سیمائی عرق کرده حاصل نبردی سخت در روی تشک کشتی ومدال طلائی بر گردن.در پشت این چهره عرق کرده، چه میزان سال ها کار سنگین، شبانه روزی،تمرین وممارست نهفته است؟هرگزکسی آن سوی این مدالها را نمی بیند.همیشه چنین است!

ما شهد انگوری را می چشیم که حاصل کار باغبان پیری است که شب تا سحر نخفته وکرت به کرت تاک های تشنه را آب داده است .سخت تر زمانی که جویبار خشکیده باشد واو دلو دلو آب بر دوش کشیده وپای تاک های خود ریخته است. برای ورزشکار ایرانی امروز رسیدن به مدال طلا در میدان های جهانی همان کشیدن دلو است بر دوش در این خشکسالی حاصل از حکومت اسلامی ونهادن تمامی توان وظرفیت های خویش است بر پای هدف برای رسیدن به قله.

قهرمانان هیچ کشوری که بر روی تشک کشتی میروند به اندازه کشتی گیران ایرانی بار سنگین مقرارت ناشی از سیاست کور ونقطه نظرات متحجر حاکمان بردوششان سنگینی نمی کند وهراس از رو در رو شدن با یک کشتی گیر اسرائیلی تمامی زحمات اورا درهاله ای از اضطراب که خوره روح یک ورزشکار است آزار نمی دهد .

ترس ورزشکارانی که هراس دارند از این که چه کسی مدال بر گردنشان خواهد انداخت زن یا مرد ؟ چگونه از زیر بار دست دادن شانه خالی کنم که میلیون ها انسان نظاره گر این بی حرمتی وعقب ماندگی من هستند؟

درد آور بود دیدن سیمای مضطرب جوان خوش سیمای مازندرانی امیر محمد یزدانی که مضاف بر از دست دادن مدال طلا وگرفتن مدال نقره در کش قوس دست دادن ودست ندادن با خانم سفید موئی بود که مدال های نفرات دوم وسوم را برگردنشان می انداخت همراه با دسته گلی وفشردن دستی .

نهایت ترس از کمیته انضباطی بر حرمت احترام به دست دادن فائق می شود زمانی که دست زنانه همراه گل بسوی او دراز می گردد گل را می گبرد وبجای دست دادن مدال گردن خود را جابجا می کند. با نگاهی شرمناک برخانم مسن که دنیائی سخن در آن خوابیده بود.

حرکتی که ازچشم دوربین ها پنهان نماند. تلاقی دوچشم ودرک لحظه سنگینی که بر دوش ورزشکار ایرانی بودو واکنش انسانی زنی که موقعیت اورا دریافته بود."من حرمت زن ورزشکار پیش کسوتی مانند شما را می دانم وحرمت دستی که بسوی من برای بتریک گفتن دراز گردیده است .اما چه کنم که شمشیر تحجر بر بالای سرم آویزان است .سرنوشت وتداوم کار من را ناکسانی رقم می زنند که ملتی را به حضیض کشانده اند! مرا بخاطر این بی احترامی عفو کنید!"

شرمساری برای صدها ایرانی جمع شده در سالن که در تمامی مدت ایران می گفتند ورزشکاران خود را تشویق می کردند.

چه میزان سخت است تلاش یک قهرمان در زیرسایه سنگین نگاه های نیروهای امنیتی پاسدار شرع !چه میزان ظرفیت انسانی بالائی لازم است تا بتوانی از هفت خوان نهاده برسر راه هر نخبه ورزشی ،علمی وهنری عبور کنی وتوانائی خود را بر حاکمان دیکته کنی و تعادل خود را ،سیمای انسانی خویشرا حفظ نمائی .

چه استعدادهای غریبی که درزیر فشار حکومتی ابتر خرد می شوند یا از صحنه کنار می روند ویا ناگزیر از ترک سرزمینی میگردند که با عشق بلند کردن نام آن پای در راه نهادند بودند!سختی یک کار توان فرسا برای رسیدن به سکوی افتخار رابجان خریده بودند اما سرانجام کار طاقت از دست دادند ونا گزیر از بیرون آمدن از کشورشدند.

ما قادر بدیدن تلاطمات پشت پرده مافیای حکومتی ومافیای چنگ انداخته بر عرصه ورزش نیستیم .تلاطماتی که راحتی خیال از ورزشکار سلب می کند،توان از او می گیرد .

ارزش ورزشکار ایرانی چند برابر ورزشکارانی است که در فضائی آرام بدون حاشیه وحمایت کامل دولت های خود تمرین میکنند از میزان رفاه واحترام عمومی بر خوردارند و ثبات سیاسی واجتماعیشان به آن ها آرامش خیال میدهد تا بدون اضطزاب های اجتماعی قدم درمیادین ورزشی بگذارند.

