قربانیان قتل‌های فراقضایی، از بالا چپ، فریدون فرخزاد، عبدالله قادری آذر،اقبال مرادی، شاپور بختیار،علی‌اکبر محمدی، عبدالرحمن قاسملو، شهریار شفیق، پیشوا عزیزپور، حمیدرضا چیتگر، غلامعلی نارکی (کشاورز)

بنیاد عبدالرحمن برومند که در زمینه دفاع از حقوق بشر در ایران فعالیت می‌کند و دفتر آن در واشنیگتن است در ادامه گزارش خود تأکید می‌کند که «این عدد همه موارد گزارش شده را در بر نمی‌گیرد.»

به نوشته این گزارش، از انقلاب ۱۳۵۷ به بعد، عوامل جمهوری اسلامی صدها حمله علیه پناهندگان در کشورهای مختلف به عمل آورده و چون در اغلب مواقع از هر گونه مجازاتی مصون بوده‌اند، این حملات را دائماً تکرار کرده‌اند.

در این گزارش آمده است که کشورها باید حفاظت از حقوق پناهندگانی که میزبانی آنان را پذیرفته‌اند، تضمین نموده و جمهوری اسلامی را در قبال توسل روشمندِ آن به خشونت جهت ساکت کردن مخالفان، و به خاطر گسترش دستگاه ترور خود در خاک آنها، پاسخگو سازند.

بنیاد برومند در بیانیه خود خواستار «واکنشی قاطعانه و با هماهنگی بین‌المللی در قبال این جرائم» شده و ضمن درخواست «ارائه دسترسی به دادرسی عادلانه، برابر، و مؤثر به قربانیان» بر «احقاق حق مؤثر در مورد قربانیان، از جمله پرداخت غرامت» تأکید کرده است.

جزئیات قتل یا آدم‌ربایی «۵۴۰ ایرانی»

بنیاد برومند در مورد اقدامات «موفقیت‌آمیز» جمهوری اسلامی در قتل یا ربودن ایرانیان خارج از کشور می‌نویسد که کشورهای همسایه ایران، و نیز کشورهایی که در آن شفافیت و پاسخگو بودن در اولویت دستگاه حکومتی نبوده، حملات بیشتری را نسبت به دیگر کشورها تجربه کرده‌اند.

بنا به این گزارش، در کشورهای عراق (۳۰ فقره) به جز کردستان عراق (۳۸۰ فقره)، پاکستان (۳۰)، و ترکیه (۲۸) بیشترین تعداد حملات موفقیت‌آمیز به عمل آمده است. فرانسه (۱۳ فقره)، افغانستان (دست کم ۹ فقره)، و آلمان در رده‌های بعدی قرار دارند. تعداد کمتری از مخالفان و دگراندیشان نیز در اتریش، سوئیس، بریتانیا، سوئد، هلند، ایالات متحده آمریکا، امارات متحده عربی، تاجیکستان، تانزانیا، جمهوری آذربایجان، هندوستان، فیلیپین، لهستان، و اسپانیا، و دیگر کشورها، به قتل رسیده‌اند.

تعداد قتل‌ها با بیش از ۳۹۷ فقره (۳۲۹ تن در کردستان عراق) در دهه ۱۹۹۰ (دهه ۱۳۷۰) به اوج خود رسید – و سپس در دهه ۲۰۰۰ (دهه ۱۳۸۰) با ۲۰ قتل شناسایی شده، «رو به کاهش گذاشت اما هیچ وقت متوقف نشد. بدین ترتیب، موارد آدم‌ربایی، ناپدید شدن، و قتل‌های فراقضایی بیش از چهار دهه است که باعث ایجاد رعب و وحشت در میان جامعه ایرانیان در تبعید گردیده است.»

به نوشته بنیاد حقوق بشری برومند، «نقشه اخیر عوامل اطلاعات ایران، آخرین نمونه از تلاش‌های جمهوری اسلامی در سلسله طرح‌هایی است که موفق نبوده‌اند، که از این میان می‌توان به نقشه بمب‌گذاری در اجلاس یکی از گروه‌های اپوزیسیون در پاریس (تیر ۱۳۹۷) و طرح آدم‌رباییِ فعال حقوق بشر بلوچ، حبیب‌الله سربازی در ترکیه (تیر ۱۳۹۸) اشاره کرد. حملات اخیری که با موفقیت همراه بوده‌است عبارتند از قتل مخالفان رژیم محمدرضا کلاهی صمدی (۲۴ آذر ماه ۱۳۹۴) و احمد مولا نیسی (۱۷ آبان ماه ۱۳۹۶) در هلند، ابراهیم صفی‌زاده در افغانستان (۱ خرداد ماه ۱۳۹۸)، مسعود مولوی وردنجانی در ترکیه (۲۳ آبان ماه ۱۳۹۸)، و ربودن روزنامه‌نگار و مخالف حکومت ایران، روح‌الله زم در عراق (مهر ماه ۱۳۹۸) و اعدام وی در ایران (۲۳ آذر ماه ۱۳۹۹).»

این گزارش می‌نویسد که «این زنان و مردان از سرکوب در کشور خود گریخته و تصور می‌کردند کشورهایی که در آن پناهنده شده‌اند، از آنها محافظت می‌کنند. اما در اکثر موارد، کشورهای میزبان در محافظت از آنان کوتاهی کرده و آنها را از دستیابی به عدالت و حقیقت محروم نمودند.»

پیش از این روز یکم مرداد، نزدیک به ۵۰۰ فعال سیاسی و مدنی نیز در بیانیه‌‌‌‌‌ای با اشاره به طرح حکومت جمهوری اسلامی برای ربودن مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی ساکن آمریکا، از دولت‌های جهان و سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی خواستند که «قاطعانه و مسئولانه از جان و امنیت شهروندان و پناهندگان گریخته از ایران حفاظت کنند و به آدم‌ربایان، تروریست‌ها و لابی‌های رژیم، فرصت و امان اقدام‌های ضد انسانی و تروریستی را ندهند.»

وزارت دادگستری آمریکا روز ۲۳ تیرماه در بیانیه‌ای اعلام کرد یک تیم چهار نفره وابسته به دستگاه‌ اطلاعاتی ایران تلاش کرده است که مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار و فعال حقوق بشر، را از نیویورک برباید.

نام این روزنامه‌نگار در بیانیه وزارت دادگستری آمریکا اعلام نشده بود، اما خانم علی‌نژاد در گفت‌وگو با رادیوفردا تأیید کرد که او هدف این آدم‌ربایی بوده است.