(با شعار آزادی موسوی و کروبی و همه زندانیان سیاسی به مقابله با جنگ طلبان برخیزیم! )

جنبس سبز نمرده است ! کجراهه جنبش سبز از نوعی دیگر! ارزانی طراحان نا اهلش باد! ققنوس سبز از خاکستر آتش سینه دلسوختگان، با سیمایی آزادیخواه تر، تبعیض ستیز تر، دادخواهانه تر، صلح جوتر و با ابعادی که ملت ایران را در جهان نمایندگی کند، سر بر خواهد آورد، اگر برای آزادی رهبران ربوده شده آن و همه زندانیان سیاسی همراه و هم صدا شویم. باور کنیم : تنها جنبش سبز است که می تواند کشور را از خطر فروپاشی و جنگ، در امان بدارد.

 خبر ها این هاست:

- انگلیس و کانادا و فرانسه بانک مرکزی ایران را تحریم کردند، فرانسه ضمن بلوکه کردن دارایی ها ،خواستار تحریم نفتی ایران شده است، آمریکایی ها ضمن تشدید تحریم ها ،روی پروژه های مشابه و یا سنگین تر کار می کنند، بقیه اروپا و جهان صنعتی هم دارد برای پیوستن به بزرگان آماده می شود.

- خط لوله نفتی كه تنگه هرمز را دور می‌زند در ماه آینده میلادی، آغاز به كار می‌كند.

- كنفرانس " خليج‌فارس و جهان " اوايل ماه دسامبر آينده ،با موضوع آينده امنيت خليج‌فارس، با حضور ژنرال جيمز ماتيوس فرمانده فرماندهي مركزي ارتش آمريكا، دبيركل ناتو، كاترين اشتون كميسر عالي سياست خارجي اتحاديه اروپا، وزير امور خارجه چين و دبير شوراي‌عالي امنيت ملي روسيه و بدون حضور ایران در شهر رياض برگزار خواهد شد .

- چند روز پس از تصویب قطعنامه پیشنهادی عربستان در مورد «طرح ترور سفیر این کشور در آمریکا» ،حالا قطعنامه مربوط به نقض حقوق بشر در ایران از جمله با رای مثبت تونس و لیبی و رای ممتنع مصر ، از تصویب کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل متحد گذشت.

- و..... این رشته سر دراز دارد!

-

آشکار است که غرب در هماهنگی با متحدان منطقه ای خود ،با سرعتی زیاد ، هم در جبهه حقوق بشر و هم در میدان جنگ و حمله نظامی حلقه محاصره را در اطراف رژیم تنگ تر می کند و اگرکوشندگان راه صلح، آزادی وحقوق بشر شکست بخورند، خطر فرو رفتن کشور به سیاهچاله ای بی انتها هر دم جدی تر خواهد شد.

در داخل کشور، پس از پایان ماه عسل ، کار آیت الله و "ولدالزنا"* ای که به زور چماق و تقلب بر دامن ملت نهاد، بالا گرفته است. "ولدالزنا" با مشتی دوسیه که می گویند از "صندوق خانه" کش رفته، دامن عبای آقا را به دیوار میخ کرده و بر دماغ حضرتش نقاره می زند: ماموران وزارت اطلاعات، پلیس و بیدادستانی آقا که برای دستگیری مشاور امور حرافی حرامزاده، رفته بودند- ظاهرا بعد از تکرار فیلم " بگم؟بگم؟" و جا زدن آقا، دست خالی به اداره هایشان بازگشتند و برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی تیر اراذل و اوباش بیت رهبری به سنگ خورد و چاقوی چماقداری در بریدن دسته خود نا کام ماند و ماشین سرکوب به روغن سوزی افتاد! شایعه هست که دزدیدن معاون احمدی نژادی وزارت اطلاعات هم با دزدیدن معاون اطلاعات سپاه جواب گرفت و شیخ و حرامزاده به تاخت زدن گروگانها رضایت داده اند!

