بخش اول: رهبری در جمهوری اسلامی

بخش دوم : شورش ایرانیان و ترور امام اول شیعیان

مجلس خبرگان و شورای نگهبان در برهه حساس شاید خامنه ایی را به قربانگاه بفرستند گرچه تن به حکمیت شورای رهبری و انتقال قدرت ندهد ترور و قتل او حتمی خواهد بود به دو قسم شکل خواهد گرفت . مظلوم نمایی و شعار وای مصیبت ها را سر دادند و تشدید قدرت افراطی ها - تشکیل شورای رهبری و اداره امور کشور

...

خامنه ای به خوبی درک کرده بود که علیرغم بیماری اش

در هنگام حیات خویش می بایستی درصدد جانشینی برای خود باشد و چه کسی نزدیک تر از فرزند خویش مجتبی خامنه ایی کسی که تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری و جریانات جنبش سبز کارتی بکر و نسوخته بود برای رهبری لذا پس از برملا شدن کودتا و تقلب و کشتار معترضین به مرور نام مجتبی خامنه ای و هرم های قدرت و فساد او برملا شدند

 با افزون شدن اختلاف بین احمدی نژاد و جناح رهبری و آشکار شدن اختلاس های میلیاردی بار دییگر نام مجتبی راس اسامی ها درج گردید. بنابراین مجتبی برای پدر کارتی سوخته محسوب شد و درصدد تغییر استراتژی برآمد

 اگر درصدد مقیاس و یا تکرار تحجر در تاریخ باشیم خارج از حوزه اندیشه نیست بطوری که امام اول شیعیان و خلیفه چهارم سنی ها نیز رای حکمییت را نیز نپذیرفت و سر انجام به شهادت رسید

بدین مشروح و مضمون چطور حکمیت و رهبری خامنه ای به افول نگراییده بطوری که از همان ابتدا انتخاب ایشان جدل و خدعه به همراه داشت. ترور علی ابن ابیطلب گرچه طرح و نقشه از پیش تعیین شده گروه های مخالف علی بود تا از جنگ فرسایشی و داخلی رهایی یابند .آیا ترور و مرگ خامنه ای معضل های اجتماعی و سیاسی ایران را محو خواهد کرد

از این جایی که تاریخ گواهی می دهد پس از به شهادت رسیدن اامام اول شیعیان قدرت و منزلت خاندان بنی هاشم به افول گرایید و اختلافاتی بین انصار و مهاجرین شکل گرفت و شک و شبهاتی در بین مسلمین بوجود

 آمد و شاخه های فرعی عقیدتی و مسلکی شکل گرفت. و قدرت از خاندان پیامبر رخت بست و به قولی تشیع خانه نشین شد تا حکومت صفوفیه به علت مسایل سیاسی و جعل احادیث در قبال نفوذ عثمانی ها موجب شد دوباره افکار تشییع احیاء شود .

و افرادی چون دکتر علی شریعتی و مهندس مهدی بازرگان در جامعه ایران فرهنگ تشیع را از حوزه علمیه به درون مراکز فرهنگی و دانشگاهی کشاندند و بخش عظیمی از روشن فکران را جذب و شیفته تشیعگرای کردند و از همان ابتدا درصدد تشکیل یک امت اسلامی و حکومت ولایی را در منطقه در سر پرورانده بودند و قصد داشتند به قدرت قرن سوم هجری برگردند خامنه ای نیز واقف است بر اینکه مجموعه ای از کارتهای اعباری اش سوخته و در ضمن در بین جامعه نیز منزلتی ندارد و از طرفی ناتوانی جسمی اش اقبال مانور را از او سلب کرده بنابر این با مطرح کردن ایجاد کابینه نخست وزیری و انحلال قدرت مجریه شاید دروه استبدادی او را چند صباحی افزونتر کند .

امیدوارم پس از این که رهبر جمهوری اسلامی جام زهر را نوشی جان کرد دور تسلسل ولایت و امامت برچیده شود.

نویسنده بسیار خرسند است که پس این سه ده جامعه ایرانی به هویت و اساس حکومت مذهبی پی برده است

مذهب سیاسی اسلام در این چند قرن فرهنگ و ارزشهای ایرانی و انسانی را مخدوش و لکه دار کرد و جمهوری اسلامی باعث شد تا جامعه ایرانی به ماهیت دین و مذب پی ببرند و بدون شک جامعه ای سکولار و حکومتی غیر مذهبی در آتی خواهیم داشت.

