سرمایه هر کشور دانش و نیروی انسانی آن است که با بهره وری از آن میتوانند ثروت و رفاه ایجاد کنند. سرمایه های زیر زمینی و کانی روزی تمام میشود، اما دانش و علم هر روز بیشتر رشد میکنند. کشور ژاپن مواد اولیه ندارد، اما مواد اولیه را با دانش و علم به دهها و صدها برابر میفروشد. شما چیزی را که تمام میشود به انها میدهید و انها چیزی را به شما پس میدهند که ارزش آن چندین برابر میشود.

جمهوری اسلامی یک نظام انحصاری روحانیت است که همواره با علم و دانش امروزی سر ستیز داشته است. انها نه درکی از ارزش های علمی دارند و نه علاقه ای دارند که دانشمندان وکارشناسان برای مملکت تصمیم بگیرند. پس انها را تحقیر میکنند تا بتوانند قدرت خود را حفظ کنند. البته گاهی با تبلیغات غیر مستقیم مردم را از انها دور میکنند و چنان تبلیغ میکنند که این روشنفکران بوده اند که اخوندها را بر سر کار آورده اند. یعنی هم انها را سرکوب میکنند و هم انها را مقصر میدانند. باید پذیرفت که قدرت تبلیغ انها در میان توده های بسی قوی تر از قدرت تبلیغ روشنفکران بوده است. متاسفانه این ضعف بزرگی است که باید با آن مقابله کرد.

تغییر اساسی وقتی در جامعه ایجاد خواهد شد که مردم تکلیف خود را با روحانیت مشخص کنند و نقش و ارزش روشنفکران و دانشمندان افزایش پیدا کند. ایا روحانیت باید کشور را اداره کنند و یا کار مملکت را در اختیار سیاستمداران و روشنفکران قرار گیرد؟ جامعه وقتی تغییر میکند که ارزش علم و دانشمندان از ارزش خرافه گویان و روضه خوانان بیشتر باشد. شاید وقت آن است که با علم و دانشمندان آشتی کنیم. این همان رنساسی است که مردم ایران و خاورمیانه به آن نیاز دارند.