«با سلام و احترام، به همه کسانی که مرا «هم‌وطن» خودشان می‌دانند.

از راه دور، به خاک خوزستان بوسه می‌زنم که هر چه داریم از همان خاکِ خشکیده است.

اشک‌هایم از دیدن ویدیوهایتان بند نمی‌آمد. خواستم بگویم در برابر محبت‌ها و موج همدلی‌تان در شبکه‌های اجتماعی، همیشه سر تعظیم فرود می‌آورم. قدردان حمایت‌های ورزشکاران، هنرمندان، پیشکسوتان و مربیانی هستم که مرا یکی از خودشان می‌دانند.

خسته نباشید می‌گویم به دوست عزیزم ناهید کیانی که می‌دانم چه فشار سنگینی را به او تحمیل کردند و اطمینان دارم به موفقیت‌های بزرگی دست خواهد یافت.

سپاسگزارم از همه‌ی رسانه‌هایی که با جریان‌سازی غیراخلاقیِ صداوسیما همراهی نکردند. همان مردانی که سال‌هاست بلندگوی عادی‌سازی تبعیض جنسیتی شده‌اند. آخر آنها تحقیر زنانِ خود را در خانه کافی نمی‌دانند و در رسانه به اصطلاح ملی هم به زن‌ستیزی‌شان ادامه می‌دهند.

من زنم.فرزند ایرانم. تکواندوکارم. با مبارزه بزرگ شده‌ام و به مبارزه ادامه می‌دهم.

نام من «کیمیا»ست.»