سخنان آقای خامنه‌ای درباره "مذاکره با دشمن" اصولا یک کلی‌گویی است که راه را برای تفسیر باز می‌گذارد. محافظه‌کارانه و محتاطانه یکی به میخ و یکی به نعل می‌زند. هم آری و هم نه می‌گوید.

این روش صحبت آقای خامنه‌ای در بسیاری از مراحل حساس تاریخ مذاکرات هسته‌ای شنیده شده. نه می‌خواهد خود را متعهد نشان دهد و نه می‌خواهد خود را از مذاکرات قطع کند.

این ابهام در مطبوعات دوشنبه تهران به روشنی منعکس است. مطبوعات میانه‌رو در تیتر اول خود گفته‌اند که "مذاکره با دشمن به معنای تسلیم نیست". اما مطبوعات اصولگرا تیتر اول خو را به مسائل دیگر اختصاص داده‌اند. یعنی اصولگرایان مسله "مذاکره با دشمن" را کوچک شمرده و میانه‌روها عموما آنرا بزرگ کرده‌اند.

شاید بتوان در جمع‌بندی گفت آقای خامنه‌ای یک امیدی به مذاکره می‌دهد ولی روشن، قاطع و سامان یافته نیست. با توجه به بحران شدید اقتصادی کشور، ناآرامی منطقه و استمرار تنش با قدرت‌های جهانی، ایران نیازمند یک سیاست قاطع، موثر و روشن است.

شاید واقع‌بینانه‌تر است اگر بگوییم موضع آقای خامنه‌ای نشان از ضعف رهبری دارد و صرفا یک زیرکی تاکتیکی نیست، و یا حداقل نشان از هر دو دارد.