این نخستین بار است که در مواجهه با رویدادی دردناک و تلخ ، توانی برای نوشتن و پرداختن به آن ندارم، قربانیان جنایت تکان دهنده ی اخیر از نزدیک ترین خویشان من بودند ولی اندک بضاعت و توان من نگاشتن از رنج آنان و تلاش برای دادخواهیست.

شامگاه سه شنبه دوم شهریور ماه بود که با پیچیدن خبری تکان دهنده، نه تنها شهرستان کوچک خاش، بلکه استان به بهتی غریب فرو رفت. پیکر مادری جوان به همراه کودکی هجده ماهه در دوراهی منتهی به منطقه ی ایرندگان در چند کیلومتری خاش توسط پسری جوان که به قتلشان اعتراف کرده بود شناسایی شد.

۲۵ مرداد ماه، یعنی هشت روز قبل از اعتراف قاتل، سمیه ۲۲ ساله به همراه سدنای هجده ماهه از محل زندگی شأن در یکی از محلات شهرستان خاش ناپدید شدند و عملیات جستجوی آنان توسط پلیس و مردم محلی آغاز شد، خبر ناپدید شدن سدنا و تصویر معصومش در فضای مجازی، موجی از احساسات و همدلی ایجاد کرده بود و جامعه‌ی محلی استان به جدیت پیگیر آن بودند که بتوانند سرنخی برای یافتن کودک و مادرش پیدا کرده و در یافتنش نقشی داشته باشند.

اما همه ی بیم و امید، هراس و سرگردانی ها در شبانگاه دوم شهریور پایان یافت و قاتل با اظهارات و اعترافاتش، محل اختفای مقتولان را افشا کرد و مسیر تمام امید ها به ناامیدی جاده ی خاش به ایرانشهر منتهی شد.

بازی های کودکانه، شور و شوق چشمان زیبای سدنا، لبخند و دلبری های کودکانه اش دست به دست در فضای مجازی می چرخید و افکار عمومی بشدت جریحه دار شده و سوالات بسیاری در اذهان تکرار می شد. چرا سدنا و مادر جوانش کشته شدند؟ گناهشان چه بود؟

پرونده همچنان در حال بررسی است و تا پایان و تکمیل تحقیقات نمی توانم به طور روشن از جزییات آن بنویسم و تا کنون از مراجع قضایی مهم ترین دلیل این جنایت سرقت عنوان شده است.

اما آنچه که مرا بیش از هر زمانی متحیر و مبهوت ساخته، فروپاشی جامعه ی ماست، جامعه ای که مفتخر به تمسک به سنت و شرع به عنوان دو عامل تقویت پروا و پرهیزگاریست و اما به طرز عجیب و حیرت آوری در تقویت و پرورش منابع انسانی، شکست خورده و دایره ای از علل این ویرانی را، شامل می شود.

سدنا و سمیه نخستین قربانیان زن کشی و کودک کشی نیستند و پیشتر نیز سبب های گوناگونی قاتلانی را پرورش داده بود که دست به چنین جنایات تکان دهنده بزنند، قاتلانی که خود قربانی فروپاشی اجتماعی متزلزل و گرفتار هزاران مصائب است

جامعه ی محلی ما به مرحله ی هشدار رسیده و رسالت فعالان و جامعه شناسان و معلمین و متولیان امر پرورش و آموزش جوانان و کودکان بیش از هر زمان دیگری باید تاب آوری اجتماعی را فرا گرفته و به جامعه ی سرشار از تنش استان ،بیش از تخصص و علوم و حرف گوناگون، مهارت کنترل خشم، تاب آوری در برابر بحران را بیاموزد.

هر چند که بستر رشد و توسعه ی فردی و همه جانبه برای جامعه ی جوان استان، به طور کامل فراهم نیست، اما ضرورت دارد موثران بر نهاد خانواده، دغدغه مندانه تر از قبل برای آگاهی جامعه بکوشند. ظرفیت های در دسترس ما که مهم ترینش قانون است باید به طور جدی در برابر ناهنجاری ها بایستد و تحت تاثیر قدرت های قومی و قبیله ای قرار نگرفته و اجرای قانون فارغ از هر گونه فربگی قومی دنبال شود.

خشمی که درون اجتماع موج می زند ریشه در مسایل فراوان دارد، اما چه باید کرد؟ جامعه ی مدنی و محلی، روحانیت و سران قبایل، احزاب و سمن های اجتماعی، متولیان امنیت اجتماعی و آموزش و پرورش در این وادی، باید به نوسازی بپردازد و با بهره گیری از خصلت های نیک جامعه ی سنتی، در صدد اصلاح ساختارهایی باشد که زمینه ی انسداد اجتماعی و فرهنگی را فراهم می کند.

در جامعه ی ما نگاه به زن، عمدتا متاثر از قرائت های ناصواب از دین و شرع است و ضرورت دارد ساختاری که به حاکمیت این نگاه می انجامد، اصلاح شود ،اقدامات زیر بنایی برای توسعه ی پایدار جامعه از همین آموزش صحیح نشات می گیرد که متاسفانه در این زمینه، کاستی های فراوانی وجود داشته و دارد

با وجود تاکید بر ارزش های نیک و پروا و مدارا که از سوی بزرگان حوزه ی دین،گسست های موجود در جامعه ریشه در کم کاری جامعه و عوامل موثر بر آن دارد. خوانین و ریش سفیدان باید به تحول در ساختار قبایل خود بیندیشند و از آرای صاحب نظران بهره ببرند و از سیاسی کاری ها در بزنگاه های مختلف دست برداشته و «ما» جمعی برای تحول ایجاد شود.

این هشدارهای پیاپی، تالمات روحی فراوانی را در پی خواهد داشت و خشم عمومی به صور گوناگون در آینده آشکار خواهد شد و باید اقداماتی باز دارنده تدوین شود تا دیگر نه سدنایی از جهان سفر کند و نه مادری جوان کشته شود.