تلخ است دیدن بهترین ورزشکاران جودکار ایرانی که ا زطرف فدراسون جهانی جودو از شرکت در مسابقات جهانی محروم می شوند تنها بدلیل لجبازی رهبری خود شیفته ومجنون که فکر می کند زعامت مبارزه با کشور اسرائیل را برعهده دارد. تفکری که لطمات جدی از هز طرف که فکر کنی بر پیکر زخمی ایران وایرانی وارد ساخته است .بدعتی که می تواند رخنه در یک پارچگی دنیای ورزش که یکی از هدف های اصلی آن نزدیک کردن ملت ها ودولت ها بیکدیگر است ایجاد کند .

چه می توان کرد با این کوتوله های تاریخی سر بر آورده از مرده ریگ های صحاری خشن با شمشیر های خون ریز بیادگار مانده از مهاجمان بیگانه .

ارزشمنداست سخنان کوتاه قهرمانانی که می خواهند از میراث بیادگار مانده از پوریای ولی تا غلامرضای تختی حراست کنند!قهرمانانی که با عشق بر آمده از اعماق جان نسبت به ملتی که دیر گاهیست لبخند وشادی بر لبان آنان خشکیده است تلاش می کنند با برکشیدن نام ایران وایرانی که کوچکترین ربطی به نگاه حکومتی امت اسلامی ندارد !شادی را درفضای سرد جامعه حداقل برای لحظاتی جاری کنند

.قهرماناتی که تمام سخنانشان از شادی مردم بود وتعلق خاطرشان به مردمان گرفتار در چنگال حکومت .قهرمانانی که بی هراس از نام نبردن رهبر وحکومت از تعلق خاطر خود بمردم گفتند ! شادی خود در شادی مردم جستجو کردند .

به ریشه های زیبای مردم روستای خود به دوستان و هم محله ای های خود رجوع کردند و دعای نه نمایندگان خدا بلکه پدران ومادران ومردم خود را پشتوانه پیروزی خود خواندند.

به هزار زبان گفتند که بر آمده از روستائیم ،شهری از شمال این سرزمینیم. فرزند رنج وکار وخدمت گذار باغ آتش .

چهره پهلوانان مردمی، دوست داشتنی که در تمامی طول تاریخ با تلاش خودبا دلیری و پهلوانی خویش نهال امید در دل ها کاشته اند .پیروزی در این میدان ها که ببهای روزها وشب ها سخت کوشی وعرق ریختن وگذشتن از بسیاری خواسته ها صورت می گیرد!تلاش برای باز گردانیدن و حفظ غرورملتی که سرانجام بلند خواهد شد ونقش آزادگی وحریت خود را بر تارک تاریخ این سرزمین که تختی ها ،قلیچ خانی ها نوید افکاری و نهایت یزدانی ها به نگهبانی ازآن بر دروازه وطن ایستاده اند خواهد زد .

می ستایم تلاش ،مردانگی ومردم خواهی هر قهرماتی را که قهرمان ملی شدن خود را درقلب میلیون ها ایرانی مشتاق آزادی جستجو می کند این نام ، نشان وقهرمانی که شادی ملتی با آن عجین گشته بر شما مبارک باد! ابوالفضل محققی

از دیروز که این عکسِ‌ #حسن_یزدانی پس از کسب مقام قهرمانی بارها و بارها در شبکه‌های اجتماعی بازنشر شد، مدام به این فکر می‌کردیم که چه حجم از تلاش، پشتکار، رضایت و حتی شکست و سختی پشت این چهره نشسته است.

بله. چهره‌ی واقعی موفقیت دقیقاً همین شکلی است. همین‌قدر پر از حرف و همین‌قدر پر از فراز و نشیب. همین‌قدر خسته و همین‌قدر زخمی. همین‌قدر عرق‌کرده و آسیب‌دیده.

نه مشابه تصاویر سانتی‌مانتالِ رتوش‌شده‌یِ فانتزیِ موفقیتِ اینستاگرامی. و نه به‌سان تبلیغات دوره‌های یک‌شبه ثروتمند شدن و موفق شدن یک‌روزه و میلیاردر شدن بی‌دردسر.

شاید بهترین تصویر این روزها از #موفقیت همین تصویر باشد. تصویری که باید آن را قاب گرفت، روی دیوار نصب کرد، هر روز و هر شب نگاهش کرد و امید گرفت. امید برای روزهای روشن. برای پیروز شدن در مقابل مشکلی که به‌تازگی در برابرش تسلیم شده بودیم.

تصویری تؤامان از سختی و رضایت، شکست و موفقیت. فراز و فرود. و این فاصله‌ی نزدیک پیروزی بزرگ حسن یزدانی بعد از شکست بزرگش، برای ما درس‌های زیادی داشت: درس تلاش، پشتکار و انگیزه...

.