سخن روز

ایران همانند انباری از خشم، نفرت، اعتراض و انزجار لشکریان گرسنگان، بیکاران، مال باختگان و زندگی باختگان نسبت به حکومت اسلامی است. پرسش این است که این خشم کی و در کجا شعله ور می شود؟

حکومت اسلامی در ایران، تعادل سیاسی خود را از دست داده و اظهارات سران حکومت گویای آشفتگی ها و سردرگمی های نظام است.

دیروز کسانی که به ادعای حکومت ناجمهوری اسلامی وابسته به داعش بوده، وارد مجلس شده و عده ای را بقتل رسانده اند. این اقدام از چند منظر قابل تعمق است.

ماه رمضان، ماه تشدید سرکوب آئینی، فرهنگی و دینی اسلامگرایان در ایران است.

حکومت اسلامی ایران در عمر 39 ساله خود یک مشی ویرانگرانه سیاسی،اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی را تعقیب کرده و هیچ احدی جز مافیای ولی فقیه در سکانداری کشور و تعیین سیاست های کلان نقش مهمی نداشته است.

خطاب به مبلغین نظام؛ به تاریخ 39 ساله غارتگری ها، تجاوزات، ویرانگری ها و جنایات اسلامگرایان در ایران بنگرید و شرم کنید! البته که شرم نخواهید کرد؛ زیرا شرم یک احساس انقلابی است! از اینرو همچون 39 سال

خبر تکان دهنده انفجار در معدن زغال سنگ یورت آزاد شهر در استان گلستان در روز 13 اردیبهشت مردم ایران را حیرت زده کرد.

در این ویدو کلیب در باره سه موضوع :انتخابات ریاست جمهوری ، حمله سایبری به سایت ایرانگلوبال و همچنین درباره نوشته اخیر علی سلیمانی و انتقادات او به سایت ایران گلوبال که اکنون آماده پخش است:

در نظام های دمکراسی مردم اراده خود را برای قانونگذاری و یا شیوه اداره کشور، استان ، شهر و یا روستای خود به دوصورت اعلام می دارند.

رژیم جمهوری اسلامی، تنها خواهان حضور فیزیکی ایرانیان در حوزه های رأی گیری و سود بردن از این صحنه برای تأمین اقتدار داخلی و بین المللی برای خویش است.

نه به انتخابات در حکومت اسلامی و بایکوت انتخابات در این نظام نکبتبار، نمی تواند منفعلانه باشد. با صدای بلند اعلام کنیم که انگشتمان را با رای به حکومت اسلامی و انتخابات مردمفریبانه اش الوده نمی کنیم.

این سوپاپ اطمینان- انتخابات- در برخی موارد نیز نتیجه ای معکوس به بار می آورد.

کشورهایی که چنین قطع نامه هایی علیه آنها صادر می گردند، حیثیت بین المللی شان خدشه دار می شود و علاوه بر این صدور چنین قطع نامه های حقوق بشری می تواند پیامدهای سنگین سیاسی و اقتصادی به ضرر کشوری که به