سرگشته

باید  به دنبال یک دنیای دیگری گشت
دنیائی که زندگی بیارزد به زنده‌ بودن‌مان
دنیائی که پل‌هایش شکسته نباشند که برسند به خانه‌ هاشان آدم‌ها
دنیائی که کوچه‌هایش بن بست نداشته باشند که مجبور شوی از کوچه پائین‌تر بروی به امید دورزدنی آسمانش به جز رنگ لاجوردی رنگ دیگری نداشته باشد
شب هایش زود صبح شوند و سیاه نباشند روزهای آن
هفته‌هایش جمعه نداشته باشند و فقط  دوشنبه باشند روزها
تمام نشود بهارش، طولانی نشود زمستانش
آسمان ببارد بی‌دریغ و نبارد چشم‌هایمان
هیچ دری بسته نباشد و لبخند به لب داشته باشند پنجره‌ها

دنیایی که در آن قفس نباشد و زندان نداشته باشد

 دنیایی که هِی از سایه ی خودت نترسی از ترس سایه ی عسس

دنیائی که استعاره ها و تشبیهاتش کم نیاورند مقابل تو
و تو جا بشوی قاطی کلمات
همه چیز را بتوان نوشت
بتوان گفت
سر نروی از سر کلمات
بهانه لازم نباشد برای گفتنت
کلمات خودشان دنبال تو بگردند
نایستند
گیر نکنند
کم نیاورند
دنیائی که دکترهایش بفهمند مشکل بیمارشان را
معلم هایش آدمیت و عاشقی درس بدهند
مهندس‌هایش فقط عدد نباشند
که عدد تو از عدد من کوچکتر است
و این نمی‌برد ما را به جائی بالاتر
اصلا انسان عدد نباشد که عددش از کسی کوچکتر یا بزرگتر شود
دنیائی که همه فرصت عاشقی داشته باشند و عشق این قدر سخت نباشد که پشیمان شوی از بودنت
همه آدم‌ها افتخار کنند به بودن‌شان
به گفتن‌شان
حرف‌های نگفته‌ بیشتر نشود از گفته ها
آدم‌ها پنهان نکنند تنهائی‌شان را پشت لبخندها

مکث ها
آدم ها برای قرارشان بیقرار باشند
دیر نرسند
گم نکنند راه را
زندگی قانع‌ اشان کند
تهی نشوند از حجم یکدیگر
دنیایی که زود نباشد خوشبختی‌ها
هیچ کوچه‌ای خلوت نباشد و خالی نباشد نیمکتی
یک عمر فرصت باشد برای عاشقی
معشوق‌هایش، معشوق‌های دیوار نباشند
صندلی نباشند.میز نباشند
دنیایی که در آن معشوقش خیالی نباشد
ابتکاری نباشد
برق زده از جن و خاص و عام و انس نباشد
دست دوم و سوم و چهارم نباشد.
جراحی شده نباشد
انتر روشنفکر نباشد
الاغ صبور تحصیل کرده ی حمال نباشد
بانک متحرک نباشد
ابترجاکش نباشد
خلاصه نباشد هر آن چه که نباید باشند

این متن اینجا تمام نمی‌شود
این متن اینجا بغض کرده است
بیا و دستی به سرش بکش
بیا و تو بنویس خط آخرش را
شاید لبخند زدم، شاید لبخند زدی.