سال ها گذشت تا فهميدم آن نجابت و پاكى كه همه از آن دم مى زنند،تنها به باكرگى ربط ندارد. مگر مى شود معيار نجابت و شعور وانسانيت يک زن را فقط در يك غشاى نازك خلاصه كرد؛ كه اگر آن غشانباشد، تمام ارزش يك زن زير سؤال برود. مگر مى شود مردان با داشتناختيار تام بر جسم خود، اختيار جسم زن را هم در اختيار داشته باشند. و حتى بر اساس يك پرده ى نازك، قانون هايى را به اسم اسلام وسنتهاى پوسيده و افكار غلط، به دلخواه خود و براى لذت جويى خود تصويب كنند و اين در حالى باشد كه برايشان مهم نيست كه چه بر سر روح و روان زنى كه سال هاى سال با اين فكر كه حفظ بكارت مساوى است با حفظ آبرو و حيثيت خانوادگى اش زندگى كند.  اينگونه كه شب اول ازدواج، مرد مانند فاتح  بر خود مى بالد و زن هم خوشحال از اينكه بالاخره توانسته است با سركوب طبيعى ترين ميل خود، آبروى خاندانش را حفظ كند. اما چرا كسى نيست بگويد كدام آبرو و حيثيت كه مردان آزادانه و بدون ترس هر كارى كه بخواهند مى كنند تا نياز غريزي و طبيعى  خود را رفع كنند، كما اينكه افتخار هم مى كنند؛ اما زنان بايد بر غريزه ى طبيعى خود با تحمل هزار فشار روحى و روانى غلبه كنند كه مبادا آبروى مردانى از جمله پدران و برادران خود را ببرند. باكرگى كه همراه با انواع بيمارى هاى روانى باشد به قول معروف بايد گذاشت دم كوزه آبشو خورد. چون عواقب ناشى از آسيب هاي روانى آن و انتقال اين آسيب ها به جامعه و نسل هاى بعد، غيرقابل جبران  خواهد بود. اين صحبت ها كه به زعم خيلى ها رواج بى بند و بارى است، نمى باشد؛ بلكه منظور فقط و فقط آگاه ساختن زنان در مورد حق طبيعى خود جهت انتخاب بأكره ماندن و يا عدم حفظ بكارت خود، و همچنين آگاه سازى مردان در مورد داشتن اين حق زنان  است.  به اميد روزى كه اين باور مسموم يعنى اجبارى بودن باكرگى براى هميشه ريشه كن شود.

هاوبير فتحى