در تاریخ زندگی این مرد، اندازه ارتفاعات اخلاقی اش بسیار جالب است. خیلی ها همینجوری به سادگی میگویند به خاطر خواهرش مسیح علینژاد هشت سال زندانی گرفته است. من با این تفسیر مخالفم. علیرضا علینژاد به خاطر فعالیتهای مسیح نیست که زندانی شده است، به خاطر ایستادگی خودش، به خاطر ارتفاعات اخلاقی و سیاسی خودش و ایستادگی در مقابل نظام است که با وجود داشتن دو تا بچه کوچک، با وجودیکه من مطمئنم در ایران چه بسا خانواده نصیحتش میکنند که ای بابا بیا و همانطور که دادگاه از تو خواسته، اعلام برائت کن! بگو فعالیت های خواهرم به من ارتباطی ندارد. اصلن یک چند تا لیچار هم به این فعالیتها بگو! آزاد میشوی..... اما گوشش بدهکار نیست، همچنان ایستاده است. میگوید من اعلام برائت نمیکنم. میگوید من به درخواست نظام عمل نمیکنم. میتوانست بکند. کاری نداشت. فاصله میان انسانیت، آدم بودن و نبودن زیر فشار جمهوری اسلامی خیلی کم است!

اینکه این کار را نمیکند، به خاطر عنصر انسانیت درون خودش هست. من حتی قبول ندارم به خاطر خواهر برادری باشد. من خواهر و برادر میشناسم که به خاطر منفعت خودشان، فعال سیاسی خانواده شان را لو داده اند. من حتی قبول ندارم که این ایستادگی خونی است. این آدم خودش انسانیت بالایی دارد. انسانیت ژنتیک نیست، انتخاب است. انتخابی آگاهانه، با وقوف به هزینه بالای آن. چرتکه انداختن را هر کسی بلد است. این انتخاب است که سخت است.

همه ما فعالین سیاسی که سابقه چهل ساله داریم این مسئله را میشناسیم. هیچ خانواده ایی همه با هم کمونیست نمیشود. همه با هم مبارز و ضد نظام نمیشود. همیشه یک عده به جلو صحنه می ایند، میجنگند، یک عده ساکتند، کاری به این کارها ندارند. حتی در اوائل انقلاب، خانواده هایی را داشتیم که انشعاب فکری عمیقی داشتند. یکی مذهبی بود، یکی آتئیست بود. این ارتفاع اخلاقی که از آن اسم میبریم بالای همه اینهاست. یا آدم در بساط شخصیتش آن را دارد یا ندارد. من خانواده هایی را میشناسم که زندانی هم نشدند، دستگیر هم نشدند، با کوچکترین پخ کردن این حکومت در دوره رفسنجانی، از هزاران کیلومتر آنطرفتر توصیه میکردند که فعال سیاسی عضو خانواده شان در خارج کشور برای نظام ندامت نامه نوشته و در انها قید کند که دیگر دشمن و مخالف جمهوری اسلامی نیست و فعالیت نمیکند!

افراد خانواده خود من به راحتی آب خوردن در مقابل این حکومت به هزینه امنیت شخصی من کوتاه آمدند. من هر وقت به علیرضا فکر میکنم، هزاران بار بر او سلام و درود میفرستم. احترامم به او هزاران برابر میشود.

به نظر من باید به فرزندانش حقیقت را گفت تا به پدرشان افتخار کنند. علیرضا علینژاد یک زندانی سیاسی مقاوم است. باید برای آزادی او و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران تلاش کرد. جمهوری اسلامی هر روز در مقابل این نوع ایستادگیها از نو و دوباره شکست میخورد.