«صفحه شما»

و شکوفایی اقتصاد ایران ـ آن هم در شرایط دشوار تحریم ها ـ می دانند و گروهی دیگر که این قرارداد را عهدنامه ترکمانچایی دیگر می پندارند و بر این باورند که اعتماد به چین و گردش به شرق،نه تنها به استقلال اقتصادی ایران منجر نمی شود , بلکه به وابستگی بیشتر اقتصاد و سیاست ایران به چین خواهد انجامید، آن هم در شرایطی که این کشور سابقه چندان خوبی در تعهد به قراردادهایش با کشورهای دیگر ندارد.

تلاش من در این یادداشت نگاهی فرامتنیک و بدون تعصب و سوگیری است بر این قرارداد،امید که بتوانم به درستی تبیینش کنم:

۱- من غوغاهای رسانه ای مبنی بر خائنانه بودن امضای این سند را اشتباه می دانم. حقیقت این است که چین در حال تبدیل شدن به قدرت اول اقتصادی جهان و روسیه در حال تبدیل شدن به رقیبی جدی برای آمریکا در حوزه دفاعی است و آمریکا نمی خواهد یا نمی تواند این واقعیت را تحمل کند. نشان به آن نشان که هم ترامپ و هم بایدن، هر دو از یک سو تمرکز خود را بر محدودسازی رشد اقتصادی چین گذاشته اند و می خواهند با هر روشی مانع تبدیل چین به اقتصاد نخست جهان شوند و از سوی دیگر به کشورهای ترکیه، هند و مصر فشارهای سیاسی و اقتصادی می آورند و تهدیدشان می کنند که اگر سامانه های دفاع موشکی روسیه را جایگزین سامانه های آمریکایی کنند، باید منتظر تحریم های گسترده باشند. و هر دوی اینها یعنی آمریکا دارد خارج از عرف بین الملل، آزادی کشورها در انتخاب شرکای خود را تحدید و تهدید می کند. از طنزهای روزگار هم یکی همین که آمریکا که خود از بنیانگزاران سازمان تجارت جهانی است ، حالا دارد خارج ازمقررات همین سازمان برای ورود کالاهای چینی تعرفه های سنگین وضع می کند به این امید که بازارهایش را از گزند این رقیب قدرتمند حفظ کند.

۲- من نفس عقد قراردادهای همکاری گسترده با کشورها را ذاتا مثبت می دانم،درستش این است که ایران اگر می خواهد به الگویی موفق به کشورهای اسلامی تبدیل شود که چشم انداز گام دومش همین است، نه تنها با چین ،بلکه با روسیه، اتحادیه اروپا ،آمریکا و سایر کشورهای گروه های ۷ و ۲۰ نیز لازم است همکاریهای گسترده داشته باشد.جهان در قرن ۲۱،جهان تفاهم ها و تبادل هاست و هرکشوری ارتباط مسالمت آمیز بیشتری با سایر کشورها داشته باشد،موفقتر خواهد بود.

۳- هر حکومتی این اختیار را دارد که مسیر رشد و شکوفایی اش را خود تعیین کند و جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفته است در کنار ترکیه اردوغان و مصر سیسی به جمع چین و روسیه بپیوندد. صدالبته رهبری این بلوک در حال شکل گیری تدریجی، به لحاظ نظامی بر عهده روسیه و به لحاظ اقتصادی بر عهده چین است و کشورهای ایران، ترکیه و مصر و احتمالا کشورهای دیگری که در راهند صرفا دنباله روی تصمیمات آنان خواهند بود. اگرچه ایران برای خود داعیه رهبری جهان اسلام، ترکیه برای خود داعیه رهبری جهان اسلام و کشورهای ترک زبان و مصر برای خود داعیه رهبری جهان عرب را قائل هستند و تلاش می کنند وزن خود را در این اتحاد نوبنیاد افزیش دهند.