بخش دوم:

دربارة چگونگى شهادت امام على و انگيزة ابن ملجم ، روايت مشهوري هست كه تمامى مورخان و محدثان با تفاوتهايى آن را نقل كرده اند. به دنبال سركوبى خوارج در نهروان ، 3 تن از آنان ، عبدالرحمان ابن ملجم ، بُرَك بن عبدالله تميمى و عمرو بن بُكَير تميمى در مكه گرد آمدند (نام دو همدست ابن ملجم به گونه هاي مختلف نقل شده است : مثلاً دينوري ، آن دو را نزّال بن عامر و عبدالله بن مالك صيداوي ناميده است ) و پس از رايزنى برآن شدند كه همزمان ، على (ع )، معاويه و عمروبن عاص را بكشند.

شورشهای ایرانیان در زمان خلافت علی  

در دوران خلافت علی جنگهای داخلی بین مسلمانان و شورش ایرانیان به راه افتاد. شورش ایرانیان در آخرین سال خلافت علی اتفاق افتاد که توسط سپاهیان ارسالی خلیفه سرکوب شد

عبدالحسین زرینکوب در این باره می‌گوید:

در سالهای آخر خلافت عثمان نیز که دستگاه خلافت دستخوش ضعف و تزلزل بود این گونه زد و خوردهای محلی همچنان وجود داشت. چنانکه در دوره خلافت پرآشوب علی نیز چون بصره و کوفه در دست وی بود ازین دو لشکرگاه کار فتوح همچنان دنبال می‌شد. چنانکه بعد از کشته شدن عثمان باز اهل استخر سر به شورش برآوردند و عبدالله بن عباس به فرمان علی عصیان آنها را به شدت سرکوب کرد. ماهوی سوری مرزبان مرو به کوفه آمد و علی به دهقانان و اسواران و دهسالاران نامه نوشت و دستو داد تا جزیه خویش را به او پرداخت کنند. اما چندی بعد اوضاع خراسان آشفته. اهل نیشابور پیمان شکستند و از پرداخت جزیه و خراج امتناع کردند. علی لشکری به خراسان فرستاد و نیشابور را گرفت و مرو را نیز به صلح بازگشود با اینهمه، در پایان دوران خلافت وی خراسان همچنان آشفته بود و آشوب‌ها و جنگ‌های عراق و شام آن ولایت را نیز آشفته می‌داشت. اهل هر ناحیه عامل خویش را برکنار نمودند و علی ناچار شد برای رفع این آشوب زیاد بن ابیه را به ولایت فارس و کرمان منصوب کند. زیاد به هوشیاری، آن دو ولایت را امن کرد و به آشوب و شورش پایان داد

....

بعد از کشته شدن عثمان بن عفان در شورش سال ۳۵ هجری قمری (۵۶۲-۵۶۳ میلادی)، مردم اصطخر تصمیم به شورش گرفتند که عبدالله بن عباس به دستور پسر عمویش، علی بن ابی طالب، خلیفه چهارم، شورش اصطخر را در خون فرونشاند. مدتی نه چندان بعد، علی زیاد بن ابیه را برای سرکوب شورش فارس و کرمان در سال ۳۹ هجری (۶۵۹ میلادی) فرستاد. مردم نیشابور هم در خلافت علی معاهده خود را شکسته و از دادن جزیه و خراج سر باز زدند. خلیفه سپاهی فرستاد تا آنها را به فرمانبرداری بازگرداند

در خراسان و شرق امپراطوری عرب، عنان حکومت از کف رفت. اما شورشی در فارس توسط عامل علی زیاد بن ابیه، ماهرانه سرکوب شد

حکمیت و خوارج

ایرا لاپیدوس می‌نویسد که پس از مدتها رویارویی و مذاکرات درهم و برهم در جنگ صفین، میانه روها توافق حاصل کردند که مساله عادلانه بودن کشته شدن عثمان را به داوری بگذارند. داوران در ژانویه ۶۵۹ همدیگر را در ادروه ملاقات کرده و نتیجه را ناعادلانه بودن کشته شدن عثمان اعلام کرده و همچنین گفتند که باید شورایی برای تشکیل خلیفه جدید تشکیل گردد. علی نتیجه حکمیت را رد کرد ولی ائتلاف وی از هم پاشیده‌شد. علاوه بر آن کشمکشهای طولانی، شروع به تهدید کردن امنیت امپراطوری عرب و جریان داشتن درآمدها کرد. مثلا شورشیان در شرق ایران، مالیات خود را به قبایل کوفی و بصری پرداخت نکردند. افکار عمومی عرب به سمت جانشینی معاویه تمایل داشت. چرا که وی توسط نیروهای منظمی پشتیبانی می‌شد و می‌توانست قدرت را در میان نخبگان عرب حفظ و امپراطوری عرب را کنترل کند

