درختی که تلخ است وی را سرشت
ناشناس
درختی که تلخ است وی را سرشت
گرش برنشانی به باغ بهشت
ور از جوی خلدش به هنگام آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب
سرانجام گوهر به کار آورد
همان میوه تلخ بار آورد
(فردوسی طوسی)
***
درختی که تلخش بود گوهرا
اگر چرب و شیرین دهی مر ورا
همان میوه تلخت آرد پدید
از او چرب و شیرین نخواهی مزید
(بوشکور بلخی)
***
تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است
(سعدی شیرازی)