«صفحه شما»

یعنی، اگر در هر بازی خانگی و خارج از خانه، به طور متوسط 30 هزار تماشاچی به تماشای بازیهای تراکتور بروند (توجه کنید که بازیهای خارج از خانه را هم در نظر گرفتم)، با توجه به اینکه در لیگ برتر هر تیم 30 بازی برگزار می کند، مبلغی که از بلیط فروشی نصیب تراکتور میشود، چیزی در حدود 2 میلیارد تومان است که برای یک تیم فوتبال اصلا رقمی نیست. مثلا به این خبر قدیمی در مورد دستمزد بازیکنان و کادر فنی تیم تراکتورسازی توجه کنید:
https://www.isna.ir/news/95050104031/%D8%B1%DB%8C%D8%B2-%D9%85%D8%A8%D9%84%D8%BA-%D9%82%D8%B1%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C%DA%A9%D9%86%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D9%85%D8%B1%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%DB%B1%DB%B6-%D8%AA%DB%8C%D9%85-%D9%84%DB%8C%DA%AF-%D8%A8%D8%B1%D8%AA%D8%B1-%D9%81%D9%88%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D9%84
یعنی، مجموع دستمزد دو نفر اول لیست، حدودا میشود همین مبلغ بلیط فروشی. در حالی که هزینه یک تیم فوتبال بسیار بسیار بیشتر از این حرفهاست. به علاوه، استادیوم یادگار امام، 70 هزار نفر جمعیت دارد نه 100 هزار نفر که آن هم خیلی به ندرت به حداکثر ظرفیت می رسد. به هر حال، هر کس فوتبال ایران را تعقیب کرده، می داند که درآمد حاصل از بلیط فروشی درآمدی کوچک و کم اهمیت برای باشگاههاست. درآمد نفت نیست که!
ادعای دوم جناب سازاخ این است که اگر فوتبال نباشد، جوانان به خیابان می ریزند! مگر چند نفر جوان در تبریز به استادیوم می روند؟ مگر هر هفته تیم بازی دارد؟ مگر سر جوانی که قرار است به خیابان بیاید و به وضع اسف بار زندگی در ایران اعتراض بکند را می شود با فوتبال شیره مالید؟ که اگر این جوریست، همان بهتر که برود استادیوم و تیراختور! تیراختور! بکند. اگر هم بریزد به خیابان، احتمالا می رود خیابان فروغی برای دور دور و خانم بازی!
تمامش بکنید آقایان. در آذربایجان پتانسیلی برای هیچ نوع اعتراض وجود ندارد. پتانسیل مبارزه برای استقلال و این حرفها هم که اصلا وجود ندارد. آذربایجان خیلی وقت است که رهبریت جنبشهای اجتماعی را از دست داده، شانسی هم برای احیای آن موقعیت ندارد؛ فکر و اندیشه و حال و حوصله و دل و دماغ تکان خوردن هم ندارد. حداکثر اعتراض آذربایجان همان تیراختور تیراختور داخل استادیوم است به علاوه برخی گنده گوییهای بی سر و ته در صفحه شما توسط افراد مجهول الهویه. من به جرات ادعا می کنم که اطلاعات رژیم، به سادگی از طریق این تیم، جریانات اجتماعی در آذربایجان را مهندسی و هدایت می کند. بله، بعضی وقتها هم کنترل ممکن است از دستشان در برود و در یک گوشه ای چند تایی شعار مخالف خواسته هایشان داده شود. ولی اگر ضرر این موضوع بیش از نفعش باشد، در باشگاه را گل می گیرند، هیچ کدام از آن به اصطلاح بوزقوردها هم جرات و جسارت جیک زدن نخواهد داشت، چه رسد به ریختن به خیابان و اعتراض!