اکنون در حالی که "آیت الله" -که در کینه جویی، توطیه گری و جبن، شهره آفاق است - چون جانوری تیر خورده، در سودای انتقام می سوزد، عزیز کرده سابقش در سوراخ - سنبه های بانک مرکزی و وزارت نفت دنبال پول می گردد تا به کار "یارانه" و خرید رای و نماینده بزند و با گرفتن اکثریت مجلس نهم، دست آقا را در پوست گردو بگذارد.

تلخ است، ولی واقعیت سیاستورزی در کشور بلازده ما به سطح این بازی مبتذل فرو کاسته شده و این در حالی است که از یک طرف خطر جنگ و ویرانی در اطراف کشور کمین کرده و از طرف دیگر مملکت را دزدی و فساد برداشته و محافل فاسد نفتی- نظامی-امنیتی که چون زالو به جان کشور افتاده اند، با هزار رشته با همگنان خویش در بیرون از مرز ها مربوطند و ثروت های ملی غارت شده را به خارج منتقل می کنند.

اما.... اما "چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند!" جنبش سبز که حالا دو سالگی را پشت سر گذاشته، هنوز حرف زیادی برای زدن دارد. حقیقتی است که این جنبش در بر آمد نخستش که چشم جهانی را خیره کرده بود، پیروز نشد، ولی شکست هم نخورد. از خیابان به خانه عقب کشید و با تسخیر فضای معنوی کشور، عرصه را بر حریف تنگ و تنگ تر کرد. این هم حقیقتی است که این جنبش کمبود های چسمگیری داشته و دارد: زبانش در مبارزه با تبعیض - از هر رنگ و نوعش- رسا نیست، در تماس با اقتصاد، نفت و معیشت مردم کاهلی کرده و می کند، از "استقلال" درک عقب مانده ای دارد و خود را هنوز از "طلسم فرهنگ سیاسی حاکمیت" رها نکرده است، در برخورد با پروژه اتمی ضد ملی، ضد مردمی و ضد بشری رژیم ، که ملت و کشور ما را به گروگان دو جانبه در بازی کثیف قدرت بدل کرده، با ابهام و تردید حرف می زند، با میراث خمینی برخورد نادرستی دارد و سرانجام، سکولاریسمش ابتر و مردد است. اما هیچ یک از این کمبود ها سبب انکار این واقعیت ها نمی شود که:

- جنبش سبز نخستین برآمد سراسری، جدی ومشترک دو بخش غیر سکولار دین باور و سکولارهای کشور ما در تاریخ ج. ا. است.

- رهبری دین باور جنبش سبز در مقابل فشار سنگین حریف برای مرز بندی با "غیرمسلمان ها"،"اپوزیسیون خارج" و"ساختار شکن ها" ایستاد و بر تکثر و تنوع جنبش تاکید کرد.

- جنبش سبز که با " رای من کو؟ " آغاز کرد و تا کمرکش "حق من کو؟" جلو آمد، جنبشی برای آزادی و حقوق

شهروندی است و رهبری جنبش این وجه اصلی آنرا در مجموع به خوبی نمایندگی کرده است.

- این جنبش از دل جامعه شهری ایران سر برآورده و ما به جز جنبش سبز چیز دیگری نداریم!

آن بخش از کنشگران سیاسی خارج که با شعارهایی نظیر "جنبش سبز مرد، زنده باد جنبش سبز"در سودای ایجاد چیزهایی متفاوت تحت نام های "سبز سکولار"،" سبز انحلال طلب" و... هستند ، خود را در مقابل جنبش سبز عملا موجود قرار می دهند. آنها می توانند به طبع آزمایی و پیرهن عثمان کردن خطای موسوی در رابطه با "دوران طلایی حضرت امام" ادامه بدهند و امید وار باشند که جنبش سبز برآمدی نداشته باشد و به تیوری های درخشانشان آسیبی نرسد. اما برای آن دسته از سیاسیون که خود را جزیی از جنبش سبز عملا موجود به رهبری موسوی و کروبی می دانند و یا سیاست "اتحاد و انتقاد" با این جنبش را پیش می برند، زمان تصمیم گیری فرا رسیده است. برای ایران انتخاب های زیادی وجود ندارد: یا جنگ یا ادامه بحران فزاینده کنونی و رانده شدن کشور به سمت تخریب و فروپاشی و یا برآمد مجدد جنبش سبز و عبور از بحران به زعامت رهبران سبز. به جز این سه، گزینه قابل توجه دیگری در مقابل کشور وجود ندارد.

