دوست گرامی آقای آ. ائلیار
در زندگی از هیچ چیزی بیشتر از خشونت بیزار نبوده ام. خشونت آخرین پیامی است که ممکن است از من شنیده شود. دلم نمیخواهد قطره خونی از بینی کودکی، دختری یا هر کس دیگر جاری شود. خشونت شیوه نظام های استبدادی و توتالیتر است. با شما کاملا موافقم. ای کاش همه مردم مانند من و شما فکر میکردند. این نظام های ضد بشری هستند، که با نهادینه کردن خشونت و ناممکن کردن هر گونه امکان طرح مطالبات مسالمت آمیز، خشونت را روزمره میکنند. در مقابل ما با یک روند عینی مبارزه روبروییم. روندی که از طرح مسالمت آمیز مطالبات مدنی و سوسیالیستی شروع میشود. و به دلیل استفاده حاکمیت از خشونت برای حفظ حاکمیت و ادامه حظورش در اریکه قدرت، ناگزیر به خشونت خواهد گرایید.. در چنین فضایی اگر به توده ها بگوییم، خشونت بد است، یا ما خشونت را تحریم میکنیم، فرقی نمی کند. فقط مبارزه را تحریم کرده ایم
امید وارم این توفان با حداقل خشونت و خون ریزی همراه باشد. اما این را شرایط عملن به ما تحمیل خواهد کرد . انتخابی نیست وگر نه هیچ یک از ما که انساندوستی و عشق، زیر ساخت اولیه تفکر ماست خواهان خشونت نیست. با آرزوی پیروزی،