اینکه طباطبایی در آخرها میگه

وگرنه پیداست که یک خارجی زبان بیرون کلاس به زبان مادریش حرف بزند. این خوب است که جناب ایشان رخت تعصب را از تن به درآورده و در قید مرزبندیها ی سیاسی و جغرافیایی نمانده اند. من اما از همه ی ترکزبانها چنین شنیده ام که مدرسه در سالهای آغازین بغرنجترین سالها بوده به خاطر همین مسأله ی زبان. ولی این هم درست است که یک زبان مایه ی اتحاد بیشتر خواهد شد. دین نمیتواند چنین همبستگی ای بسازد. چون با احساس و دریافت آدم سروکاردارد و انتخابی است. زبان اما نگاه به پیشینه های فرهنگی و خاطرات تاریخی اقوام دارد و باید پاسش داشت. حالا ترک/ کرد/ لر و...بگوید ما هم بر همین اساس میخواهیم زبانمان را از فارسی بپالاییم. این درست است و جای خود دارد. ولی چند درصد ایرانیها ترکند یا لر یا ...فارس؟ کدام در اکثریتند و راه ساده تر کدام است که اکثریت یا اقلیت به سوی آن بروند. به هر روی ایران ما ایران همه ی ماست و هرگز تجزیه پذیر نیست. اما همه باید در آموزش زبان محلی و دین و سنتهای خودشان آزادی مطلق داشته باشند و چه بهتر از این که اصلا در برنامه ی مدارس ایران آموزش زبانهای محلی هم گنجانده شود تا اقوام بهتر بتوانند ایجاد ارتباط کنند و کسی چون من در خیل ترک یا کرد زبان خود را غریبه و چه بسا تنها نیابد. چطور است که ما در برنامه ی مدارس درس انگلیسی و فرانسه و المانی و عربی داریم که به هرحال بعد از دبیرستان چند واژه از آنهمه سال خواندن در یادمان میماند و ...ولی هنگامیکه با یک هموطن ترک/کرد ....روبرو میشویم، زبان در کام میکشیم و از او انتظار داریم که بتواند فارسی حرف بزند!
خب از دید من بزرگترین امتیاز این جناب دور بودنش از تعصبهای رایج بود که راه را برای گفت و شنود باز میگذارد و انعطاف میآفریند که این نوید یخش است و گشایش را به هرحال به سویی منطقی راه میبرد.