۴- پیش بینی اینکه این بلوک شرق جدید چقدر بتواند به رقابت با غرب بپردازد ، هنوز بسیار زود است. برخی از این کشورها از مشروعیت داخلی رنج می برند و برخی دیگر از مشروعیت خارجی. علاوه بر این ، آنچه در درازمدت می تواند این اتحاد فعلا روی کاغذ را به یک اتحاد درازمدت جریان ساز تبدیل کند ، پشتوانه های مردمی در کنار بنیان های علمی است. یادمان باشد که بلوک شرق پیشین در کنار قدرت نظامی، بنیانهای علمی بسیار قوی در عرصه های فرهنگی، جامعه شناسی ، روانشناسی، فلسفه، تعلیم و تربیت، فیزیک ،شیمی و علوم فضایی و پزشکی داشت و با وجود این باز هم با از دست دادن پشتوانه مردمی، تمام آن ساختار مستحکم به یکباره فرو ریخت.

۵ـ حقیقت این است که پشتوانه مردمی پاشنه آشیل هر سه کشور ایران، ترکیه و مصر در ورود به این اتحاد است و کوچکترین نقطه ضعف در این حوزه می تواند به وابستگی جدی آنها به چین و روسیه بینجامد. احتمالا تنها کشوری که بدون نگرانی میتواند وارد این بلوک جدید شود هند خواهد بود.
لذا به نظر اینجانب، آنچه کارشناسان مستقل و کل مردم ایران باید نگران آن باشند نه قراردادهای همکاری ایران با چین، روسیه یا هر کشور دیگر غربی و شرقی، بلکه آسیب دیدن پشتوانه مردمی است که می تواند منافع ملی ایران در این قراردادها را به خطر بیندازد.
در مورد ایران یک تهدید داخلی مضاعف، قوانین و مقررات ایدئولوژیک و نامتناسب با زیستن در جهان امروز است که هم مانع جهش تولید شده است، هم عامل نارضایتی های مردمی.

تشکیل یک نیروی سوسیال دمکرات فراگیر میتواند اندیشه چپ را وارد یک مجرای سازمانیافته برای پیش و پس از جمهوری اسلامی رهنمون شود. گفتمان کمونیسم برای ایران فردا که نیروهایی با اندک هوادار اما پر صدا در میدان هستند، جو سیاسی را مغشوش میکند. اینها با بزرگداشت فعالیتهای نادرست گذشته سیاهکل و زوم کردن روی اهداف باطل گذشته و نامربوط به ایران فردا در فردای ایران جایی ندارند اما میتوانند امروز فضا را مسموم و مغشوش کنند. امروز فضای سیاسی آماده استقبال از چپ سوسیال دمکرات آماده است. نیروی سوسیال دمکرات پراگماتیست باید با حضور خود بلندگو را از دست کسانی که به تندروی افتخار میکنند بیرون بکشد. برای این کار نیازی به جنگ و دعوا نیست همین که این نیروی سوسیال دمکرات خود را به جامعه معرفی کند بخشی از جامعه که تمایل به ایدئولوژی چپ دارد و در خرده تشکلها گرد آمده اند را در خود جای بدهد بلند گو از دست تندروها بیرون کشیده شده است و خودشان می مانند و فضای دیجیتال شان. چنانچه خود را از موهومات و آرزوها برهانیم و به فضای واقعی سیاست مراجعه کنیم، در میابیم که آنچه مسلم است این است که به احتمال قوی در ایران فردا نظام سرمایه داری برقرار خواهد شد. حتا اگر با این نظر مخالف هستید اما میتوانید جزو احتمالات در نظر بگیرید و خود را برای چنین ایرانی آماده کنید. در این نظام سرمایه داری چشم امید کارگران و مزد بگیران در پارلمان ایران به نیروی چپ سوسیال دمکرات است. وظیفه این نیرو تشکیل سندیکاهای کارگران، کارمندان و مزد بگیران و مطالبات آنها در مقابل زیاده خواهی کارفرمایان و سرمایه است. ما در حزب مشروطه ایران بندهایی برای حمایت از نیروی کار و مزد بگیران در مقابل زیاده خواهی سرمایه داریم که بخشهای زیادی از مطالبات آنها را تامین میکند و شباهت زیادی به اهداف سوسیال دمکراسی دارد. اما ما در درجه اول بر تامین شرایط لازم برای سرمایه گذاری ها و نظام سرمایه داری تکیه داریم لذا مشروع ترین نیرو برای دفاع از حقوق مزد بگیران به عهده نیروهای سوسیال دمکرات باید باشد تا ما. و این به هیچ روی همکاری های آینده و تشکیل دولتهای ائتلافی در پارلمان ایران یا مجلس شورای ملی را نفی نمیکند. پایه های چنین پارادایمی را باید از هم اکنون نهاد. در حال حاضر تشکل های سوسیال دمکرات وجود دارند اما متاسفانه به دلیل تابوهایی که چپ سنتی را فرا گرفته فرصت نشو و نما نیافته اند. وقت آن است که چپ سنتی اسب جوانتری را زین کند و راه را برای نیروهای جوان باز کند. شما پیرانه سران سنتی تا کی توان فعالیت دارید و تا کی زنده هستید؟ ما در طیف مشروطه خواهان دست به جوانگرایی زده ایم. جانشینان تان را آماده کنید و سخنی داشته باشید مربوط به زمان که نسل جوان عدالت جو را بتواند جذب کند. صمیمانه برای تشکیل حزب سوسیال دمکرات فراگیر آرزوی موفقیت میکنم.
محسن کردی مشروطه خواه