اوضاع با روی کار آمدن گروه دیگری به نام خوارج بدتر شد. این گروه، نتیجهٔ حکمیت را نقض کنندهٔ احکام قرآن دانسته و علیه علی شورش کردند. در عین حال، با معاویه نیز مخالف بودند. تلاش‌های علی برای استدلال با این گروه، بی نتیجه ماند و این گروه، کوفه و بصره را ترک گفته و در نهروان گرد هم آمدند. در سال ۶۵۸ میلادی، لشگر علی، ضربهٔ چشمگیری بر این گروه وارد نمود

بعضی از خوارج ممکن است علت مخالفتشان با علی این بوده‌باشد که می‌ترسیدند علی با معاویه سازش کرده و در پی آن، آنان برای حساب پس دادن در مورد شورش خود علیه عثمان فراخوانده‌شوند. بعصی دیگر نیز ممکن است علت ناسازگاریشان به این دلیل بوده که احساس می‌کردند موافقت علی با حکمیت، نشان دهندهٔ نوعی بی‌اعتمادی کافرانه به خداوند، به عنوان یک حکم کنندهٔ عادل بین طرفین جنگ است.

حکمیت اول

اولین دیدار داوران، به نظر می‌رسد که طبق توافق قبلی در رمضان ۳۷ هجری مصادف با فوریه ۶۵۸ میلادی، در دومةالجندل برگزار شد. نتیجه این دیدار این شد که اعمالی که عثمان به آنها متهم شده بود، مستبدانه نبود. دال بر اینکه عثمان ناعادلانه کشته شده و معاویه حق خون خواهی از وی را دارد. این حکم هنوز عمومی نشده بود، اما دو سپاه به آنجا آمدند تا از نتیجه اش مطلع گردند. علی به این نتیجه اعتراض کرد و آن را خلاف قرآن و سنت دانسته و بنابراین آن را لازم الاجرا ندانست. سپس او سعی کرد سپاه تازه‌ای را سامان دهد. اما فقط انصار از باقی ماندگان قاریان به رهبری مالک اشتر و تعداد کمی از مردان قبایلشان، به علی وفادار ماندند. علی با سپاه جدیدش کوفه را به منظور براندازی معاویه ترک کرد. اما در ابتدا به نهروان رفت تا با مخالفان تعامل کند. او ابتدا سعی کرد که با اعلام کردن اینکه قصد جنگ با معاویه را دارد، حمایتشان را جلب کند. اما آنان پافشاری کردند که علی اول اقرار به گناه خود در پذیرش حکمیت کرده و سپس قول دهد آنانی را که باید تحویل معاویه شوند پناه دهد. علی به آنان حمله کرد و کشتار منتجه از سوی بسیاری از افراد، تقبیح شد و فرار کردن سربازان از سپاه علی، وی را مجبور کرد تا به کوفه باز گردد و نتواند به سمت معاویه لشگر کشی کند

حکمیت دوم

در حال حاضر، علی و معاویه هیچکدام دیگر خلیفه به حساب نمی‌آمدند و حاکمانی شورشی تلقی می‌گردیدند. اما به عنوان دو رقیب برای خلافت به حساب می‌آمدند. به نظر می‌آید که داوران و دیگر افراد نامدار، به استثنای نمایندگان علی، در شعبان ۳۸ هجری مصادف با ژانویه ۶۵۹ میلادی، در اذرح با یکدیگر ملاقات کردند تا در مورد انتخاب خلیفه جدید به بحث بپردازند. عمروعاص از معاویه حمایت می‌کرد. در حالیکه ابوموسی اشعری، دامادش عبدالله بن عمر را ترجیح می‌داد. اما عبدالله به خاطر فقدان اجماعی بر روی خلیفه شدنش، این پیشنهاد را رد نمود. پس از آن، ابوموسی اشعری به عمروعاص پیشنهاد کرد که هر دو علی و معاویه از خلافت عزل شده و کار تعیین خلیفه به شورا موکل شود و عمروعاص پیشنهادش را پذیرفت. ابوموسی در ملا عام مورد توافقش با عمرو عاص را اعلام کرد ولی عمروعاص بیان داشت که علی را عزل و خلافت معاویه را تایید کرد.

