يوسف عزيزى بنى طرف

از پديده كشمكش عرب و يهود در فلسطين يك قرن و اندى و از پا گرفتن اسرائيل در سال ١٩٤٨ تاكنون هفتاد و سه سال مى گذرد. در اين مدت، جنگ ها، پيكارها و كشتارها رخ داده و پيمان ها و موافقت نامه ها منعقد شده است اما خون همچنان از جاى جاى اين سرزمين مى چكد. كوشش اسرائيل براى تغيير بافت جمعيت شهر قدس اخگرى بود كه حوادث خونبار اخير را شعله ور كرد، اقدامى ضد انسانى كه نظام تك مليتى حاكم بر ايران بارها و بارها در عربستان اهواز ، بلوچستان و تركمن صحرا و ديگر مناطق اتنيكى انجام داده است. افزون بر بمباران غزه و هدف قراردادن تل اويو، وقوع تظاهرات مردم عرب در اسرائيل در شهرهايى همچون لِد، يافا، حيفا، عكا، ام الفحم و قدس يك پديده نسبتا نوظهور است كه در قلب اسراييل رخ مى دهد. به گونه اى كه در شهر لِد -چسبيده به تل اويو - با كشته شدن يك عرب، شهر به آشوب كشيده شد و دولت نتانياهو مجبور شد براى سركوب قيام مردم، نيروهاى كمكى اعزام كند. اسرائيل به تظاهرات مخالف خود در نيويورك و واشنگتن و آفريقاى جنوبى اهميت چندانى نمى دهد و با توجه به نيروى نظامى برتر خويش نسبت به همسايگان، احساس خطرى از بيرون نمى كند اما پاشنه آشيل اش، فلسطينيان - درون و برون خط سبز ١٩٤٨ - هستند كه با دومى ها همچون يك قدرت استعمارى و با اولى ها همانند يك دولت تك مليتى تك مذهبى برخورد مى كند. تمام هم و غم حكام اسرائيل برپايى دولت تك اتنيكى و تك مذهبى يهودى در اسرائيل است. پس از هفتاد و سه سال، عرب، اسرائيلى نشد و پس از نود و اندى سال، ترك و عرب و كرد و بلوچ، فارس نشدند. تجربه سياه دولت - ملت سازى در اروپا كه از نيمه دوم سده نوزدهم تا سال ١٩٤٥ در كار بود اقيانوسى از خون را در اروپا جارى ساخت كه خود يهوديان يكى از قربانيان آن بودند. اكنون - اما - تجربه اتحاد اروپا مى كوشد حدى بر آن تاريخ سياه و خونبار بگذارد، لکن به نظر می رسد منطقه ما بايد تا دهه هاى ديگر گواه سياهكارى ها و خونريزى ها فراوان باشد تا اقليت ها و مليت ها بتوانند به حقوق خود برسند و فاتحه دولت هاى تك مليتى و تك مذهبى به فرجام خود برسند. اين را مى گويم چون مسايل كشورهاى منطقه همچون زنجير به هم پيوسته اند.( عكس از تظاهرات ديروز شهر لِد در اسرائيل)