چکاوک جان!

رضا بی شتاب

با یادِ بیدارِ «مهدی اخوان ثالث»

 که بر انگشترِ شعر؛ نگینی یگانه بود

چکاوک جان!

دلم را های های وُ ناله ات کُشت

مگر «امید» رفت وُ چامه گُم شد

چگورِ لولیِ از باده سرخوش

مگر افتاده اینک از هیاهو

سبو وُ ساغر وُ ساقی

هنوزم دست در دست

هنوزم رقص رقصانند وُ سرمست

چکاوک جان!

برای ما بخوان اینک

بخوان از «ارغنون» «از این اوستا»

حکایت تازه کن از مردِ مردستان

بخوان از شهسوارِ عرصه ی پیکار

بخوان از آذرخشِ رخش وُ رستم

که می خواند هنوز از روزگاران

هنوز از آن «کهن بوم وُ بَر» ی

که ش جانِ جان بود

بخوان از آن سخن آور سخن گستر

که لب تر کرد وُ با ما خواند یکسر

بخوان از ناجوانمردانه سرمای زمستان

بخوان از سنگ وُ دست وُ بند وُ زندان

بخوان از «باغِ بی برگی»

بگو پاییزِ غربت تلخ وُ سخت ست

بخوان از شهریارِ شهرِ شعر وُ شنگی وُ مزدُشت

بگو هان خانه مان آتش گرفته ست

و می سوزد به همراهش در وُ دشت

چکاوک جان!

غریوِ غولِ غوغاست

هنوزم خانه ی ما

تن اش پیچیده در شلاق وُ در شولای آتش

چاوک جان بخوان از تخته سنگ وُ رازِ زنجیر:

«کسی رازِ مرا داند

که از این رو به آن رویم بگرداند»

بگو ای «قاصدک»

از «آخرِ شهنامه» وُ از «مرد وُ مرکب»

امیدا!

به هنگامی که رویاروی مرگ اِستاده بودی

چه می دیدی؛ چه خواندی...

«دو تا کفتر» دو تا غمگین وُ گویان

نگاهِ خیره شان بر ره

به «روی جاده ی نمناک»

که بازآیی امیدا

چکاوک جان!

خدا را

بس کن از غم

به چاووشی دوباره چامه ای خوان از امیدا

که یادش زنده وُ در سینه جوشان

به سانِ جاودانی چشمه ساران

امید آزاده ای از زُمره رندان

کنارِ ما نشسته شاد وُ بیدار

2012-08-22

http://rezabishetab.blogfa.com‍