خارج در پیله خود رفته وصرفا در حصار همان پیله با افراد هم فکر و عمدتا تشکیلاتی خود ارتباط گرفتیم فرزندانمان جدا از ما در یک فضای باز و طبیعی دوستانی از همه قماش گرفتند و در جامعه حل گردیدند . ما هرگزدرسی حتی از فرزندان خود نگرفتیم. فکر نکردیم که در همین چهار چوب سنی و تحصیلاتی و نقش اجتماعی خود تلاش کنیم راهی برای پیوند وباز کردن فضای گفتگو باز کنیم وقبول کنیم که نگاه ما به پیرامون ،زیبا شناسی ما ،تلقی ما از اخلاق و فرهنگ مرکز تقل نیست!

هر کدام از ما ایرانی ها با هر تعلق خاطر با گوناگونی فرهنگ های قومی اما در نهایت بخشی از حقیقت و فرهنگ و نگاه به پیرامون آن سرزمین را نمایندگی می کنیم .مااین تنوع را از جنبه مثبت هرگز مورد توجه قرار ندادیم وپیوسته جنبه های منفی آن را دیدیم! متاسفانه دیدی بسیار بسته وسنتی از این رو حتی در این خارج نیز زبان همدیگر را نفهمیدیم.

از خود سوال می کنم ما در این فضای باز اروپا وامریکا نتوانستیم حداقل تمرین دمکراسی را با دیگر جریان ها وافراد به پیش ببریم "البته این بر خورد دو طرفه هست "پس فردا اگر جمهوری اسلامی سقوط کرد ما شعار دهندگان دمکراسی چگونه خواهیم توانست با همین نیرو ها دست بدست هم بدهیم ودر جهت ساختن یک ایران دمکراتیک حرکت کنیم؟

آیا نیروی دیگری در اپوزیسیون خارج جز همین ها که امروز هستند ودر فردای ایران هم خواهند بود سراغ دارید؟ دل به اختلافات درونی حاکمیت با اصلاح طلبان می بندیم از نیروهای اپوزیسیون فاصله می گیریم . فاصله گرفتنی که مارا از توانائی های بلقوه ای که در خارج وجود دارد وتغیر افکار عمومی که در داخل صورت گرفته وهر روز بر سرعت آن افزوده می شود غافل می سازد .

وحدت عمل اپوزیسیون خارج از کشور مسلما در این شرایط خاص زمانی که حکومت اسلامی با رهبرخود شیفته مستبد که خود رامالک جان ومال مردم می داند و هیچگونه تعهدی در قبال این سرزمین احساس نمی کند وبا دشمن تراشی بیمار گونه خود ایران را بر سر پرتگاهی عمیق قرار داده،می تواند امید بخش ،یاری رسان وقوت قلبی باشد ،نشانه ای از وحدت مردم در سیمای اپوزیسیون.

من این گفته های بایدن راموبه مو در مورد اپوزیسیون نیز صادق می دانم .اصلی ترین عنصرپیش برد مبارزه برای سرنگونی و برقراری دموکراسی برای ما اپوزیسیون همانا وحدت است! دیدن یک دیگر نه بعنوان رقیب بلکه درد کشیدگان وآرزومندان آزادی با خلق خوی متفاوت باهم !هموطنانی که جز جزئمان در پیوند با هم ایران را خواهیم ساخت .سرزمین زیبائی که از آن همه ماست! تنها در سایه خردمندی بدون پیشداوری ومبنی بر دور نگری و قبول کثرت و تنوع اما در وحدت برای امری مشترک امکان رسیدن به چنین جامعه دمکراتیک امکان پذیر است .

بدون چنین تلاشی برای یافتن راهی جهت وفاق عمومی سخنی از تعهد و آزادی خواهی تنها یک شعار است وبس!

"می توانیم با یکدیگر با احترام و کرامت رفتار کنیم. می توانیم به یکدیگر بپیوندیم، فریادها را متوقف کنیم، و تنش ها را کاهش دهیم. زیرا بدون وحدت صلح وجود نخواهد داشت، و فقط تلخی و خشم باقی می ماند. پیشرفت وجود نخواهد داشت، و فقط خشم طاقت فرسا باقی می ماند. ملتی وجود نخواهد داشت، فقط جامعه ای دچار هرج و مرج باقی می مانددموکراسی همین است."بایدن

سخنانی که هم شامل اپوزیسیون است وهم پیروزمندان میدان بدون وحدت پیروزی وجود نخواهد داشت .ابوالفضل محققی