آرامش دوستدار فیلسوف ایرانی مقیم آلمان درگذشت

معروف ترین اثر او "امتناع تفکر در فرهنگ دینی" بود. او فرهنگ ایران را از گذشته تا به امروز "فرهنگی دین خو" می دانست؛ دینی که "امکان پرسیدن را از آدم ها می گیرد و از آن ها بنده هایی می سازد تا با توسل به مرجع دینی، به پاسخ دست یابند."

به باور او در فرهنگ دینی ایران "هیچوقت کشمکش فکری وجود نداشته" و اگر هم بوده "یا در زمینه فقه یا شرح فلسفه اشراق و یا درگیری هایی بوده که بین شعرا پیش می آمده است".

او این فرهنگ را "ایستا" لقب داده بود.

با این حال نقد تند آقای دوستدار از فرهنگ دینی در ایران منتقدانی داشت و عده ای هم نظریات او را ضد دین ارزیابی کرده اند.

آرامش دوستدار سال ۱۳۱۰ در تهران متولد شد. او دوران دبیرستان را در مدرسه شرف طی کرد، جایی که با جلال آل احمد به عنوان دبیر آشنا شد.

او می گفت از سنین نوجوانی این امکان را داشته تا به واسطه برادر بزرگش - احسان الله خان دوستدار - با بسیاری از روشنفکران ایرانی آشنا شود و همین به او کمک کرد تا مشکلات جامعه ای که در آن می زیسته را بهتر درک کند.

وی نخستین بار سال ۱۳۳۷ به آلمان سفر کرد و سال ۱۳۵۰ از دانشگاه بن در آلمان در رشته اصلی فلسفه و رشته های جنبی روانشناسی و دین شناسی تطبیقی به اخذ درجه دکترا نائل شد.

عنوان رساله دکتری او "رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه" بود.

وی پس از بازگشت به ایران از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۸ در دانشگاه تهران به تدریس فلسفه مشغول می شود.

سفر به آلمان و تحصیل فلسفه همراه با تجربیات نزدیکش از ایران و احساسش نسبت به این فرهنگ مهمترین تاثیر را بر شکل گیری اندیشه های او داشت.