به عبارتی، این شعارها بیشتر بلندپروازیهای رومانتیک برخی گروههای مارجینال ناسیونالیستی آذربایجان را نمایندگی میکردند که زمینه ای برای تحقق نداشتند و به همین سبب هرگز به مطالبات عمومی جامعه تبدیل نشدند و به بطن جامعه آذربایجان راه نیافتند. مثل شعار تبریز، باکی، آنکارا - بیز هارا فارسلار هارا و یا آذربایجان بیر اولسون - مرکزی تبریز اولسون و نظایرهم. رژیم نیز از همین موضوع نهایت استفاده را کرد و اجازه داد این افراد تا نفس دارند و می توانند از این دست شعارها بدهند چون شعاردهندگان در راهی بودند و هستند که سرانجامی نداشت و ندارد. این شعارها و سر و صداهای عموما توخالی دستمایه ای برای تحریک احساسات ناسیونالیستی جامعه فارس زبان ایران (و یا کسانی که به تمامیت ارضی ایران دلبسته هستند) شد تا به این فکر بیفتند که اگر حرکتی صورت گیرد و رژیم جمهوری اسلامی برافتد، بلافاصله آذربایجان اعلام استقلال خواهد کرد. در حالی که جریانات استقلال طلب آذربایجان ابدا چنین رشد، محبوبیت، پایگاه اجتماعی و پتانسیلی ندارند که اگر داشتند، در استادیوم حبس نمی شدند. مثلا در مورد کردستان چنین نیست، آنجا واقعا سازماندهی، تحزب و محبوبیت اجتماعی وجود دارد. جریانات ناسیونالیستی آذربایجان، چه در داخل، چه در خارج، هیچ تحرک جدی ندارند و این نیز نشان میدهد که پایگاه اجتماعی لازم برای فعالیت برای آنها وجود ندارد. فقط بلدند سرو صدایی بی خطر به پا کنند و بعدش هم سر جایشان بنشینند. چه در داخل، چه در خارج، هیچ حزب و تشکل استقلال طلب جدی آذربایجانی نداریم. تعداد اعضای احزاب استقلال طلب آذربایجان با احتساب دبیر کل و خانواده اش، معمولا به 10 نفر نمیرسد (یعنی وقتی تعداد اعضا دو رقمی میشود، بلافاصله انشعاب رخ میدهد). هرجایی هم که اینها دور هم جمع شدند، بلافاصله دعوایشان شد و آن تجمع به جایی نرسید. مثالش همین جناب لوایی و گوناز تی وی که به بدترین شکل ممکن دچار اختلاف شدند
به هر حال، این حرفها دهها بار گفته شده. این جمع بندی من یک نظر بی طرفانه است. اگر جریانات استقلال طلب آذربایجان پتانسیلی داشتند، من مشکلی با اذعان به وجود چنین پتانسیلی نداشتم؛ همچنانکه در مورد کردستان می گویم که چنین پتانسیلی وجود دارد. اگر چنین چیزی بود، آن وقت بحث میکردیم که استقلال برای آذربایجان مفید است یا نه (اگر مفید و ممکن است، استقلال طلب بشویم؛ از نظر من یکی هیچ اشکالی ندارد و شخصا کشته مرده تمامیت ارضی نیستم). ولی این بحثها موضوعیتی ندارند چرا که به قول آن ضرب المثل ترکی، بونلارین اتی ده بللی، بودو دا بللی! این جریانات بیشتر توسط اطلاعات رژیم باد میشوند و مثل مترسک سر خرمن برای ترساندن و انحراف جنبشهای سراسری مورد استفاده و استعمال قرار می گیرند. ولی این هم هست که هر مترسکی تاریخ مصرفی دارد و با عقل و هوش کلاغ هم میشود مترسک را بعد از مدتی از خطر واقعی تشخیص داد.
یک بار دیگر تاکید میکنم که اینجا بحث بر سر این بود که این تیم فوتبال برای حکومت مشکل ساز است یا نه؟ بحث بر سر تضییع حقوق فرهنگی، اقتصادی، به حاشیه بردن عمدی ترکان آذربایجان، تشویق تعمدی کوچ به مرکز، سیاستهای ظالمانه آسیمیلاسیون و غیره و غیره نیست. فقط، برخیها تعمد دارند که بحث را به انحراف بکشانند و دوغ و دوشاب را قاطی بکنند. بعد هم انتظار دارند که جدی گرفته شوند. آقایان! از طرف کسی (چه جامعه آذربایجان، چه ایران، چه بین الملل) جدی گرفته نخواهید شد؛ چون جدی نیستید. در شعارهایتان حتی جدی نیستید. در هیچ چیزتان جدی نیستید. صادقانه بگویم که تعمدی برای رنجاندن کسی ندارم ولی شبیه موشی هستید که لباس ببر پوشیده و ادا در می آورد. با یک چنین فردی مثل ببر برخورد نمی کنند. حتی مثل موش هم برخورد نمی کنند. برخوردی بدتر از موش با یک چنین فردی می شود. بفهمید لطفا!