ایران دیروز شاهد یکی از جدی ترین حملات سایبری بود که مستقیما معیشت و آسایش شهروندان و مردم عادی را هدف گرفت. گستردگی و میزان تاثیر آن، شکی باقی نمی گذارد که یک یا چند دولت خارجی در پشت آن قرار داشته اند.

حمله به یک زیرساخت حیاتی به منظور مختل کردن سامانه های حمل و نقل کشور، آشکارا این هدف را دنبال می کند که در میانه تعلیق گفتگوهای هسته ای و سیاست ابهام تاکتیکی که ایران درباره آن در پیش گرفته، با افزایش هزینه های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی، تهران را دوباره به میز مذاکره برگرداند.

پس از قطع آخرین دور گفتگوها در وین، ایران با در پیش گرفتن نوعی سیاست کجدار و مریز تلاش می کند دستور کار جدیدی را به مذاکرات آینده تحمیل کند.

برخلاف نظر کارشناسانی که معتقدند ایران در پی رفتن مسیر کره شمالی و انجام آزمایش هسته ای است، بر عکس به نظر می رسد به صورت جدی در پی لغو تحریم ها و همزمان حفظ و پیشبرد توان هسته ای است. غایت نهایی ایران رسیدن به آستانه مشخصی مانند کشورهایی است که بالقوه ظرفیت آزمایش اتمی را دارند ولی حاضر نیستند معاهدات و پروتوکل های موجود را نقض کنند.

با این وصف تعلل ایران در بازگشت به گفتگوها، از منظری دیگر صورت می گیرد: پیشرفت های هسته ای در یک سال گذشته نظیر افزایش ذخیره اورانیوم با درصد غنی سازی بالا و سانتریفوژهای نسل جدید، داشته هایی است که تهران را به این قناعت رسانده که به نوعی بازدارندگی و توازن جدید رسیده که می تواند از آنها به عنوان یک اهرم فشار استفاده کند.

در واقع هدف این است که با این اهرم، دستور کار جدیدی برای گفتگوها خلق شود که در آن تنها پرونده هسته ای مورد بحث قرار گیرد و پرونده های موشکی و نفوذ منطقه ای، ذیل هراس غربی ها از رسیدن ایران به نقطه گریز هسته ای به حاشیه رانده شوند.

با این اوصاف احتمالا حمله سایبری اخیر یک پروژه مشترک غربی به منظور تحت فشار گذاشتن ایران است تا سیاست دست دست کردن را کنار بگذارد و زودتر به گفتگوها باز گردد. همچنین در لفافه این پیام را با خود دارد که ممکن است در آینده حملات بیشتر و جدی تری صورت گیرد تا از تاب آوری داخلی کشور برای تحمل تحریم ها و وضعیت اقتصادی نامطوب فعلی کاسته شود.

در اینجا می توان گفت که توپ در زمین ایران است تا با اقدامی هم طراز در حوزه سایبری یا سایر حوزه ها به حمله اخیر پاسخ داده و با ایجاد نوعی بازدارندگی تازه و افزایش هزینه برای مهاجمان، به موازنه بخشی مجدد دست بزند.

در گذشته هم دیده شده که این نوع حملات و خراب کاریهای دیگر، به فراز و فرود و قبض و بسط های پرونده هسته ای ارتباط دارد.

راهبردی که گرچه بعضا از سرعت برنامه هسته ای کاسته، اما هیچگاه آن را متوقف نکرده است.

فرق خرابکاری اخیر اما این است که یک زیرساخت مدنی و کاملا بی ارتباط با حوزه هسته ای را هدف قرار داده و از این رو کشور را ناچار می کند، تلافی و توقف موارد احتمالی دیگر در آینده را به صورت جدی در دستور کار قرار دهد.