دو برادر کولبر در سرشیو در وضعیت اسفباری بسر می برند؛ در حالی که نان شب ندارند، بعد از انفجار مین و قطع پا، پول مین را نیز از آنها گرفته اند و حالا بی پشت و پناه و بدون نان شب در گوشه ای رها شده اند. آنها از همه ارگانها و مجامع حقوق بشری و از همه وجدانهای بیدار طلب یاری دارند.

به گزارش کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، اول مرداد۱۴۰۰، دو برادر کولبر در بخش سرشیو در سقز در سال ۹۲ حین کولبری دچار سانحه انفجار مین شده و دچار قطع شدگی پا و آسیب دیدگی سایر نقاط بدن شدند. آنها بعد از این حادثه بشدت در فقر و تنگدستی و وضعیت مشقت بار زندگی بسر می برند و هیچ حمایتی از طرف هیچ ارگانی از آنها نشده است.

بعد از انفجار مین در سال ۹۲ عوامل حکومتی در کمال وقاحت پول مین را از آنها اخذ کرده اند و بدلیل کولبری از کشور نیز ممنوع الخروج شده اند.

بخاطر همین وضعیت و عدم توانایی برای ادامه کولبری، نه فقط تنها منبع درآمدشان را از دست داده اند بلکه بدلیل گرانی پروتز، و ممنوع الخروج شدن، حتی توان خروج از کشور برای تهیه پروتز در کشورهای همجوار را ندارند.

انفجار مین علاوه بر قطعی پا آنها را دچار مشکلات دیگر از جمله مشکلات کلیوی کرده که دیگر حتی قادر به انجام امور شخصی روزانه خودشان نیز نمی باشند ولی در این زمینه هم نه پولی برای رسیدگی درمانی دارند و نه امکانی برای انجام آن و در هر صورت سربار خانواده شان هستند. خانواده ای که تنها نان آورش را که همین دو برادر بوده اند از دست داده و دیگر هیچ منبع درآمدی ندارد.

آنها حتی استطاعت درمان و اجرای قرارهای پزشکی را ندارند. هزینه ماهانه پزشکی او بالغ بر ۳ میلیون تومان است، در حالیکه هیچ منبع مالی ندارد، این درحالیست که یکی از آنها که دچار قطع پاشده بیش از ۱۰ عمل جراحی داشته و در وضعیت بسیار سختی بسر می برد.

این دو برادر هر دو متاهل و دارای فرزند هستند.

سوال اینجاست که آیا این برادران و همه کولبران محروم، ایرانی نیستند؟ و این مینها که برای جنگ ایران و عراق کار گذاشته شده بود به چه دلیل وقتی زیر پای کولبران محروم منفجر می شود آنها باید پولش را بپردازند؟

این دو برادر از همه وجدانهای بیدار و سازمانهای حقوق بشری استمداد می طلبند تا صدایشان شنیده شود و دستی برای کمک و همیاری به جانب آنها دراز شود.

متن صحبتهای یکی از برادران کولبر در سرشیو:

من در خرداد ۹۲ در حال کولبری روی مین رفتم و دچار قطعی پا شدم.
من در اون زمان تا بحال بیشتر از ده بار مورد جراحی قرار گرفتم. تا بحال هیچکس هیچ نهاد دولتی هیچ اقدامی و هیچ کمکی نکرده. تحت پوشش هیچ اداره یا هیچ ارگان دولتی نیستم.

من در اون موقع برادرم هم مثل من دچار شکستگی پا از ناحیه ران و خودم دوباره دچار شکستگی پا و قطعی پا زیر زانو هستم.

تا بحال هیچکس هیچ کاری برای من نکرده. من حتی یک پروتز مصنوعی که درست کردم در ایران قیمتش سی الی ۴۰ تومان است بخاطر همین در کشور همسایه در عراق درست میکنند. یک سازمان خیریه است بدون هیچ پولی من بعد از چند بار رفتن به سنندج و مریوان و تهران برای دنبال کردن پاسپورتم هیچوقت نتونستم پاسپورت بگیرم. من را ممنوع الخروج ممنوع کرده اند. من باید هر ۱۸ ماه یکبار یک پروتز مصنوعی درست کنم.

مشکل من الان فقط از دست دادن پا نیست. من بخاطر از دست دادن پا دچار مشکلات دیگری شدم. دچار مشکل کلیه شده ام. دوسال و نیم است حتی سوند بهم وصل است.

من در وضعیتی نیستم که خودم یا هیچکس را… سربار خانواده ام شدم حتی. هیچ کاری یا درآمدی بیارم خونه. هزینه ماهانه دکتر من بیشتر از سه میلیون تومان است. تازه هیچ کمک و پشتیبانی مالی هم ندارم.

به کانال نه به زندان نه به اعدام در تلگرام بپیوندید
https://t.me/NoToPrisonNoToExecution