Mohammad Imani
عجیب است. ناسیونالیست خودش یک سنخ چپ‌گرایی‌ است. و هر بلایی که بر سر ایران آمده، ناسیونالیست‌ها هم در آن نقش داشتند. یکی از نقاط عطف و آغاز آن هم ملّی شدن نفت بوده است. شما با انداختن همه تقصیرات گردن مارکسیست‌ها و اسلامیون، ناسیونالیسم ایرانی را تبرئه می‌کنید و تازه جای خالی‌ ناسیونالیسم را احساس می‌کنید. فراموش می‌کنید چه کسی نطق اسلامیون را باز کرد و شاید توجه ندارید چپ‌گرایی با مارکس متولّد نشد، مارکس خودش ایدهٔ دیکتاتوری پرولتاریا را از کمون پاریس گرفت. فرانسه با انقلابش شوره‌زار‌ تکوین چپ‌گرایی ذیل دو ایدئولوژی ناسیونالیسم و سوسیالیسم است. جمهوری اسلامی اتفاقا مظهر استقلال ملّی و عدم وابستگی به خارج است. از مصدّق و پهلوی هم در ناسیونالیسم‌بازی جلوتر است.

فردا سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین امضا می‎شود
یادداشت پروفسور فن هونگدا، استاد خاورمیانه دانشگاه شانگهای برای «انتخاب»:
در ژوئن سال ۲۰۲۰، براساس " بیانیه مشترک مشارکت جامع راهبردی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین " که توسط دو کشور در سال ۲۰۱۶ اعلام شد، دولت ایران پیش نویس " برنامه همکاری جامع ۲۵ ساله ایران و چین " را اعلام کرد. اگرچه " برنامه جامع ۲۵ ساله " با دشواری‌هایی روبرو شده است، اما مشارکت استراتژیک جامع چین و ایران همچنان با تلاش مشترک دو کشور در حال پیشروی است.
من معتقدم چین و ایران در مورد برخی از موارد همکاری به توافق رسیده اند و این یکی از دلایل سفر وزیر امور خارجه وانگ یی به ایران است. هم زمان، از آنجا که منافع مشترک چین و ایران روز به روز در حال افزایش است، بنابراین معتقدم که این سفر می‌تواند همکاری استراتژیک جامع بین دو کشور را بیشتر تقویت کند.
در توسعه روابط دو جانبه، هر دو کشور چین و ایران باید به تغییرات یکدیگر توجه کنند. به خصوص ایران باید توجه ویژه‌ای به تغییرات دیپلماسی چین داشته باشد. من فکر می‌کنم خیلی از دوستان ایرانی چندی پیش خبر‌های نشست چین و ایالات متحده که در آلاسکا برگزار شد را دیده باشند؛ عملکرد هیئت چینی در این نشست، جهان و به ویژه ایالات متحده را شوکه کرد. بلی، چین هم اکنون در برابر یک قدرت جهانی مانند ایالات متحده نیز از اعتماد به نفس کافی برخوردار است. علاوه بر اینکه قدرت چین بسیار افزایش یافته است، احترام به انصاف و عدالت بین المللی نیز قدرت زیادی به هیئت چینی داده است. من فکر می‌کنم در چنین شرایطی چین مستحق اعتماد بیشتر از طرف ایران است.
چین در بسیاری از جنبه‌ها، از جمله درک بهتر سیاست خود در قبال خاورمیانه، دستخوش تغییرات چشمگیری شده است. اهمیت خاورمیانه و ایران برای چین به تدریج در حال افزایش است. چین خواستار ایجاد یک بستر گفتگوی چند جانبه در منطقه خلیج فارس با فرض احترام به توافق هسته‌ای ایران است و با یک جانبه گرایی قدرت‌های جهانی در خاورمیانه به دلیل منافع خود مخالفت می‌کند.

