آقای خلیلزاد در پاسخ به این که اشرف غنی، رئیس‌جمهور پیشین افغانستان در گفتگوی اخیر خود با بی‌بی‌سی گفته است اگر در کابل می‌ماند، کشته می‌شد، می‌گوید:"پس او (اشرف غنی) باید از ما (آمریکا) کمک می‌خواست، اگر ترس واقعی و به‌جا داشت و شاید این به طور مطلوب در نظر گرفته می‌شد، اما او چنین کمکی نخواست."

آقای خلیلزاد در پاسخ به این که آیا عدم پیش‌بینی سقوط سریع افغانستان به دست طالبان ناکامی اطلاعاتی آمریکا را نشان می‌دهد، گفت:"پیش از همه این ناکامی مربوط به رهبری افغانستان می‌شود. هیچ کس تصور نمی‌کرد که رئیس‌جمهور غنی فرار می‌کند...بله، این یکی را پیش‌بینی نکرده بودیم."

آقای خلیلزاد تاکید می‌کند که توافق شده بود که طالبان در پانزدهم آگوست وارد کابل نمی‌شوند و قدرت در یک "لویه جرگه" به طور مسالمت آمیز منتقل می‌شود.

او همچنین گفت که آقای غنی بیشتر روی ماندن در قدرت تمرکز داشت.

آقای غنی در نخستین گفتگوی رسانه‌ای خود پس از تسلط طالبان بر افغانستان می‌گوید که فرار او از کشورش در ۱۵ آگوست/اوت، یک تصمیم ناگهانی بود و زمانی اتفاق افتاد که نیروهای امنیتی او در ارگ به او گفتند که دیگر قادر به محافظت او و پایتخت نیستند.

آقای غنی در گفتگویی با ژنرال سر نیک کارتر، رئیس پیشین ستاد ارتش بریتانیا برای برنامه "تودی" رادیو ۴ بی‌بی‌سی گفت که تنها اشتباه او به عنوان رئیس‌جمهور اعتماد به شرکای بین‌المللی از جمله آمریکا بود. او در این گفتگو می‌گوید که خشم افغان‌ها و این که او را مقصر تسلط سریع طالبان بر افغانستان می‌دانند، را درک می‌کند.

رئیس‌جمهور پیشین افغانستان در این گفتگو تاکید می‌کند: "به ما اطلاع دادند که گروه حقانی تعهد داده که وارد کابل نشود. ولی دو ساعت بعد، اینطور نبود."

"دو گروه متفاوت از طالبان از دو جهت مختلف در حال وارد شدن به کابل بودند. احتمال یک درگیری شدید بین آنها بسیار بالا بود و شهری با جمعیت ۵ میلیون نفر در معرض نابودی قرار داشت."

در فبروری/فوریه سال گذشته (۲۰۲۰) آمریکا و طالبان یک توافقنامه تاریخی را امضا کردند که مطابق آن آمریکا باید تمام نیروهای خود را از افغانستان خارج می‌کرد و طالبان هم از جمله متعهد شدند که به نیروهای آمریکایی حمله نمی‌کنند و به گروه‌های تروریستی پناه نمی‌دهند و اجازه نمی‌دهند خاک افغانستان علیه آمریکا استفاده شود.

نماینده پیشین آمریکا برای افغانستان از حضور آمریکا در افغانستان دفاع کرد و گفت اکنون خطر کمتری از افغانستان متوجه آمریکاست ولی چیزی که آمریکا نتوانست به آن برسد "شکست طالبان و داشتن افغانستان دموکراتیک که بخشی از جامعه دموکراتیک بین‌المللی باشد" که در این زمینه ناکام ماند.

آقای خلیلزاد اما می‌گوید که خوشحال است که اکنون جنگ تمام شده ولی چالش‌هایی در افغانستان باقی است و باید روی آن چالش‌ها تمرکز بکنیم ولی برای رسیدگی به آن راه حل "جنگ نیروهای آمریکایی و غربی" نیست.

او در پاسخ به این که اکنون یک بحران جدی بشری در افغانستان جریان دارد و خشونت‌ها هم کاملا تمام نشده می‌گوید:"فکر می‌کنید چرا چنین است؟ آن‌هایی که به جنگ یا شاید جنگ دایمی باور داشتند، برخی از آن‌ها تاکید بر تنبیه مردم افغانستان می‌کنند. دارایی‌های افغان‌ها و حساب‌های بانکی شان را مسدود می‌کنند. من هیچ‌گاهی از سیاستی حمایت نکرده‌ام که مردم غیرنظامی را تنبیه کند."

آقای خلیلزاد تاکید می‌کند که طالبان می‌خواهند با آمریکا گفتگو کنند و در پی داشتن یک رابطه عادی با آمریکا و غرب هستند و اگر از این فرصت استفاده نشود، شاید به راه‌هایی متوسل شوند که خلاف منافع غرب است.

او می‌گوید اگر افغانستان کاملا سقوط کند، احتمال این وجود دارد که این کشور به پناهگاهی برای تروریسم بین‌المللی مبدل شود:"اگر افغانستان سقوط کند، میلیون‌ها افغان متحمل رنج شوند و فضاهایی بدون تسلط دولت دوباره ظاهر شود و تروریسم می‌تواند به مشکل بزرگتر تبدیل شود."

به این دلیل آقای خلیلزاد گفتگو و رابطه با طالبان را به نفع آمریکا می‌داند.

او اما می‌گوید که از این که دولت پیشین افغانستان با طالبان نتوانست به یک توافق سیاسی برسد، ناامید است ولی از این که "میدان کشتار" افغانستان دیگر وجود ندارد، خوشحال است.