اقتصادی حکومتی که محصولی جز رانت ، تبانی، قاچاق و بی‌ثباتی تولید نمی‌کند ، بحران های  تمام نشد نی همراه دارد .....

اقتصادی ریشه دار، در فساد و ندانم کاری حکومت ، بطول بیش ازسنوات عمر بی تد بیری و سهم خواهی ها ،حاصل انتصابات نادرست مبتنی بررابطه بدون اندک تجربه مناسب، آئینه تمام‌ نمائی از مدیریت ازنوع نظام ولایی بحساب می آید ، ساختاری با این کم و کیف غرق در فساد و تباهی سیستماتیک .

جماعتی  که بجز شانه خالی کردن بعد از این همه سال تکیه زدن بر مسئولیت ها ئی که میتواند پیشرفت و توسعه میهنشان را در پی آورد ، برآمده از فقدان تد بیر و سوء نیت ، هنوز قادر به حل مشکل نیستند بل مشکل افزا ،  ستادهائی  همچون قارچ برای درمان مشکل خود ساخته  میرویا نند ‌ و بی ‌سرانجام ، بدون کوچکترین اثر مثبت با ایجاد هزینه مضاعف بر دوش ناتوان ملت ، که تا بحرانی دیگر محو می‌ شوند .

 نمونه بارز همین روزها : اقدامات صوری ، گذرا و بی اثر « داستان مرغ و صف های طویل آنست » که یکی از دست اندر کاران بظاهر پاسخگو که عموما بتبعیت از بالا دستی های رانت جو در اینگونه خدمات ؟ در هیچ موردی قبول مسئولیت نمینمایند ،  در اوج شجاعت و آگاهی روا ن شناسانه اجتماعی از همه مهمتربا هشداری به حکومت برای ممانعت از اینگونه اجتماعات (البته با تفسیر به رای نگارنده !! ) گفت :

مردمان از صف خوششان می اید چون فرصتی است برای تبادل نظروبه زیرسئوال بردن مجموعه نظام فاقد برنامه و نظم ،از صدر تا ذیل ، باهمه گرفتاری های روز مره و دغدغه معاش .....

 طبعا این ایستادگان در صف وحاضردرصحنه از قشرفرودست جامعه اند البته با تعریفی معادل 70 درصد مردمان این دیار ...

** این درصد ، برآورد اخیر  استاد اقتصاد جناب دکتر احمد خان توکلی وزیر اسبق کار و ریاست با کیاست مرکز پژوهشهای مجلس در دوران نمایندگی از نوع انتصابی ، جزء اولین  برخورداران از بورس علمی در رشته اقتصاد اعزام شده به انگلستان در دوران وزارت اقای معین بر وزارت جلیله علوم و آموزش عالی ، البته طبق فرمان انهم برای سامان دادن به اقتصاد آخوند زده ! که گله مندی وزیر را همراه داشت که چرا مستقیما اعطای بورس را از من نخواستی و.... میباشد .

 حضوراهالی گرفتار معاش هر محله بگستردگی میهنمان در صفوف متنوع و پایان نا یافتنی موجود ، بدون کوچکترین تهدید وبرنامه ریزی برای متفرق ساختن آنان از طریق حمله ایادی آتش به اختیار « تا 28 خرداد ماه - یوم اله انتصخابات ! »که تبلیغات گسترده ای البته هدایت شده در پیش خواهد داشت و گریز ناپذیر....

تا بقولی مجددا« بدتری از همین قماش »به عرصه پرآب و چشم  پر مسئولیتی اما فاقد هر گونه اختیاری با عنوان رئیس جمهور وارد شود که  با امدن جناب « پرزیدنت بایدن » و ملاحظات زیرکانه اوکه خصلت دمکراتهای آن دیار میباشد  ، درب برهمین پاشنه خواهد چرخید  .

آیا با همه آزردگی ها توام با نگرانی فردا ی مام میهن ، این نگرش و ارج گذاری به گوینده سوژه ! که مطلقا در این تعریف نمی گنجد و نیتی چنین نداشته ، بلطف امدادهای غیبی  نوعی آثار مثبت فرهنگی – اجتماعی و نهایتا سیاسی همراه نخواهد داشت ؟

 و با این توصیف آنهم در این وانفسا  «هدف وسیله را توجیه نمینماید ؟!»