از سال ۲۰۰۱ تا به امروز، از کنفرانس سه روزه ای که با شرکت ۱۸ نفر از رهبران چپ و راست و میانه در استکهلم برگزار شد، تا منشور ۸۱ حسین باقر زاده، تا کنفرانس بزرگ جمهوریخواهان در برلین، تا اولین پروژه مستقل رضا پهلوی، اتحادیه ملی برای دموکراسی در ایران ، با پیشنهاد باقر پرهام که من سخنگو و دبیر کل آن شدم، تا پروژه رفراندوم با ۴۰ هزار امضا، تا تشکیل شورای ملی ایرانیان، تا تاسیس حزب سکولار دموکرات ایرانیان که دبیر کل آن هم بودم و شش کنگره آن در طی ۶ سال از واشنگتن تا فرانکفورت برگزار شد که در سازماندهی آنها تلاش بسیار کردم و بعد شورای مدیریت دوران گذار، تا «بیانیه ۱۴ نفر» تا تشکیل ققنوس و بعد فرشگرد، تا همین نزدیکی ها دبیر خانه بیایید به هم بپیوندیم، تا پیمان نوین رضا پهلوی و بعد پروژه نه به جمهوری اسلامی، مصاحبه با نزدیک به ۲۰۰ نفر از رهبران مخالفین در داخل و خارج از کشور، از پیر تا جوان، چپ و راست و میانه و زن و مرد، هنوز در ابتدای راه مانده ایم، هنوز متفرق و جدا از هم هستیم.

مردم ایران هم خسته شده اند، بی اعتماد به رژیم و مخالفین.

اگر تا پایان انتخابات ۱۴۰۰ اتفاقی غیر منتظره در ایران و منطقه رخ ندهد، چه خواهد شد؟

کسانی که مانند من در راه اندازی این فعالیتها دست داشته اند، چه پاسخی برای به وجود آمدن این وضعیت خواهند داشت؟

حتما شنیده اید که مسعود رجوی هم با صدای خودش پیام نوروزی داده است.

چه با مجاهدین مخالف باشیم و چه موافق، آنها به دلیل داشتن بیشترین حمایتها از سوی کشورهای منطقه و همچنین کشورهای غربی، بیشترین شانس برای دست یافتن به قدرت در ایران را دارند.

اگر عناصر دموکراسیخواه ملی و آزادیخواهان لاییک به هم نپیوندند، ۴۰ ساله های امروز خودشان را باید برای ۴۰ سال مبارزه با استبداد دیگری، از هم اکنون آماده کنند.

حسن اعتمادی

سوم فروردین ۱۴۰۰