این روزها شاهد کش و قوسها و ناز کردنهای طرفین برجام هستیم که کدام قدم اول را بردارد. بخش بزرگی از مردم در ایران براستی بر این باور بودند که ادامه حکومت ترامپ به سرنگونی جمهوری اسلامی منجر خواهد شد. بازتاب چنین امید غیر واقعبینانه ای را میشد حتا در نظرات جنجالی فائزه هاشمی مشاهده کرد. این انتظار غیر منطقی تنها میتواند در اثر فشارهای روانی بر مردم ایران و پدید آمدن امیدهای آرزومندانه منجر شود. یک نگاه «غیر آرزومندانه» به نظرات دونالد ترامپ نشان میدهد که وی در هیچ جا سخنی از سرنگونی جمهوری اسلامی به میان نیاورده است. هدف غایی او سخت گرفتن تا جایی بود که طاقت از نظام جمهوری اسلامی از دست بشود و بناچار و بدون چانه زنی شرایط آمریکا را با یا بدون برجام بپذیرد و حتا به معامله تجاری با این رژیم بپردازد. این امر چندان پیچیده ای نیست که بتوان حدس زد  که آخوندهای حاکم بر ایران بیش از آن به نگهداری بناچار قدرت در ایران وابسته اند که حاضر باشند  بخاطر حضور ازار دهنده شان در کشورهای بحران زده عربی یا بخاطر ساختن بمب اتمی خود را در معرض حمله خارجی، سرنگونی و چشم پوشی از مزایای به اسارت گرفتن ملت ایران قرار دهند. 

شاید ادامه حیات سیاسی دونالد ترامپ میتوانست پایوران جمهوری اسلامی را از رنج کشیدن «ناز بناچار» جو بایدن برهاند و به فاصله کوتاهی به «تسلیم قهرمانانه» به ترامپ وا دارد. ترامپ هم همان را میخواست که بایدن امروز میخواهد. تفاوت در این بود که ترامپ با قدرت نظامی که به منطقه آورده و به رخ آخوندها کشیده بود بهانه مناسب تر و سریعتری برای «تسلیم در کف شیر نر خونخواره ای..» به آخوندها میداد که بازی باخته شان را پایان دهند و وضع شان را سر و سامانی بدهند. اما امروز گرفتاری بایدن این است که ناچار است خلاف نظر جمهوریخواهان را اثبات کند که بر خلاف تبلیغات آنها براحتی با جمهوری اسلامی کنار نخواهد آمد و این تابو مانع سرعت بخشیدن به شروع مذاکرات از جانب دولت بایدن شده است. بنظر میرسد که پایوران نظام اسلامی این محذور بایدن را در یافته اند و با کوتاه آمدنی که دم به دم سرعت میگیرد تلاش میکنند که از بار این تابو برشانه های بایدن بکاهند. 

اما سوال مهمی که نیروها و مردم برانداز لازم است از خود بپرسند این است که آیا برقراری برجام حتا با فرض آنکه به نفع جمهوری اسلامی تمام شود به معنای تثبیت حکومت آخوندهاست؟ پاسخ را براحتی میتوان در خیزشهایی که در دوران برقراری برجام توسط مردم ایران برپا شد یافت. مشکل حتا رفاه مردم هم (بر فرض که رژیم اسلامی موفق به ایجاد رفاه نسبی هم بشود) نیست. انقلاب ایران در شرایطی صورت گرفت که ایران شاهنشاهی نه در تحریم بود و نه تحت فشار برای امضای چیزی شبیه برجام. مردم ایران در شرایط «سیر ترین شکم تاریخ شان» انقلاب کردند و انقلاب بخاطر نان نبود. میتوان فقیر بود اما از زندگی رضایت داشت و شاد بود چنانچه ملیاردها مردم جهان هستند که در فقر بسر میبرند اما شاد هستند. و این است نقطه ضعف بزرگ نظام اسلامی حاکم بر ایران: مردم از زندگی شان رضایت ندارند و همین عامل پاشنه آشیل این نظام است که آنرا بر خواهد انداخت چرا که هرگز نمیتواند رضایت مردم را جلب کند. رضایت مردم یعنی برکناری رژیم اسلامی و قوانین اسلامی.