چقدر سخت است شاهد رنج دیگران بودن, شاهد رنج پدران و مادرانی که توانایی برآوردن نیاز ابتدایی فرزندانشان را ندرند و با درد و رنج ناظر نگاه معصومانه آنها هستند, چقدر سخت است شاهد رنج جوان مستأصلی باشی که قادر نیست از پدر و مادر ناتوان خود مراقبت کند. و چقدر سخت است که شاهد رنج نوجوانان و جوانانی باشی که شوق زندگی در آنها که در پشت سد مشکلات به اندوه میانجامد. مردمی که حتی از کمترین رفاه برخوردار نیستند و در فقر و زیر فقر فنا میشوند در حالیکه منابع ثروت کافی در جهان برای همه که بتوانند یک رفاه نسبی داشته باشند وجود دارد. پس مشکل کجا است؟

مشکل از وجود موجودات کریه الفکری است که نمای انسانی دارند ولی فاقد انسانیت و روح انسانی هستند. انسان نماهایی که به جز خود و عزیزان خود هیچ احساسی به کسی ندارند و برای هیچ کس اهمیتی قائل نیستند, برای ارضاء زیاده خواهی خود بهر کاری دست میزنند و از روی هر کسی عبور میکنند, درست مانند حیوانی که فقط به سیر شدن خود فکر میکند , ولی کاش حداقل مثل آن حیوان سیر شدنشان کافی بود, ولی انسان نما ها سیری ندارند و تا میتوانند میخواهند بیمارگونه همه چیز را ببلعند و روی هم انباشت کنند بدون آنکه نیازی به آن داشته باشند. آنها در زیر پوششس ایدئولوژیهای بی پایه و بیمعنی و یا زیر عنوان نماینده قدرتهای آسمانی هر وسیله ای را برای رسیدن به منظور خود توجیه میکنند و از هیج جنایتی ابا ندارند.

دست اندرکاران حکومتها در جهان از همان انسان نماها هستند, برای حفظ قدرت خود دست بهر کاری میزنند. حلبی آباد ها را بوجود میآورند, کودکان کار را میسازند, اشک مادران فرزند کشته را جاری میکنند, ملیونها بیخانمان را در شهرها رها میسازند. جوانان, این گلهای نو شکفته را پرپر میکنند و یا در قبرستان فقر و یأس مینشانند و آمال و آرزوهایشان را دفن میکنند, از دهان آنها گرفته و برای جوان خود بهترین ها را فراهم میآورند.

ویروس های بیماری زا نهایتا ناپدید و ناتوان میشوند ولی ویروس انسان نماها پیوسته زندگی انسانها را آلوده میکند و از توان نمیافتد. کاش جهان بگونه دیگری بود و در آن فقط برابری و برادری وجود داشت.

با بودن انسان نماها جهان جای امنی نیست.