او ادامه می‌دهد: در آمریکا مردم به نامزدی که مربوط به حزب دموکرات یا جمهوری‌خواه است رأی می‌دهند. در انگلستان مردم به نامزد‌های حزب کارگر و محافظه‌کار رأی می‌دهند. اما در جامعه ما به واسطه اقتدارگرایی، حکومت اجازه نمی‌دهد احزاب، تشکل‌ها و نهاد‌های مدنی واقعی در ایران تشکیل شوند و فعالیت کنند. اگر احزابی، چون مشارکت، نهضت آزادی، جبهه ملی و سایر احزاب و تشکل‌های مردم قدرتمند شوند، کارهایشان را خلاف امنیت ملی و غیرقانونی اعلام می‌کنند.  زیبا کلام اضافه می‌کند: متاسفانه در ایران به واسطه اقتدارگرایی، از نعمت احزاب و تشکل‌های سیاسی واقعی محروم هستیم و به همین دلیل است که گزینه‌ها محدودند و آب می‌روند و آن‌هایی که اصلح هستند یا متفاوت باشند، نمی‌توانند بیایند.
 
او توضیح می‌دهد: برای مثال درحال حاضر مجلس یازدهم روی موضع‌گیری‌های کاملا سیاسی، بسیاری از نمایندگان شورا‌های شهر‌های مختلف را تایید نکرده است. این همان اقتدارگرایی حکومتی است و این پاسخگو نبودن نهاد‌های قدرت در ایران است. این استاد علوم سیاسی می‌گوید: شورای نگهبان یک بار طی ۴۲ سال نیامده بگوید خانم یا آقایی که رد صلاحیت می‌کند به چه دلیلی است و چیز‌های مبهم کلی گفته مثلا به مصلحت نظام نیست یا عدم تایید التزام به ولایت فقیه. تنها راه برون‌رفت از این بن‌بست این است که نظارت استصوابی مثل تمام کشور‌های توسعه‌یافته دیگر برچیده شود.