دزدی در شامگاه داشت قفل یک مغازه را می شکست, رهگذری از او پرسید داری چه میکنی, دزد گفت دارم ساز میزنم, رهگذر گفت پس چرا سازت صدا نداره, دزد گفت صدایش فردا بلند میشه.

حال حکایت رژیم ایران است, در طول ۴۳ سال چون پول فراوان نفت در دستشان بود, هر چه خواستند کردند, هر ناکسی را در رأس امور کشور گذاشتند, اختلاس کردند, ثروت ملی را در ناکجا آبادها برای گسترش ایدئولوژی بیمعنی خود بباد دادند, هر که به سلیقه خود بدون هیچ ضابطه و برنامه ای و بدون هیچ مبنای علمی و فنی بجان منابع طبیعی کشور افتاد, صنایع را با واردات بی حساب به ورشکستگی کشاندند, هر امام جمعه ای که هر را از بر تشخیص نمیداد برای مردم و کشور تکلیف تعین کرد, روابط و اخلاق اجتماعی را به تباهی کشاندند, فرهنگ و هویت ملی را تخریب نمودند, فساد اجتماعی و سیاسی را گسترش دادند, معترضین به پایمالی حقوق اجتماعی خود را به بند کشیدند و در کف خیابان خونشان را ریختند, و امروز.....!

و امروز عواقب همه آن ندانم کاریها, بی برنامگی ها و لجاجت ها در روابط خارجی برآمدهایش گریبان ملت را گرفته است و آثار خود را پس از این همه تخریبها دارند نشان میدهند. نارسائیهای اقتصادی را نتیجه تحریمها میدانند در حالیکه تحریمها نتیجه نارسائیهای مدیریت کشور است. امروز مردم ما سخت در تنگنایند, کمبود مواد ضروری, دارو, غذا و تورم نجومی کمر آنها را شکسته است. هفت ملیون کودک کار در سطح شهرها رها شده اند, میزان اعتیاد و بیکاری به مرز دهشتناکی رسیده است, میزان خودکشی, بیخانمانی, گرسنگی, فحشا, ناامنی و فساد اخلاقی بیداد میکند.

هرچند که بسیار دیر است, ولی رژیم ایران هنوز نپذیرفته که حاج آقاها و امام جمعه ها و مدرک داران قلابی توانائی مدیریت امور یک کشور را ندارند, و نیز مدرک داران بی تجربه و فاقد توانایی سیاسی و دانش ساماندهی امور که از مدیریت کشور عاجزند سرانجام به پر کردن جیبشان روی میآورند.

بقول صائب تبریزی:

خشت اول چون نهد معمار کج --- تا ثریا می رود دیوار کج,

دیواری را که معماران ناشی رژیم اسلامی پایه اش را کج بنا نهاده اند امروز در حال فرو ریختن بر سر همه است, چه بر سر معماراش و چه بر سر ساکنینش.

به مسجد هایتان برگردید.