کمیته بین المللی پارالمپیک هم به سازمان‌ها و نهادهایی پیوسته که روسیه را تحریم کرده است.

کمیته بین‌المللی پارالمپیک با تغيير در موضع خود، تصمیم گرفت که ورزشکاران روسیه و بلاروس را از شرکت در پارالمپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن، تنها ۲۴ ساعت قبل از مراسم افتتاحیه، منع کند.

در روزهای اخیر، ورزش روسیه متحمل چندین مجازات شده است که شامل حذف از جام جهانی فوتبال مردان ۲۰۲۲ تا از دست دادن میزبانی رویدادهایی مانند مسابقه اتومبیل‌رانی گراندپری روسیه می‌شود.

ورزشکاران و سازمان‌های ورزشی در سراسر جهان حمایت خود را از مجازات‌ها علیه روسیه اعلام کرده‌اند، اما عادلانه بودن چنین مجازات‌هایی زیر سئوال رفته است.

'اقدام تبعیض‌آمیز'

کمیته پارالمپیک روسیه در ۳ مارس بیانیه‌ای صادر کرد که در آن کمیته بین‌المللی پارالمپیک را به مجازات ورزشکارانش متهم کرد.

کمیته پارالمپیک روسیه گفت: "بر اساس این تصمیم، ورزشکاران روسی به عنوان عاملان مشکلات سیاسی فعلی دیده می‌شوند."

اما اندرو پارسونز، رئیس کمیته بین‌المللی پارالمپیک گفت: "خطاب به ورزشکاران معلول از کشورهای مشمول ممنوعيت می‌گويم که ما بسیار متأسفیم که شما گرفتار تصمیم‌هایی هستید که دولت‌های شما هفته گذشته با نقض آتش‌بس المپیک گرفتند ... شما قربانی اقدامات دولت‌های خود هستید."

اتحادیه فوتبال روسیه حذف تیم‌های روسی از رقابت‌ها را "اقدامی تبعیض آمیز" خواند و متعهد شد که تصمیم فیفا را به طور قانونی به چالش بکشد.

این سازمان در بیانیه‌ای اعلام کرد "[این تصمیم] آشکارا ماهیتی تبعیض آمیز دارد و به تعداد زیادی از ورزشکاران، مربیان، کارکنان باشگاه‌ها و تیم‌های ملی و مهمتر از همه، میلیون ها هوادار روس آسیب می‌زند."

'مخالف روح ورزش است'

در میان ورزشکاران، دانیل کویت، راننده سابق فرمول یک، که در حال حاضر در مسابقات رالی شرکت می‌کند، در توییتی در تاریخ ۱ مارس ممنوعیت ورزشکاران روسی را مغایر با روح ورزش اعلام کرد.

کویت در توییتی که حاوی انتقاد پنهان از جنگ نیز بود، نوشت: "دیدن درگیری ملت‌های برادر، من را وحشت‌زده می‌کند."

"[اما] می‌خواهم به همه فدراسیون‌های ورزشی در سراسر جهان از جمله کميته بين‌المللی المپيک نيز بگويم که ورزش باید خارج از سیاست باقی بماند و ممانعت از شرکت ورزشکاران و تیم‌های روسی در مسابقات جهانی راه‌حلی ناعادلانه است و با آنچه ورزش در اصول خود به ما می‌آموزد، با وحدت و صلح، در تضاد است."

هیئت رییسه فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی (FIA) تصمیم گرفت به رانندگان روسی اجازه دهد در مسابقات شرکت کنند، اما ممنوعیت‌هایی در سطح محلی صادر شده است. نیکیتا مازپین، نماینده انحصاری فرمول یک روسیه، پس از حکمی از سوی موتوراسپرت بریتانیا، از شرکت در مسابقات گراندپری بریتانیا در ماه ژوئیه محروم خواهد شد.

