۱- ظاهراً یکی از سخت‌ترین کارها برای رئیس دولت سیزدهم سخنرانی‌ست؛ او که از سخنرانان مذهبی شناخته‌شده‌ی کشور بوده است و حتی در دوران ریاست بر قوه قضاییه نیز «منبر رفتن» را ترک نکرده بود، هنگامی که در جایگاه سخنرانی سیاسی قرار می‌گیرد ناتوانی‌اش بد جور توی ذوق می‌زند؛ اما این مهم نیست!

۲- آقای رئیسی اگر نادرست‌تر از این هم سخن بگوید اهمیتی ندارد به شرط آنکه در میان انبوه کلمه‌های با ربط و بی ربطش «دو کلمه حرف حساب» هم پیدا شود. گاهی ما که فارسی می‌فهمیم هم نمی‌فهمیم او چه می‌گوید چه برسد به آن بندگان خدایی که به واسطه‌ی مترجم قرار است سخنان رئیس دولت سیزدهم جمهوری اسلامی را بشنوند؛ اما این هم مهم نیست!

۳- سخنرانی ابراهیم رئیسی به شکل ویدئوکنفرانس بود و ضبط‌شده؛ در نتیجه می‌شد بسیار تمرین کرد و به قول سینمایی‌ها «کات داد و دوباره گرفت»؛ با این وجود اما باز هم خبری از بهبود وضعیت نمایش سخنوری قاضی‌القضات سابق نبود و معلوم نیست که چرا تیم رسانه‌ای دولت سیزدهم هیچ تلاشی برای استفاده از موقعیت ضبطی بودن سخنرانی نکرده است تا حداقل اگر از مضمون آنچه گفته شده آبی گرم نمی‌شود، این سخنرانی از لحاظ شکلی اینقدر شلخته درنیاید؛ اما حتی این هم مهم نیست!

۴. اما آنچه در این سخنرانیِ بی اهمیت، مهم است به بخشی از سخنان سخنران برمی‌گردد که اگر از همه جا بی‌خبر باشیم و ندانیم آنچه داریم می‌بینیم سخنرانی رسمی «پیروز» انتصخابات ۱۴۰۰ در مجمع عمومی سازمان ملل است می‌گوییم حتما آقای رئیسی می‌خواسته در یک محفل غیررسمی سرِ شوخی را با مخاطبانش باز کند.

به این جملات نگاه کنید: «ملت ما صدها سال برابر سلطه‌طلبان از حق خود برای تعیین سرنوشت و آزادی، محافظت کرده و پیشروترین کشور در نظام سیاسی انتخابی در غرب آسیا بوده است…من به عنوان منتخب ملت بزرگ ایران مفتخرم که به نمایندگی از آنها، پیام عقلانیت، عدالت و آزادی را که سه اصل اساسی برای حیات انسان معاصرند، به جهان برسانم…راه حل درگیری‌ها و نزاع‌ها در منطقه ما، بعد از توجه به خداوند متعال، فقط یک چیز است:‌ حاکم نمودن اراده ملتها بر سرنوشت خویش از طریق مراجعه به آراء‌ عمومی آنها…قیم‌مآبی نیز همانند اشغالگری محکوم به شکست است»

کلمه‌های قشنگی‌ست اما وقتی به گوینده‌ی آن و نحوه‌ی تکیه زدنش بر کرسی قدرت فکر کنیم و فضاحتی که در بهار ۱۴۰۰ رخ داد را به یاد آوریم آن وقت باید بپرسیم که «آقای رئیسی؛ خنده‌تان نگرفت؟!»

واقعا وقتی داشتید ایرانِ امروز را پیشروترین نظام سیاسی در موضوع حق تعیین سرنوشت و آزادی می‌خواندید و خود را با کمترین رای ممکن در انتخاباتی بی رقیب، منتخب ملت ایران می‌نامیدید چطور جلوی خنده‌تان را گرفتید؟! وقتی داشتید به رهبران دیگر کشورها راه‌حل رفع نزاع‌ها را یاد می‌دادید و قیم‌مآبی را محکوم می‌کردید و از اهمیت مراجعه به آرا مردم می‌گفتید یاد این نیفتادید که چطوری در نمایشِ انتخاب پیروزتان کردند؟! فراموش که نکرده‌اید؟!

ای‌کاش این کلمه‌ها که نه به جنابتان می‌آید و نه دیگر باوری به آن در میان تصمیم‌گیران باقی مانده است را به اهلش بسپارید و از همان چیزهایی که باور دارید بگویید؛ با امارتی که از بهار ۱۴۰۰ آغاز شده خوش باشید که فاتحه‌ی جمهوری را خوانده‌اند!