تقی رحمانی را احترام خاص دارم . او را در کلاب هاوس گوش می کنم. برای او و نرگس محمدی کلاه از سر بر میدارم . اما گاها می بینم که بسیار در پیش فرض ها یا تحلیل های خود دور می‌زند، به عبارتی او می خواهد سر نخی را دنبال کند ، بعد خود آن سرنخ تبدیل به کلاف سر در گم می شود. به نظر می‌‌آید برای خواننده یا شنونده ای که به او گوش می‌‌دهد, شرکت در سخنرانی‌ای است که در آن یک بودیست انساندوست حرف دل را می‌‌شکافد. او قبل از اینکه تحلیلگر باشد در مقام یک راهنما برای توریستهای علاقمند به مسائل سیاسی ایران نقشی‌ را به عهده می گیرد ‌، تجربه شنیدن از او چنین حسی را بر می انگیزاند . اینها درک حسی و شخصی من از او است, که به معنی غلط بودن شیوه پردازش و یا تحلیل او نیست, بلکه بستر شنیداری از او است .