Iraj Oraji
سلام، مزدک عزیز کسانی که انگشتان جوهری خودشان را با دادن رای در خارج کشور به نمایش می گذارند در تعداد بیش از چند ده نفر نیستند و همینطوز کسانی که با ادعای نجات ایران قپه بر دوش خود نشانده و از سر وکول هم بالا میروند و شب و روز به تخریب هم دیگر مشغولند آنها نیز در خارج از کشور در نهایت بیش از چند صد نفر نیستند. بقیه این جمعیت هفت و یا هشت میلیونی ایرانی خارج نشین که خود را از حق خواهی برای اساسی ترین حق که حق آزاد انتخاب و حق آزاد نعیین سرنوشت باشد، اخته و عقیم کرده اند آیا در تداوم این حاکمیت اهریمنی اسلامی شیعی مسئولیتی ندارند؟
تصور من این است که برای متوقف کردن تاراج و واگذاری منابع ملی و تاثیر گذاری مخاطب اصلی باید خودمان باشیم و وظیفه شهروندی که به بهانه های مختلف از آن سر باز میزنیم باشد.

در ایران «طنز» سابقه نداشته بلکه بیشتر دلقک بازی و تمسخر و دست انداختن بوده که مردم را به خنده وا میداشته. و این میتوانست حتا تحقیری بیرحمانه هم باشد. ما در غرب با طنز در آثار نویسندگان آشنا هستیم اما در عوام در میان غربیان هم میتوان دلقک بازی های چارلی چاپلین که به کسی که خم شده بود اردنگ بزند و یا لورل هاردی پی ببرد. اگرچه در آثار چارلی چاپلین طنز هم جای خود را کم نداشت اما دلقک بازی بود که اشک از چشم بیننده سرازیر میکرد. در ایران نمایش روحوضی دلقک بازی خالص بود و ادا در آوردن و تمسخر که اشک خنده از چشم تماشاگر سرازیر میکرد و خبری از طنز نبود و اصولا عوام ایرانی چیزی از طنز نمیدانستند. در میان درصد بسیار کم باسوادان ایران که بیشتر در خانواده های اشراف بودند، البته با طنزهای گلستان و بوستان سعدی آشنا بودند.
صمد از همین رو در اوایل کارش فقط به کار خنده و مسخره بازی می آمد. اما کم کم با جا افتادن شخصیت صمد، پرویز صیاد با استادی این کاراکتر را تبدیل به طنز کرد و آنهم طنز پر معنا و عمیق. آنچه از صمد می دیدیم اگرچه هنوز ساده دلی و دل پاکی جوان روستایی را داشت اما آنچنانکه کارکترهای شهری می پنداشتند ساده لوح نبود و در پایان فیلم و نمایش این صمد بود که هم در دست انداختن و هم زرنگی شهری ها را دور زده بود. بعدها در تبعید کاکتر صمد نه با دلقک بازی که با طنز عمیق خود خنده به لبها می آورد. دو نمایش صمد به جبهه میرود و صمد از جبهه باز میگردد را بصورت زنده دیدم و بسیار خندیدم و لذت بردم. پرویز صیاد در آثار خود آگاهی اجتماعی هم بوجود می آورد و این امر جایگاه بایسته ای به او میدهد. جا دارد که دست اندرکاران هنر درست در همین زمان که زنده و سر حال است و چندان به پیری نزدیک نشده برنامه ای برای تقدیر از او و کارها و صمدش بعمل بیاورند.

