ماشالله سلیمی :

من در عمرم سلاح بدست نبودم ولی امروز اگر قدرت جوانی ام را داشتم، بی درنگ وبدون ذره ای تردید علیه حاکمان جهل وجنایت ج،اسلامی سلاح بدست می گرفتم ؛ سلاح تنها راه پیروزی است!

محمد برزنجه:

آقای سلیمی، من احساس شما را درک میکنم، اما دوست عزیز بدترین اتفاق ممکن این است که بخواهید اخوندها را با اسلحه برکنار کنید. اخوندها مثل یک حزب یا یک گروه سیاسی نیستند. انها 500 سال است که درجامعه نفوذ دارند. من هم از بی سیاستی اپوزیسیون رنج میبرم، اما باور کنید که برای مقابله با اخوندها بیش از هر چیزی به سیاست و مبارزات مدنی احتیاج داریم. مردم خیلی اماده تر از نیروهای سیاسی هستند، اما این سیاستمدارن ما هستند که نتوانسته اند مردم را باخود همراه کنند و راه چاره مناسب ارايه دهند.

منوچهر مقصودنیا:
دوست گرامی محمد عزیز درود بر تو. نظرت در مورد " بی سیاستی" اپوزیسیون، را دوستمان ماشالله قبول دارد، چرا که ما در گذشته و در مقالات مشترک خود بار ها به این مهم اشاره کرده ایم. ولی اگر این آخوندها با مبارزات مدنی کنار نروند، چنانکه تا کنون چنین بوده و هر بار هم که مردم بدون خشونت و به صورت مدنی به میدان آمده اند، با سرکوب خشن نظام سرکوبگر جمهور یاسلامی مواجه شده و هزینه سنگینی داده اند، چه باید کرد؟ اگر چه خود شما نوشته اید" بیش از هر چیزی به سیاست ... احتیاج داریم". آیا در بخش کمترش، می توان اینگونه برداشت شود که، زمانی اسلحه در دست گرفتن و به جنگ دشمن رفتن، تنها راه باقی مانده خواهد بود. مبارزه با این دشمن سرکوبگر، دشمنی که جز زبان زور زبان دیگری را نمی فهمد، تنها با راه کار مدنی و سیاسی قابل دسترسی نیست. بدست گرفتن اسلحه، اگر چه زیان هایی را می تواند داشته باشد، ولی تاکی باید هزینه داد، چه هزینه مادی و چه جانی. یعنی در شرایطی خاص باید این آمادگی را داشت که چاره جز بدست گیری اسلحه نیست. اگر چه امید به نتیجه رسیدن با مبارزات مدنی را نباید از دست داد، اما سیاستمداران باید جرات تصمیم گیری مناسب در مقطع خاص سیاسی ــ تاریخی را داشته باشند و راه از هم اکنون برای آینده نبندند.

محمد برزنجه:

آقای مقصودنیا گرامی، بنده نیز معتقد هستم که برکناری این حکومت کار آسانی نیست، اما تجربه خیلی از کشورهای جهان ثابت کرده است که از طریق مبارزه مسلحانه نمیتوان به دموکراسی رسید. من تصور میکنم که ما هنوز از امکانات بسیج جامعه استفاده نکرده ایم. تحقیقاتی که خانم اریکا چنووت نشان میدهد که اگر 3.5 درصد مردم به مدت 6 ماه تا یک سال بطور مدام در خیابان باشند هر حکومتی را سرنگون خواهند کرد. من تصور میکنم که مردم به لحاظ فکری اماده هستند، اما سیاستمدارانی که مردم به حرف انها اعتماد کنند وجود ندارد. مشکل از این است که بدون وجود یک جنبش، تشکیلات و رهبری امکان تغییر ممکن نیست. در ضمن برای مبارزه نظامی شما هم نیروی آموزش دیده میخواهید و هم سازمان و تشکیلات. در ضمن جمهوری اسلامی از خدا میخواهد که چند نفر با اسلحه اقدام کنند تا همه را سرکوب کنند. در سالها پیری دیگر نباید از این حرف ها زد.