افزودن دیدگاه جدید

با تشکر از آقای حیدریان
با زمیگویم من از تنوع نظر استقبال میکنم. نوشته ایشان نقد و انتقاد نظر من نیست که نیاز حتمی به پاسخ داشته باشد. طرح نظر خویش است. این جالب است. بین شیوه ی نگاه ایشان و من یک تفاوت جدی وجود دارد. تفاوت این است که ایشان افسانه و اسطوره را از آنچه که هست بیشتر از منشأ واقعی خود دور میکنند تا حدی که میگوید شاه یعنی سیمرغ! وقتی ایشان میگویند شاه نام سیمرغ است پیچیدگی بیشتری به موضوع میدهند. روش من بر عکس تلاش برای دیدن آن واقعیتی است که در آینه ی بزرگنمای افسانه تغییر یافته و ابعاد عظیم یافته است. ایشان سیمرغ را اسطوره در اسطوره میبینند. اما، از نگاه من، سیمرغ همان سیه مرغ، یعنی عقاب است، در حالتی که در برابر آینه ی بزرگنمای اسطوره و افسانه به پدیده ای فرازمینی بدل شده است. در فرهنگ بسیاری از ملل عقاب نمادی از بلندپروازی و قدرت و عظمت و حتی نزدیکی به خدای آسمانها است. از این رو این همه عقاب بر چم کشورها یافت میشود. بر همین منوال، سیاوش هم به فتح واو است و در اصل به معنی سیاه وش، یعنی دارای چهره ی تیره است. ترکیبی از سیاه و پسوند وش. این پسوند در نامهای دیگر مثل مهوش، پریوش، خوروش یا خورشید وش دیده میشود. سیاوش ترکیبی بغرنج ندارد. همینگونه است ترکیباتی مثل پدر سوخته که برایش توضیحات مضحکی آفریدند. پدر سوخته ربطی به پدر سوخته ندارد. سوخته کلمه ایست مرکب از سیاه به اضافه تابه. سیاهتابه. نام سوهته یا سوخته همچنان در میان زاگرس نشینان وجود دارد. پس، پدر سوخته یعنی پدر سیاه تابه یعنی کسی که پدرش رنگ تیره دارد! سیاه سوخته! سیاه و سوخته در رنگ مشترک هستند. سوخته به معنی تیره هم به کار میرود. در کنکاش استوره ها واژه شناسی یک وجه عمده کار است. همه اسرار در زبان نهفته است. هیچ عامل دیگری مهمتر از زبان در کنکاش اسطوره ها نیست. تبدیل سیه مرغ به سیمرغ منجر به نامی میشود که برای انسان عادی رابطه آن با اصل آن گنگ است. اما این گنگی باید به زبان آید و معنی روش گردد. عامه مردم میگویند حضرت علی زولفقار داشت. یا شمشیر دو دم داشت. اما منظور این نبود که شمشیر علی دو تا نوک داشت. در آن صورت که توی شکم کسی فرو نمیرفت!!! منظور این بود که او شمشیر راست دو طرف تیز رومی داشت. به همین سادگی. میگویند شاپور ذوالاکتاف، یعنی شانه سوراخ کن. در حالی که معنی و واقعیت آن شاپور شانه پهن یا چهار شانه یا تنومند است.
پس، من بیشتر به روشی مایل هستم که واقعیت افسانه شده را جستجو میکند نه افسانه افسانه تر شده را.