'حمله به اوکراین بی‌عدالتی بزرگتری است'

دکتر کیث رتبون، مورخ ورزش در دانشگاه مک کواری، در سیدنی، به بی‌بی‌سی می‌گوید که زیر سؤال بردن عادلانه بودن ممنوعیت‌های ورزشی به جاست.

"ورزشکاران نیستند که تصمیم می‌گیرند کشورهایشان چه کاری انجام دهند، بنابراین آنها اکنون برای چیزهایی مجازات می‌شوند که واقعاً سهمی در آن‌ها نداشته‌اند."

اما رتبون در تکمیل این گفته اضافه می‌کند که از ورزشکاران نمی‌توان در برابر بحران‌هایی مانند جنگ محافظت کرد.

او می افزاید: "به عنوان مثال، وقتی بانک‌ها و صنایع روسیه را تحریم می‌کنید، افراد زیادی هم هستند که بدون داشتن کمترين سهم و اختیاری، آسیب خواهند دید."

"تهاجم به اوکراین از آن چیزی که ورزشکاران ممکن است گرفتارش باشند، بی‌عدالتی عظيم‌تری است."

'نمی‌توانیم وانمود کنیم که ورزش و سیاست به هم مرتبط نیستند'

تانی گری تامپسون بریتانیایی، یکی از پر افتخارترین ورزشکاران پارالمپیک تمام دوران‌ها، گفت که با ورزشکاران روسی همدردی می کند، اما این حذف حرکت درستی بود.

گری تامپسون به بی‌بی‌سی گفت "زندگی در روسیه برای یک فرد معلول فوق‌العاده سخت است و بیشتر ورزشکاران فقط از مدال‌هایی که به دست می‌آورند هزینه‌ زندگی‌شان را تأمین می‌کنند."

"سخت است، اما نمی‌توان وانمود کرد که ورزش و سیاست به هم مرتبط نیستند."

او افزود: "کمیته بین‌المللی پارالمپیک با چندین کشور روبرو شد که از رقابت خودداری کردند. تقریباً همه مسابقات مدال‌آور تحت تأثیر قرار می‌گرفتند."

مواردی وجود داشته است که ورزشکاران روسی علناً از مسکو به خاطر این حمله انتقاد کرده‌اند، از جمله دانیل مدودف، تنیس‌باز مرد شماره یک جهان.

با این حال رتبون می‌گوید که تصمیمات مربوط به ممنوعیت ورزشکاران نباید بر اساس واکنش‌های فردی گرفته شود.

رتبون توضیح می‌دهد: "فکر نمی‌کنم با تحلیل مورد به مورد پیام درستی فرستاده شود."

"پیام مقتدرانه‌تر این است که بگوییم 'روسیه تا زمانی که از اوکراین عقب نشینی کند از گردونه مسابقات حذف می‌شود'."

نمونه‌های پیشین نشان می‌دهد که تحریم‌های ورزشی نه به جنگ‌ها پایان می‌دهد نه از اساس بی‌عدالتی را چاره می‌‌کند.

آفریقای جنوبی در طول سال‌های آپارتاید چندین دهه را در خارج از میادین ورزشی گذراند تا اینکه در سال ۱۹۹۱ به طور رسمی به تبعیض‌نژادی مورد تایید حکومت پایان داد.

به همین ترتیب، حذف یوگسلاوی از مسابقات قهرمانی فوتبال مردان اروپا در سال ۱۹۹۲ مانع از خشونت‌های دهشتناک در بالکان نشد.

اما رتبون معتقد است که با توجه به نقش مهم ورزش در تاریخ اخیر روسیه - میزبانی بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۴ و جام جهانی ۲۰۱۸، آنچه که تحریم‌های ورزشی به آن اشاره می‌کنند، ارزش نمادین محکمی دارد.

او استدلال می کند: "ورزش ابزار قدرتمندی برای روسیه و ولادیمیر پوتین بوده است."

"بنابراین، اگر سازمان‌های ورزشی اکنون در حال ارزیابی مجدد روابط خود با روسیه هستند، این یک گام مثبت است. ولو این کار خیلی دیر انجام شده باشد."