آقای رئیس‌جمهور با دفاع از سفرهای استانی، دولتمرد موفق را کسی دانسته که در میدان باشد، نه در اتاق کارش. این، ظاهرا حرف قابل‌توجیهی است؛ اما درعین‌حال، نشانه یک ضعف وداشکال بزرگ در ساختار مدیریتی کشور است.

سفرهای استانی در زمان احمدی‌نژاد به یک ابزار مدیریتی تبدیل شد. اما ریشه این نوع نگرش مدیریتی چیست و چرا در هیچ کشور توسعه‌یافته‌ای وجود ندارد؟

اولین نکته این است که در ساختار مدیریت کلان کشور فردمحوری وجود دارد و تلاش می‌شود این فردمحوری تقویت شود.

دومین نکته، فقدان اعتماد و اعتبار در مدیریت‌های استانی است.

نکته سوم، نبود چرخه درست انتقال اطلاعات و تحقیقات است.

نکته چهارم نبود یک برنامه مدون، شفاف و روشن برای اداره و توسعه کشور است.

در واقع، شیوه مدیریت کشور هیاتی، بر مبنای روزمرگی، تصمیم‌گیری آنی و عاجل و از همه مهمتر، تبدیل آن به نوعی ابزار تبلیغاتی است.

درحالیکه مدیران راهبردی ورکلان کشور باید وقت خود را در اتاق‌های فکر، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری مصروف کنند.

سفرهای استانی به این شیوه نه‌تنها مفید نیست که بسیار هم مضر است؛ اولا: وقت، انرژی و هزینه زیادی مصرف می‌شود و نتیجه آن با هزینه‌ها همخوان نیست. دوم: بی‌اعتمادی به مدیران استانی افزایش می‌یابد و مردم دائم برای حل مشکلات چشمشان به مرکز است.

امروز کشور با اقتصادی نابسامان، اجتماعی نگران و مضطرب روبه‌روست و اینها همه ناشی از نبود اتاق‌های فکر، فقدان مدیران راهبردی، نداشتن توان برنامه‌ریزی، کمبود مسیرهای درست جمع‌آوری اطلاعات و از همه مهمتر، عدم تقسیم قدرت در تصمیم‌گیری و تمرکز آن در شخص رئیس‌جمهور و وزراست.

اگر رئیس‌جمهور و وزرای کابینه در پشت میزهای خود بنشینند ودرست و با اطلاع تصمیم بگیرند و به مدیران زیردست اعتماد کنند و نظارت و پایش درستی داشته باشند، مشکلات مردم بهتر و اصولی‌تر و کم‌هزینه‌تر حل خواهد شد.

مرد میدان، مرد علم، عمل و برنامه است؛ نه مرد کوچه و خیابان و فرودگاه...

*روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی

راهبرد