فهمِ دیپلماسیِ ما، هیچ پیچیدگی ندارد. همانطور که در داخل، حکومت با هرفرد، گروه و جریانی که مشکل پیدا میکند، حق با حکومت است و آن فرد یا جریان خطاکار؛ در عرصه بین‌المللی هم ایران، با هر کشوری که مشکل پیدا کند، ما مظلوم و برحق و آن کشور ظالم، متجاوز، نوکرِآمریکا و غلامِ صهیونیسم است.

در داخل، از دراویش گنابادی گرفته تا کانون نویسندگان، تا معلمین و کارکنان نیشکر هفت تپه، تا دانشجویان و نویسندگانِ ناراضی تا برسیم به چهره‌ها و جریانات سیاسی که با حکومت اختلاف پیدا میکنند، جملگی محکوم بوده و حق کاملاً با حکومت است.

در عرصه خارجی و بین المللی هم جمهوری اسلامی با هر کشور و قوم و قبیله ایی که اختلاف پیدا میکند، حق صد در صد با ایران است و آن کشور دارد به ایران زور میگوید و ما بجز دفاع از مصالح و حقوق حقه‌مان هیچ چیز اضافه‌ایی نخواسته‌ایم. و چون کشورهای دیگر دارن به ایران مظلوم و معصوم زور میگویند، ما را مجبور میکنند که یک توپ و تفنگی بهشان نشان دهیم که فکرنکنند ما ازشون ترسیدیم.

تازه حکومت هم اگر بدنبال گفتگو و تفاهم باشه، مردم ول نمیکنن. مردم از مسئولین میخواهند که هر کشوری که بگوید بالای چشم ایران ابرو است، نیروهای مسلح ما آنچنان در دهانش بکوبند که بفهمد با چه مردمان سلحشور ، غیور و آزاده‌ایی طرف هست و دیگر از آن جسارت ها نکند.