قضیه جاجی فیروز در ایران تاریخی و فرهنگی است و کلا تفاوت دارد با نگاه غربیان به این قضیه. ما هرگز از آفریقا برده برای کار در مزارع پنبه نیاوردیم و انسان درجه دو یا حتا در حد اسب و استر به حساب نیاوردیم. اگر در خاورمیانه برده فروشی بوده بندرت برده سیاه خرید و فروش میشد بیشتر به شکل کنیز و غلام یا به اسم امروزی اش کلفت و نوکر بودند و زبان شان یک متر و نیم هم سر ارباب دراز بود. نمایشهای روحوضی می بینیم که وقتی ارباب با زن مورد علاقه اش ازدواج میکنه مبارک هم با کنیز یا دختر اون زن ازدواج میکنه و همه تماشاگران خوشحال میشدند. این را نباید با جامعه آمریکا مقایسه کرد که هنوز هم در سینمای آن ازدواج سیاه پوست و سفید پوست تابو هست چه برسد به محل آبخوری مخصوص سیاه و سفید و یا مدرسه جداگانه که هنوز هم ادامه دارد و جنبش شبیه «نمیتوانم نفس بکشم» براه میافتد. در ایران سابقه حاجی فیروز آنگونه که برخی میگویند آتش افروزان آتشکده ها چهره شان در اثر دود سیاه بود و غیره سخن منطقی بنظر نمیرسد. در میان آن غلام و کنیزها که اربابان داشتند، گه گاه غلام سیاه هم داشتند که براشون جالب بود و لباس قرمز هم تنش میکردند. اغلب این غلامان سیاه از زنگبار به ایران وارد میشدند و لهجه مبارک و حاجی فیروز که میگه ابراب خودم سامبولی بلیکوم یا طرز حرف زدن مبارک در سیاه بازی همه نشان از لهجه ای دارد که زمانی به ایران آمده و جزئی از تاریخ و فرهنگ ما شده و برای ما بامزه هست و قصد تحقیر نیست. این غلامان سیاه احتمالا به هنگام عید برای اهالی خانه جشن و سرور بر قرار میکردند و حرفهای بامزه میزدند برای همین رسم و یاد و لهجه آن ها گرامی داشته و نگه داشته شده است. اگر کسی به حرکات حاجی فیروز یا مبارک میخندد برای کمدی بودنش میخندد و نه برای تحقیر یا تمسخر و این تکه را روشنفکرانی که نگاه شان عمق تاریخی بومی ندارد و به جامعه غربی نگاه میکنند گم کرده اند.

آقای صیاد ناچارا برای کسب درامد لازم جهت تولید آثار برتر؛تولیدات صمدی خود را ادامه داده است.چون نتها بچه ها بلکه بزرگسالان هم آثار "صمدی" را بیشتر میدیدند.بعبارت دیگر اکثریت ملت ایران فرهنگ میکی ماوس پسند داشته اند.
این را از فروش بالای فیلم های هندی و فیلم فارسی های آبگوشتی هم میشود پی برد.
حالا پرسش اینجاست که سال ۵۷ چطور انتظار میرفت که این اکثریت ایرانیان عکس امام را در ماه نبینند؟
آیا همه ی تقصیرات گردن روستاپیان حاشیه شهر نشین بود؟

Kommentarer
Mike Nader
اقاى محققى گرامى چند كلمه به تفسير و بحث درست و منصفانه و منطقى شما اضافه كنم .. كسانى كه در خارج بعنوان اپوزسيون در مقابل نه به ج ا انچه ارائه ميدهند حفظ شده هاى كتب فيلسوفان غربى است و از خود دانشى ندارند كه واقعيت تلخ جامعه را به بينند و سر از كتاب بيرون بياورند و عينيت جامعه كشور خود و مردم خود را با چشمانى باز به بينند و درك عينى داشته باشند .. نه رجوع كردن به بزرگان غربى الگو بردارى براى مردم خود بيابند و نسخه بنويسند و وضعيت ايران را با كمون پاريس و يا طبقه كارگر و ديكتاتورى پرولتاريا ..