بسیاری هستند که در شبکه های اجتماعی مرتب مردم را به بی عرضگی, بی لیاقتی, نادانی و القاب دیگر متهم میکنند و همواره دادشان بهواست که با این همه مشکلات و ظلم و گرانی و بدبختی و غیره چرا ملت همچنان ساکت نشسته اند و کاری نمیکنند و از این گونه اتهامات. باید به این دوستان محترم گفت که مردم ایران نه ترس دارند و نه بیعرضه اند و نه ساکت نشسته اند, بلکه بر عکس هیچگاه از پا ننشسته اند و در هر فرصتی شجاعانه به رویارویی با نظام مستبد پرداخته اند. در جریان جنبش سبز هزارن تن از مردم در بسیاری از شهرها دریک نمایش باشکوه به مقابله با رژیم پرداختند, کشته ها دادند و به زندان افتادند و به گرفتاریهای بعدی آن دچار شدند. در جنبش آبان نیز بهمان گونه عمل کردند و بهای آنرا نیز پرداختند, در اعتصابات کارگری قشر کارگر آگاهی و شجاعت خود را به نمایش گذاشت, در اعتراضات کشاورزان اصفهانی دیده شد که حتی روستائیان ما از آگاهی کاملی برخوردارند و اکنون معلمان با علم به همه خطرات و سرکوبهای رژیم با نمایشات اعتراضی به میدان آمده اند. پس مردم ما نه ساکت نشسته اند و نه میترسند و نه ناآگاه هستند بلکه فقط یک مشکل دارند و آن اینکه مردم بپا خواسته ما متشکل نیستند. هر جنبشی و هر حرکت اعتراضی هر چند وسیع و متداوم نیازمند یک رهبری فراگیر است که شوربختانه ما همیشه در طول این ۴۳ سال فاقد آن بوده ایم و هنوز هم فاقد آن هستیم.

در جریان جنبش سبز که تنها حرکتی بود که از یک رهبری برخوردار بود و تشکل و پتانسیل بسیار بالایی برای موفقیت بزرگی داشت صرفا بجهت رهبر منفعل آن که خود بخشی از ساختار رژیم بود و توانائی رهبری و تداوم و ارتقاء جنبش را به مراحل بعدی تا رسیدن به یک هدف مقبول نداشت و در میانه راه واداد با همه عظمتی که جنبش داشت نتوانست به سرانجامی برسد و مردم بشدت سرکوب شده و هزینه آنرا هم متحمل شدند. پس از جنبش سبز سایر اعتراضات مردمی یا خود جوش بوده و یا صنفی که اولی بسبب عدم رهبری و دومی بسبب عدم پشتیبانی جمعی هیچ یک تاکنون به هدفی نرسیده اند و آنها نیز قربانی سرکوب شدند. همین سناریو در دوران شاه به نمایش در آمد, در جنبش سی تیر ۱۳۳۲ صدها نفر کشته شدند و جنبش سرکوب شد, در جریان کودتای ۲۸ مرداد به همین منوال بود و در جریان پانزده خرداد ۱۳۴۲ نیز به همین گونه گذشت و همه آنها سرکوب شدند, زیرا در هیچ یک از آنها یک رهبری مسجم و مصمم وجود نداشت, ولی در جریان پانزده خرداد شخص خمینی جریانات را رهبری میکرد اما چون آن جریان فراگیر نبود و صرفا مذهبیون در صحنه بودند نهایتا سرکوب گردید و خمینی هم به عراق تبعید شد.

نکته دیگر اینکه برای وقوع هر جنبشی مجموعه شرایط میبایست فراهم آید, که هر دو انقلاب مشروطیت و انقلاب پنجاه و هفت آن شرایط را دارا بودند. در انقلاب ۵۷ صرفنظر از عوامل خارجی و چگونگی شروع آن, شرایط داخلی آماده پذیرش یک چنین جنبشی بود و رهبری آن در دست خمینی قرار گرفت که هرچند چندان برای مردم چهره ای آشنا نبود ولی چون جریان پانزده خرداد را در کارنامه اش داشت لذا قشر وسیعی از مخالفین رژیم شاه اعم از چپ و ملی و پر واضح مذهبیون او را میشناختند و میدانستند که او هم به دلیل مرجعیت و هم به جهت سابقه مبارزاتیش تنها چهره ایست که میتواند بعنوان رهبر جنبش در جامعه پذیرفته شود. و اما امروز ما در داخل کشور چهره های بسیاری در اپوزوسیون داخلی داریم که برای قشر وسیعی از مردم شناخته شده هستند, ولی در اپوزوسیون خارج از کشور تنها چهره ای که قشر وسیعی از مردم او را میشناسند رضا پهلوی است که به دلیل ویژگی شخصیتی اش از پتانسیل لازم برای رهبری و تشکل مردم برخوردار نمیباشد و از طرفی قشر جوان و روشنفکر کشور نیز تمایل چندانی به گرایش بسوی رژیم سلطنتی ندارد. لذا تنها آلترناتیو ممکن, ظهور یک رهبری فراگیر از میان اپوزوسیون داخل کشور میباشد که در حال حاضر چهره های مناسبی در میان آنها بچشم نمیخورد, اما سرانجام آن چهره ها از دل جامعه سر برون خواهند آورد.

آنچه که برای مواجهه با سیستم موجود و ایجاد تشکل ملی مهم است اجتناب از گفتار و کردار های جهت دار و فرقه گرایانه میباشد که بزرگترین مانع در راه ایجاد یکپارچگی مردم و بهترین ابزار برای رژیم در ایجاد پراکندگی و جلوگیری از ایجاد یکپارچگی و تشکل مردم در مواجهه با خود میباشد. امروز زمان آن نیست که با هم در افتیم که سلطنت بهتر است و یا کمونیزم و یا دموکراسی و یا هر گرایش ویژه, همه آنها میتوانند خوب باشند و یا نباشند ولی امروز وقت پرداختن به آنها نیست چون هرگز به هیج جا نخواهد رسید, بلکه تمام توجهات ما میبایست به ایجاد یکپارچگی و تشکل مردم در رویاروئی با استبداد دینی معطوف گردد تا در فردای پیروزی دید که چه چیز برای کشور بهتر کار میکند.