مهندس غازي حيدري متولد ١٣٥٢، پژوهشگر تاريخ و محقق در زمينه فرهنگ مردم عرب اهواز ، مهندس صنعت در رشته ايرو دناميك ، مهندس در پتروشيمي ماهشهر و مسؤول قراردادها درشركت لوله سازي اهواز بوده كه در مي ٢٠٠٩ دستگير و به علت فعاليت هاي فرهنگي و تحقيقات وي به ١٠ سال و شش ماه محكوم شده است.
اين فعال فرهنگي عرب پس از تحمل بيش از يكسال حبس انفرادي و شكنجه شديد جسمي و رواني و شكستن دو دنده از قفسه سينه او از بازداشتگاه اطلاعات به زندان كارون منتقل شده بود.اين روشنفكر ، نويسنده و فعال فرهنگي بجز فعاليتهاي فرهنگي هيچ گونه فعاليت ديگري نداشته و معتقد به كوشش هاي مسالمت آميز است.

به گفته منابع حقوق بشري از اهواز در اين اواخر پس از درز فيلم سه برادر حيدريان و علي شريفي  چهار تن از شهروندان عرب اعدام شده كه مدتي قبل از اجراي حكم اعدام فيلمي را ارسال نموده اند كه  در خطاب به احمد شهيد گزارشگر ویژه سازمان ملل از وي درخواست كمك نموده اند. كه در اين راستا نيرو هاي أمنيتي فشار بر زندانيان عرب در زندان كارون را افزايش داده اند و چندين نفر از زندانيان زندان كارون را به بازداشتگاه مخوف اطلاعات برده  و انها را تحت شكنجه قرارداده اند. غازي حيدري  زنداني عرب در طي روزهاي اخير دو  بار از زندان كارون به بازداشتگاه اطلاعات اهواز منتقل مي شود و هم اكنون  در بازداشتگاه  اطلاعات بسر مي برد.

بنابه گزارشهاي فعالان حقوق بشر وضعيت جسماني و روحي غازي حيدري به دليل شكنجه و فشارهاي  وارده به او بسيار وخيم است.اين فعالان افزوده اند چنانچه سريعا به وضعيت مهندس حيدري رسيدگي نشود، اكيدا اين فعال فرهنگي با خطر مرگ روبرو خواهد شد.خانواده و نزديكان به مهندس حيدري از وضعيت سلامتي او نگران و خواستار دخالت نهاد هاي ايراني و بين المللي براي تعيين وضعيت او شده اند.

تا به حال  شش فعال فرهنگي، حقوق بشري و سياسي عرب زير شكنجه جسمي و رواني اطلاعات شهرهاي شوش، اهواز، خلفيه ، دزفول و ديگر شهرها كشته شده اند. غيبان عبيداوي از حميديه، محمد چلداوي از اهواز ، رضا مغامسي از دزفول ، محمد كعبي از شوش ، ناصر البوشوكه  و عليرضا غبيشاوي از خلفيه تا به حال زير شكنجه ماموران اطلاعاتي كشته شده اند.

اين در حالي است كه آزار و اذیت جسمی زندانیان بر خلاف مفاد قوانین بین المللی و ایران بوده و به صراحت منع شده است. ماده 7 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز بدان متعهد شده است هر گونه آزار و شکنجه و رفتار غیر انسانی با زندانیان را منع نموده است. ماده 10 همین میثاق اذعان میدارد که با زندانیان باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی انسانی رفتار شود. اصل 38 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار یا کسب اطلاع را ممنوع کرده و چنین اقراری را فاقد ارزش و اعتبار می داند.