نکته ای در باره « دکترهایی که انگلیسی نمی دانند»
14.11.2021 - 19:54
مطلبی در رسانه وزین ایران گلوبال نشر شده با عنوان « دکترهایی که انگلیسی نمی دانند» که لازم دیدم به عنوان دانش آموخته زبان انگلیسی که سالهای زیادی را نیز صرف آموزش دادن این زبان کرده است نکته ای را راجع به این مقاله خدمتتان عرض کنم.
در ابتدا عرض کنم که متاسفانه آنچه نویسنده محترم مقاله ( البته نامی از ایشان درج نگشته) نوشته اند در مجموع صحیح و ثواب است و آموزنده و قابل تعمیم به بسیاری از تحصیل کردگان ایرانی، چه آنانی که واقعن تحصیل کرده و در رشته خود باسواد هستند و چه آنانی که صرفن کاغذ پاره ای با نام لیسانس، فوق لیسانس یا دکترا کسب کرده اند. انزوای تاریخی ایران پس از انقلاب ۵۷ و قطع ارتباط با محیط علمی بینالمللی باعث شده که تسلط دانشگاهیان ما نیز به زبان انگلیسی ( اگر اصلن تسلطی در کار باشد) در شأن تحصیلکردگان کشوری با سابقه تمدنی ایران که نباشد هیچ، باعث شرمساری ملی نیز گردد.
نکته این جاست که در کنار نام افرادی مانند حسن روحانی، محمود احمدی نژاد، سعید جلیلی، علی باقری و حسین امیر عبداللهیان، نام دکتر علی سلاجقه هم ذکر شده و خواسته و ناخواسته زمینه ای ایجاد شده که انگار دکتر سلاجقه نیز از نظر علمی و تحصیلی فردی هم ردیف سایر افراد این لیست است.
دکتر سلاجقه بر خلاف سایر افراد لیست یاد شده فردی است با سابقه تحصیلی و علمی مشخص و قابل احترام که پله های علمی را نه با رانت، سهمیه و ارتباطات خاص و فقط به قصد گرفتن مدرک، بلکه با توجه به اصول علمی و پژوهشی طی کرده اند و با نگاهی به سابقه فعالیتهای علمی ایشان این امر آشکار است و انصاف نیست نام ایشان کنار نام سایر افراد ذکر شده قرار گیرد. می توان گفت که در کابینه آقای رییسی، ایشان تنها فردی است که به حق بر صندلی خود که ریاست سازمان محیط زیست تکیه زده و جای فرد لایقی را اشغال نکرده است!
در رابطه با کلیپ کوتاه منتشر شده از سخنرانی ایشان که در کنفرانس تغییر اقلیمی گلاسکو شرکت کرده اند ( آنچه من دیدم ابتدای سخن و حدود یک دقیقه است) باید گفت در مقایسه با همقطارانشان در دانشگاههای ایران اتفاقن انگلیسی را بد صحبت نمی کنند و فقط یکی دوجا تپق می زنند که برای هرکس ممکن است پیش بیاید. ناگفته نماند که بسیار زیبنده بود که ایشان حداقل متن را چند بار می خوانند تا در انظار جهانیان بهتر از عهده کار برمی آمدند.
البته تلفظ یا لهجه ایشان در هنگام خواندن مانند یک انگلیسی یا آمریکایی نیست و البته لزومی هم ندارد باشد. اگر باشد یک حسن است اما لزومی به آن نیست.
امروزه در نظریه های آموزش انگلیسی به غیر انگلیسی زبانان تأکید برای توانایی برای برقراری ارتباط است. یعنی آنکه آنچه ما می گوییم یا می نویسیم قابل فهم باشد. تا همین حد کافی است و مطلوب حاصل شده و لزومی نیست شخص صحبت کننده حتمن با لهجه ای شبیه به انگلیسیها و آمریکاییها صحبت کند.
اگر ما به انگلیسی صحبت کردن بیشتر تحصیلکردگان هندی، چینی و روسی نگاه کنیم اولین نکته ای که به چشم می آید تلفظ نه چندان زیبای انگلیسی آنها است ( مخصوصن در نمونه هندی) که به شدت تحت تأثیر زبان مادری است. در این میان تلفظ ایرانیانی را که انگلیسی دان هستند جز تلفظهای خوب باید به شمار آورد.
تلفظ و لهجه در زبان مادری مسأله ای است که از بدو تولد و در طول زمان شکل می گیرد و از فردی که در نوجوانی و بزرگسالی یک زبان خارجی را یاد می گیرد انتظار تسلط بر لهجه خاص آن زبان به طور کامل نمی رود. در فارسی هم همینگونه است. تقریبن اغلب خارجیهایی که به هر دلیل فارسی یاد گرفته اند در اولین جمله ای که می گویند خارجی بودن خود را لو می دهند چون فارسی را با لهجه زبان مادری خود صحبت می کنند.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
کیانوش توکلی
توجه داشته باشید کامنتهایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید