چندی پیش خامنه ای به اسراییل هشدار داده بود که دوران "بزن و در رو" تمام شده است ! اسراییلی ها هشدار او را جدی گرفتند و تغییر تاکتیک دادند! آنها تاکتیک "بزن و در نرو!" را جایگزین " بزن و در رو" کردند. نطنز را زدند و در نرفتند. نیم دوجین آدم موسوم به دانشمند اتمی را زدند و در نرفتند. شماره دو القاعده را زدند و در نرفتند. بانک اطلاعات تورقوزآباد را زدند و در نرفتند. فخری زاده را زدند و در نرفتند و حالا دوباره نطنز را زدند و در نرفتند. آنها در نمیروند، چون جایشان گرم و راحت است! به قول رندی آنها به عنوان فرزندان موسی، سربازان گمنام و خسته امام زمان را به مرخصی فرستاده اند و دارند به جای آنها انجام وظیفه می کنند! کجا بروند، از این جا بهتر؟ واقع مطلب این است که چه برنند و در بروند و چه بزنند و در نروند، در نییجه تاثیری ندارد! یکی می زند و به ریش طرف می خندد و یکی هم می خورد ، یا مثل مورد سوریه دم بر نمی آورد و یا مثل مورد فخری زاده رجز می خواند و در هردو حال، هیچ غلطی نمی کند! چرا ؟ برای آنکه مشکل نه در این یا آن تاکتیک، که دراستراتـژی نهفته است. اسراییل بد، اسراییل خوب، هر چه هست، دردونه حسن کبابی است و به خاطر رضایت کدخدا هم که باشد، بیش از چهار پنجم دنیا از چین، روسیه، ژاپن و کره تا اتحادیه اروپا، کانادا و آمریکای جنوبی و تا عربستان، امارات و ترکیه، یا با او پیمان استراتژیک دارند و یا به این یا آن شکل هوای امنیتش را دارند و این تصور که بتوان به امید چین یا روسیه این "لکه کوچک" را از روی نقشه خاورمیانه پاک کرد، آنقدر پرت و دور از منطق است که هر کنش و واکنشی از سوی اسراییل را توجیه پذیر می کند! بازی اتمی بر بستر شعار های پوچ " مرگ بر آمریکا" و " مرگ بر اسراییل" یک بازی دو سر باخت است. هم در استراتژِ ی و هم در تاکتیک! جمهوری اسلامی چه با ساختن بمب گورخودش را بکند و چه از خیر هزینه هنگفت این ماجراجویی بگذرد، بازی را در استراتژی باخته است و در تاکتیک هم، در انتهای بن بست نطنز، چه با "بزن و در رو" و چه با " بزن و در نرو" جز سیلی جوردن و دم بر نیاوردن کو چاره ای؟ البته درست است که سیلی را خامنه ای، سرداران ابله و ملا های حکومتی می خورند، اما ما هم به عنوان ایرانی نمی توانیم عرق شرم تن دادن به چنین جکومتی را پنهان سازیم