استاندار جدید آذربایجان شرقی در مراسم معارفه اش سیلی غافلگیرانه ای خورد؛ از همان جنس سیلی هایی که بسیاری از مردم ایران از حاکمیت خوردند. استاندار جدید که سپاهی کت و شلواری شده همنوا با بسیاری از چکمه پوشان زورگو افتخار میکردند که جنبش سبز را مهار کرده اند؛ جنبشی با اهداف و روشهای متعالی که نگاهبانان استبداد آن را فتنه نامیدند.

هر واژگانی بار معنای ویژه ای دارد. جنبش اگر در نظر عاملانش به حرکت همراه با همبستگی با توافق بر سر هدف یا اهدافی واحد است؛ فتنه در معنای سرکوب و اعمال خشونت برای امحای حقوق اولیه شهروندان است. استاندار چکمه پوش که گمان میکند ذهنیت نظامی گرا با پوشیدن کت و شلوار از چشم مخاطب کتمان میشود نمونه ای از روند نظامی گری رو به رشد در سطح قدرت است که محصول مستقیم افول و بحران اصلاح طلبی و شکست در تحقق اهدافی است که از سال هفتاد و شش اعلام و بیان شدند.

ببینید استاندار نظامی چگونه مبهوت یک سیلی ناخوانده شده. حالا تصور کنید سهراب اعرابی همان جوان نوزده ساله که با شعار" رای من کو" به خیابان آمد چگونه مبهوت قساوت دستگاه امنیتی نظامی شده بود. یا ندا شاید تصور نمیکرد هزینه یک حضور خیابانی ساده ستاندن جانش باشد. بسیاری از مردم از این چکهای افسری از حاکمیت فعلی خورده اند؛ بدون دلیل و با دلیل. تنها به خاطر استیفای حقوق شهروندیشان. استاندار جدید در بهت فرو میرود که انگیزه ضارب چیست؟

بسیاری از جوانان سبز که کمتر تاریخ بی رحمی جمهوری اسلامی در تاریکخانه های دهه شصت و زندانهای دهه هفتاد را خوانده بودند از اینکه سپاهی و بسیجی و امنیتی اینچنین به دور از هر گونه حس انسانی با شهروند معترض برخورد میکنند شگفت زده شدند. درست مثل بُهت همین استاندار چکمه پوش کت و شلواری.

این سیلی با هر انگیزه ای که بوده یادگاری است بر گونه کسی که جنبش مردمی را فتنه خواند و بسان بسیاری از هم لباسانش، بر سرکوب حق مردم معترض تلاش کرد تا درک کند شگفتی مردم را از سیلی های بی دلیل حاکمیت بر گونه شان که روزی به خاطر موی بلند بود روزی به خاطر نگهداری ویدیو، روزی برای شرکت در میهمانی روزی برای حضور خیابانی یا شرکت در تجمع و گردهمایی. زمانی برای حجاب زمانی برای بازی آبپاشی .

تاریخ جمهوری اسلامی پر است از این سیلی های ناگهانی بر صورت مردم. پر است از این شگفتی ها و بهت های بسیار تکرارشونده...

‏