گریم ماکستون، نویسنده کتاب «چرا به دگرگونی ریشه‌ای نیاز داریم؟» می‌گوید: هر سرمایه‌گذاری جدید در بخش تجارت انرژی فسیلی، سیمان، پتروشیمی، کاغذ، فلزات غیرآهن، خودروهای دیزل و بنزینی و پلاستیک بشریت را زندانی نظام انرژی آلاینده کرده و تاریخ مرگ زمین را شتاب می‌بخشد.

در اجلاس جهانی تغییرات اقلیمی که در گلاسکو اسکاتلند در حال برگزاری است، رهبران جهان می‌کوشند به راهکارهایی برسند که تا کمتر از ده سال دیگر -‌۲۰۳۰ میلادی‌- بتوانند دست‌کم پنجاه‌درصد از چنین صنایعی را بکاهند، وگرنه چاره‌ای جز روبروشدن با واقعیتی دهشتناک به نام افزایش سه تا چهار درجه بر میانگین دمای کره زمین نخواهیم داشت؛ رخدادی که به گفته موسسه پاتسدام – Potsdam – در آلمان سبب می‌شود در پایان قرن پیش رو دست‌کم هفت‌میلیارد نفر از ساکنان زمین توانایی ادامه بقا را نداشته باشند. چیزی شبیه به یک رستاخیز واقعی!

در چنین شرایطی، پیوسته شاهد اجرای طرح‌های انتقال آب در مناطق مرکزی و کویری کشور – اصفهان، یزد، قم، سمنان، کرمان، خراسان، فارس و تهران – هستیم تا تسهیلات لازم برای استقرار صنایع آب‌بر و انرژی‌بر آلاینده‌ای که باید به سرعت در سراسر جهان کاهش یابند، فراهم کنیم!

شگفت‌انگیز و باورنکردنی است؛ نه؟از آن شگفت‌انگیزتر آنکه ایران سال‌هاست نماینده‌ای عالی‌رتبه در اجلاس تغییر اقلیم نمی‌فرستد و کاملاً منفعلانه عمل می‌کند تا دیگران برایش تصمیم بگیرند! و از آن شگفت‌آورتر آنکه به دلیل موقعیت جغرافیایی ایران، کشور ما در شمار آن دسته از کشورهایی قرار دارند که میزان خسارت‌شان از جهان‌گرمایی در بیشینه خود است.

خلاصه اینکه همه همت دولتمردان ما در خوشبینانه‌ترین حالت، شبیه افرادی ست که نیت کرده‌اند توله خرس را نجات دهند، اما در میانه راه ترسیده و او را از پرتگاه به پایین پرت می‌کنند! وقت چندانی نداریم، کاش متوجه می‌شدیم که این تو بمیری از آن تو بمیری‌ها نیست و واقعاً خواهیم مرد!