نویسندۀ وبلاگ رازگو بلوچ؛ محمد اکبر رئیسی، برای تبیین ذهنیت پایتخت نشینان ایران، از سه نویسندۀ صاحب سبک ایرانی این سوال را مطرح کرده است که؛ چه تصویری از بلوچ و بلوچستان در ذهن شما نقش بسته است؟!

محمد علی علومی که خود را اهل بم و در همسایگی بلوچستان معرفی می کند، حقیقتا حق همسایگی را بجای آورده است. شاید او زمانی روزگاری با مردم بلوچ زندگی کرده یا واقعیت های جامعه و زندگی آنان را در ذهن خود مستند نموده است، از همین منظر است که صداقت کلام و شیوایی بیانش برخلاف دیگران لااقل وجدان منِ بلوچ را نمی آزارد.

 آقای علومی حتی گله می کند از فیلمسازانی که با تهیۀ فیلم های غیرواقع از بلوچ، فرهنگ، احساسات و عواطف این مردم را پله ای برای رشد تجارت هنری و ارتزاق خود قرار داده اند و البته که متاسفانه یک تصویر خودساختۀ بر اساس حدس و گمان خود را از طریق پرده های سینما و تلویزیون در جامعه نهادینه می کنند.

بنده نیز از زبان ایشان اظهار تاسف می نمایم از چنین فیلمسازانی که "مردمی بسیار قدیمی که نام شان در شاهنامه هم آمده است، مردمی با فرهنگ قوی و غنی در موسیقی و  شعر و ترانه و در قصه و باورهایی که هنوز ریشه های کیش مهر در آن ها آشکار است" در فیلم های تجاری که فقط برای فروش و کسب شهرت ساخته می شوند، مورد توهین قرار می گیرند.

جناب آقای علومی صادقانه می گوید؛ مردم بلوچ خصلتهای انسانی به خصوص صداقت و بردباری شان را بهتر از مرکز حفظ کرده است.

بر کرسی ای دیگر، صحبت های آقای چنگیزی اما می کوبد بر این صداقت و فرهنگ بردباری بلوچ.

آقای چنگیزی در طعنه ای تلخ مشکلات مردم بلوچ را ناشی از فرهنگ آنان می داند! آقای چنگیزی با کمال صراحت می گوید فرهنگ مردم بلوچ جالب نیست و باید تغییر کند تا مشکلاتشان حل شود! می گوید آنها هیچ تلاشی برای اتصال به بدنۀ ایران نمی کنند!

دیگر لزومی ندارد که جناب رازگو هم از نگاه دوست و یا همکار بخواهند با تفسیر جدیدی از این گفته ها، از کراهت موضوع بکاهند، چراکه صراحت در بیان مصاحبه شوندگان موج می زند، آبی است که ریخته به جوی..!

از دیدگاه بی طرفانه و فارغ ازاینکه تحت تاثیر هویت بلوچی خود قرار گیرم، اظهارنظرهای اینچنین نویسندگانی، آن هم کسانی که نخبه معرفی می شوند و مورد تقدیر قرار می گیرند را بی انصافی در حق بلوچ می دانم.

خیلی دردآور و تعجب برانگیز است، اما در جامعه ای زندگی می کنیم که فرهنگ چندین میلیون نفر توسط نخبگان و نویسندگان اینچنین و بسادگی مورد تحقیر و اهانت قرار می گیرد.

آقای ناصح نویسندۀ دیگر هم می گوید مشکلات از تفاوت های فرهنگی ناشی می شود و اینکه مردم این منطقه خود را از دیگران جدا کرده اند!

اما واقعیت اینست و همه بر آن واقفیم که بلوچ، هیچگاه و حتی زمانی که فرصتش مهیا بوده، خودش را از ایران جدا نکرده است، بلکه صحبت های همین دوستان است که این جدایی و مرکزگریزی را به جامعۀ ایران اجبارا القا می کند. اینطور که این نویسندگان نخبه! می گویند بلوچ باید از سر تا پا خودش را تغییر دهد تا مورد عنایت مرکز نشینان قرار گیرد!

نمی دانم آقای چنگیزی و ناصح چگونه نویسندگان و ادیبانی هستند و بر چه اساسی به این نتیجۀ کاملا اشتباه و خلاف واقع رسیده اند، اما بهرحال همین نتیجه گیری و قضاوت اشتباه نتیجۀ عدم شناخت و تصورات قرون وسطایی راجب مردم و سرزمین بلوچ است.

خیلی تاسف خوردم وقتی این جمله را خواندم  "بلوچستان مشکل زیاد دارد و جایی که تا این اندازه مشکل دارد کمتر می شود ازش فرهنگ و ادبی انتظار داشت!!. به هر حال نوشتن از مشکلاتشان (نه تبلیغ فرهنگشان.!!) می تواند خوب باشد.

بسیار متحیر کننده است، اما یک نویسندۀ ادبی که لابد می بایست لطافت و شعر و ادبیات از زبانش بتراود، می گوید تبلیغ فرهنگ این مردم (بلوچ) خوب نیست! فرهنگی که تمامی اساتید و پیشکسوتان و فرهنگ دوستان ایرانی ذره ای کوچک از آن را به عاریت می گیرند تا بدان فخر کنند... چه می توان گفت..!

درست است که در جامعۀ بلوچ ناهنجاری هایی وجود دارد که البته دلایلی دارد اما واقعیت اینست که بالعکس این مرکزنشینانی که چنین تصورات ماورایی از بلوچ و بلوچستان دارند می بایست ذهنیات خود را تغییر دهند، متاسفانه همینانند که افراطیون و تجزیه طلبان را ترغیب و تشویق می کنند، و ما مردم، تنها کاری که میتوانیم انجام دهیم، این است تا انتظار رفتاری خردمندانه تر و مودبانه تر از ایشان داشته باشیم و از آنها بخواهیم تا لااقل توهین و تحقیرهای خود را در خفا نثار این مردم صبور و بردبار نمایند، نه در وبلاگ و رسانه.