جدی شدن خطر حمله نظامی و تداوم ماجراجویی های حکومت، فشار سنگین بحران اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بر گرده مردم و حضور نیرومند رسانه ها، مردم ایران را به چاره جویی سوق می دهد و قطعا به محض آنکه منفذی باز شود، مردم به خیابان خواهند ریخت. این منفذ اما، در آستانه باز شدن است. درگیری باند احمدی نژاد با عوامل بیت خامنه ای که تازه وارد فاز خشونت آشکار شده است، متوقف نخواهد شد و این امر دستگاه سرکوب را تا حد فلج تضعیف خواهد کرد. و سوال این است : چگونه می توان این روند را تشدید و از این موقعیت بهره برداری کرد؟ به باور من اگر به صحنه سیاسی کشور، بدون پیش داوری و حب و بغض، نظری بیفکنیم پاسخ این سوال را به اسانی خواهیم یافت: موسوی و کروبی اینک محبوب ترین شخصیت های کشور هستند . از بیوت آیات عظام تا درون پادگان های سپاه و بسیج و تا درون خانه های مقامات کشوری و لشکری نظام، قلب های بسیاری به یاد و احترام آنها میطپد. آنها این محبوبیت را مدیون هوشیاری سیاسی، سلامت و پاکدستی و قبل از هر چیز ایستادگی در مقابل خامنه ای و باند های نفتی- نظامی-امنیتی متحد بیت فاسد ولی فقیه هستند. خامنه ای که از فرط بزدلی، جرعت دستگیری و محاکمه این دو را نداشت، آنها را در روز روشن ربود و اکنون بیش از نه ماه است که این عزیزان مردم را در مکان نامعلومی به گروگان گرفته است. مقابله با این آدم ربایی و در خواست آزادی فوری ایندو آن حلقه ضعیفی است که فشار به آن بیشترین نیرو را در داخل کشور بسیج و متحد می کند و بیشترین حمایت بین المللی را نصیب ما خواهد کرد ودر عین حال، شکاف درون حکومت را هم تشدید می کند.

تردیدی نیست که از نگاهی انسانی و حقوق بشری، خون موسوی و کروبی اصلا رنگین تر از خون ده ها و صد ها زندانی سیاسی مشهور یا گمنام دیگر نیست و ما باید برای آزادی همه زندانیان سیاسی تلاس کنیم . اما گفتن ندارد که در حوزه سیاست، مسایل اندکی متفاوت هستند و ما برای آنکه بتوانیم همه زندانیان سیاسی را آزاد کنیم ، ابتدا باید روی این حلقه ضعیف متمرکز شویم و پس از آزاد کردن رهبران سبز، به اتفاق انها و با قدرتی که صد ها برابر شده است، در همه زندانها را بگشاییم و از رهبران آزاد شده مردم در تلاش برای حضور در صحنه بین المللی و دور کردن شبح جنگ از سر کشور حمایت کنیم. به عبارت دیگر بهترین و موثرترین کارزار ضد جنگ، تغییر زمین بازی و کشاندن مبارزه به زمین کوشش برای آزادی است که می تواند با خواست "آزادی موسوی و کروبی و همه زندانیان سیاسی" آغاز شود.

* وزیر امور خارجه آمریکا در دهه شصت رافائل تروحیو، دیکتاتور بی‌رحم سی ساله جمهوری دومنیکن را که به کمک آمریکا بر سر کار امده بود،«ولد الزنای» خودمان نامیده بود.

apurmandi@yahoo.de