تیره شدن روابط علی با ابن عباس

روابط بین ابن عباس و علی ناگهان رو به تیرگی نهاد که ابن عباس به تبع آن بصره را ترک گفته و به مکه رفت و امارت آنجا را پس داد. سال وقوع این واقعه در منابع به سالهای ۳۸، ۳۹ یا ۴۰ هجری گزارش داده شده که دانشنامه اسلام به دلیل که بعد از سال ۳۸، ابن عباس را فاقد فعالیت سیاسی مهمی می داند، این سال را به عنوان سال وقوع حادثه می پذیرد. دانشنامه اسلام روایاتی که در آنها ابن عباس تا زمان کشته شدن علی به حکومتش وفادار مانده را رد می کند. دلیل این عمل ابن عباس در برخی منابع به این صورت آمده که ابن عباس به خاطر مواخذه ای که علی از وی به اتهام اختلاس مالیات بصره ترتیب داده بود رنجیده شد و اختلاس را رد کرد و بیان داشت که تنها وظیفه دولتی اش را انجام داده است.

دانشنامه اسلام بر این باور است که این عمل ترک منصب از سوی ابن عباس که همزمان با روی گردانیدن بسیاری از طرفداران علی از وی بود، باید دلیلهای موجه تری داشته باشد. دلایلی مانند کشتار خوارج در نهروان که بر طبق روایات معتبر، ابن عباس این کار را نادرست شمرده بود و اعتقاد وی مبنی بر«موضع گیریهای نادرست علی» و اصرارش بر ماندن به عنوان خلیفه، با اینکه در قضیه حکمیت رای بر این نهاده شده بود که علی دیگر خلیفه نیست

دانشنامه اسلام می نویسد پس از این دوران عملی از سوی ابن عباس روایت شده که ممکن است قضاوت بسیار بدی از وی را به دنبال داشته باشد و جزئیات این واقعه هنوز معلوم نیست. او مدتی پس از رفتنش به مکه دوباره به بصره بازگشت و اموال مالیاتی بصره را با خود برد. این غصب کردن اموال از سوی وی جای بحث و بررسی دارد. دانشنامه اسلام بر این باور است که می توان برای این عمل توجیهی منطقی آورد و دیدگاه کسانی که این عمل را کم کننده از شان ابن عباس در بین امت نمی بینند را منطقی می داند.

سال آخر خلافت

پس از قضیه حکمیت، هر چند علی حکم برکناری را نپذیرفت و خود را کماکان خلیفه مسلمانان می‌نامید اما هر روز از دانشنامه ایرانیکا می‌نویسد وی در اواخر سال ۳۹ هجری مصادف با ۶۶۰ میلادی، سپاهیان علی را در مصر شکست داد و عمروعاص را حاکم آنجا نمود. در همین زمان، علی کنترل حجاز را نیز از دست داد در سال ۴۰ هجری علی حتی کنترلی بر شهرهای مکه و مدینه نداشت. علی عملا به شهر کوفه محدود شده بود و در موضعی تدافعی بود تا آنجایی اقدامی در برابر لشکرکشی‌های معاویه به قلب عراق، یمن و عربستان نکرد

در سال آخر خلافت علی، مردم کوفه و بصره پس از حملات لشکریان معاویه به شهرهای عراق، ماهیت واقعی معاویه را شناختند و دوباره با علی بر ضد معاویه متحد شدند. با این حال نگرش مردم نسبت به علی در این مقطع زمانی، به شدت متفاوت بود. فقط اقلیت کوچکی از آنها معتقد بودند که علی بهترین شخص پس از محمد برای خلافت است. در حالی که اکثریت مردم او را به علت دشمنی با معاویه مورد حمایت قرار دادن نیازمند تایید منبع کشته‌شدن تعدادی از خوارج تصمیم به قتل علی، معاویه و عمروعاص به صورت همزمان گرفتند تا به عقیده خود اسلام را از دست این سه تن که مسئول جنگهای داخلی بودند، خلاص کنند که تنها موفق شدند علی را بکشند و معاویه و عمروعاص جان سالم به در بردند

علی در هنگامی که مشغول خواندن نماز صبح در مسجد کوفه بود و به روایتی دیگر در کنار در مسجد توسط عبدالرحمن بن ملجم و با یک شمشیر مسموم از ناحیه سرضربت خورد. عبدالرحمن این عمل را به قصد انتقام گیری از وی در قبال کشتگان نهروان، انجام داد. دو روز بعد در ۱۹ یا ۲۱ رمضان سال ۴۰ هجری مصادف با ۲۷ ژانویه ۶۶۱ میلادی، علی در سن ۶۲ یا ۶۳ سالگی درگذشت

پارسا جعفری

انتشار از: امین موحدی