حکومت بروال چهار دهه گذشته، در فصل سیاسی پروژه انتخاب یکی از خودشان برای تامین منافع خودشان (و بقول بختیاری ها – یکی ز خوسون، سی خوسون)، را امسال با قلع و قمع وقیحانه تر در دستور کار دارد.
هسته سفت مافیای رهبری چهار دهه گذشته، سرمست از پیشرفت در تحکیم و تقویت کیفی قدرت حماس در فلسطین، حزب الله در لبنان، حشدالشعبی در عراق و .. بر این توهم است که با پایه حمایت گروه های تروریستی در منطقه، می تواند به کمک تهدید و سرکوب به بقاء خود ادامه دهد.

مافیای غالب در نظام، با چنین پشتوانه ای شرکای حکومتی را از هسته سفت رانده تا “میدان” (به قول ظریف) بتواند راهبرد سیاست گردد.

تبیین شرایط از خاستگاه و نیز راهکارهای سوسیال دمکراسی لائیک و انقلابی:

۱- در آستانه انتخاب “یکی زخوسون سی خوسون”، نظام از لحاظ اخلاقی، سیاسی، اقتصادی سقوط کرده و به انزوای کامل رسیده است.
۲- کوشش های مافیاهای دوراندیش تر حکومتی برای نجات حکومت اسلامی، نامحتمل بنظر می رسد. رئیس جمهور منتخب رهبر در سال ۱۴۰۰، در همان شرایط سیاسی شاپور بختیار قبل انقلاب بهمن قرار دارد که کشتی شکسته را در طوفان خیزش مردم در دست گرفت.
۳- ریزش توهم به حکومت اسلامی، به جامعه ایرانی محدود نمی شود، دامنه ریزش سراسر نظام را درنوردیده و هراس از انقلاب سوم در ایران، در تمام نهادهای سیاسی، اقتصادی، امنیتی، اطلاعاتی و نظامی حکومت رخنه کرده است.
۴- جامعه ایران در ابعاد ملی، اندیشه خیزش های دیماه ۱۳۹۶ و آبانماه ۱۳۹۸ را، اما در ابعاد کلان و سنجیده تر و سرنگونخواهانه، در سر می پروراند.
جامعه آماده اعتراضات شهروندی سوسیال، لائیک، دمکراتیک و خودمدیریتانه شهروندی است. این اعتراضات هنگامی به جنبش همگانی ارتقاء خواهند یافت، که نشانه هائی از اعتماد و تضمین های مدیریت خرد جمعی جنبش در میان مردم ایجاد گردد.
۵- مهمترین نیروی بازدارنده ارتقاء اعتراضات کف خیابان به جنبش همگانی باشندگان ایران، پوپولیسم دینی، قومی و چپ می باشد که منافع جامعه و کشور را قربانی اهداف فرقه ای خود می کنند.
۶- آلترناتیو هر سه نیروی بازدارنده، چتر بزرگ جمهوری شهروندی باشندگان ایران است.
کسانی که خود را شهروند ایران می دانند و منافع و مصالح جامعه و کشور الویت انهاست، آزادی و آینده بهتر برای شهروند ایرانی می خواهند، ناچار هستند زیر پرچمی که برآن، آزادی، استقلال، جمهوریت، لائیسیته، سوسیال دمکراسی و خودمدیریتی شهروندی نقش بسته، متشکل شوند.
چنین تشکلی با اتکاء به خرد جمعی هدف تغییر توازن قوا بسود مردم را متحقق خواهد کرد.
شعارهای ایجاد جامعه بی طبقه توحیدی، استقرار سوسیالیسم در یک کشور، تشکیل حکومت های قومی ویا سپردن سرنوشت کشور به یک فرد (بجای خرد جمعی جامعه)، سازهائی هستند که برای همبستگی اجتماعی میدانی و نیز همکاری سیاسی شهروندی کوک نشده اند.
با دفاع از آزادی و تنوع اندیشه، احزاب و تشکل ها، ما به ارکستر انقلاب، انقلاب جامعه شهروندی برای جمهوری لائیک، دمکراتیک، سوسیال و خودمدیریت در ایران نیاز داریم.
وظیفه سیاسی ما پاسخ به این وظایف عاجل سیاسی می باشد ؛
نخست: همبستگی میدانی کف خیابان برای تغییر توازن قوا.
دوم: ایجاد مهستان های لائیک دمکراتیک و سوسیال افقی در محلات، کارخانه ها، ادارات، شهرها
سوم: ایجاد مهستان هماهنگی نهادهای خودمدیربت کف جامعه برای سرنگونی حکومت، دفاع از کشور و مردم، تامین امنیت و ازادی همگانی و انتقال قدرت به مجلس موسسان پس از سرنگونی حکومت اسلامی.

توضیح پایانی:
هرجا از مهستان نام برده شد، مراد نهادهای خودمدیریت سوسیال و لائیک دمکراتیک در تمام سطوح جامعه است.

هر نظریه در پراتیک صحت و سقم خود را نشان می دهد. روشنفکران دوران رنسانس در اروپا، برای تبیین حال خود، به مبانی فلسفی دو هزار پیش تر نقب زدند و ریشه های نظری آنها در فلاسفه یونان باستان بود که با شرایط خود تطبیق داده شد.

در ایران، خاستگاه ما، تحلیل مشخص از شرایط مشخص تاریخی، اجتماعی و سیاسی است. نهادهای مهستانی با زیرساخت لائیک دمکراتیک و سوسیال، می تواند پایه قدرت اجتماعی نظام سیاسی ایران فردا باشند.

مهستان از آنجاکه به تنها منتخبین محدود نمی شود و علاوه بر منتخبین، متخصصین و معتمدین را در بر دارد، سامانه ای شایسته برای تبلور خرد جمعی در تمام سطوح جامعه می باشد.

ما تجارب شوراهای کمونیستی، دینی و قومی را پشت سر داریم. شورا سامانه پوپولیستی و لانه بوروکراتها و مرتجعین بوده که به دلیل فقدان عناصر لائیک، دمکراتیک، سوسیال و تخصص، بیخردی جامعه را نمایندگی کرده اند. در حالیکه سامانه مهستان، راه را بر انواع ارتجاع مسدود می کند و خرد جمعی جامعه را جایگزین پوپولیسم کف خیابان میسازد.

اقبال اقبالی

03.06.2021

www.tribuneiran.org